Υπήρχε ένας πολύ καλός λόγος να περιμένουμε με ανυπομονησία τον νέο δίσκο των Rival Sons.
Ο λόγος είναι ότι η καλιφορνέζικη μπάντα είναι μάλλον μία απ’ τις ελάχιστες που «το κρατούν αληθινό» εν έτει 2016, τροφοδοτώντας μας με 5(!) δίσκους μέσα σε 7 χρόνια, κρατώντας την ταυτότητά τους μοναδική, αποφεύγοντας κάθε είδους εμπορικότητα και εξελίσσοντας συνεχώς τον ήχο τους.
Το πέμπτο δισκογραφικό πόνημα των Rival Sons είναι γεγονός και όλη η μουσική κοινότητα τους χαρίζει ένα τεράστιο «respect» για το ‘Hollow Bones’, που είναι «hands down» μια απ’ τις καλύτερες κυκλοφορίες του έτους.
Δύο χρόνια μετά το ‘Great Western Valkyrie’ που επίσης εντυπωσίασε, έχοντας περιοδεύσει τόσο μόνοι τους όσο και με μπάντες-θρύλους όπως οι Deep Purple, AC/DC και Black Sabbath και αντλώντας τις περισσότερες επιρροές από τους τελευταίους τους οποίους συνοδεύουν στο The End Tour, οι Καλιφορνέζοι έχουν δημιουργήσει ένα μοναδικό κράμα ήχων που παραμένει σύγχρονο, θυμίζοντας ταυτόχρονα κάτι από ’60s και ’70s.
Στο διά ταύτα, ξεκινώντας με το ‘Hollow Bones Pt. 1’, που ήταν και το πρώτο κομμάτι που δημοσιεύθηκε κατά το teasing του δίσκου, οι Rival Sons δίνουν ένα αρκετά ικανοποιητικό δείγμα του τι πρόκειται να ακολουθήσει.
Χαμηλό, fuzzy κούρδισμα στην κιθάρα, τα ντραμς έχουν την τιμητική τους και η κλασική εκρηκτικότητα της μπάντας, μαζί με ένα «Whoooooaaaa» που μάλλον θα κλείσει αρκετές φωνές στα επικείμενα live τους.
Μία μικρή αλλά όμορφη drums εισαγωγή δίνει την αρχή στο ‘Tied Up’, το οποίο κερδίζει πόντους από τα δεύτερα φωνητικά που κάνουν για πρώτη φορά την εμφάνισή τους, αλλά και ένα κιθαριστικό σόλο που ακούμε λίγο μετά τα μισά του κομματιού.
Το ‘Thundering Voices’ που ακολουθεί είναι ένα απ’ αυτά τα κομμάτια που το κουπλέ τους είναι πιο εκρηκτικό σε σχέση με το ρεφρέν.
Ένα riff που δεσπόζει από την απλότητά του, ένα ατμοσφαιρικό ρεφρέν, ένα υπερ-fuzzy κιθαριστικό σόλο κάπου στα 2′, και κάπου εκεί είσαι σίγουρος πως έχεις βάλει τον σωστό δίσκο να παίζει.
Στο ‘Baby Boy’ συναντάμε ένα από τα πιο ξεσηκωτικά κομμάτια των Rival Sons – ένα instant classic με τη μοναδική χροιά της μπάντας.
Κάπου εκεί έρχεται το ‘Pretty Face’, λίγο πιο «παλιακό», με αρκετές αυξομειώσεις στην έντασή του και ωραία instrumental κομμάτια, σίγουρα πολύ ραδιοφωνικό και ακόμα περισσότερο catchy ώστε να το σιγομουρμουρίζεις όλη την υπόλοιπη μέρα (το έπαθα).
Δεν θα είχα πρόβλημα αν όλος ο δίσκος είχε fillers μόνο και μόνο για να φτάσει στο 3:05 του ‘Fade Out’.
Εδώ, πιο έντονη από ποτέ, η επιρροή των Black Sabbath συνδυασμένη μοναδικά με ένα blues στοιχείο, καθιστά το κομμάτι προσωπικό highlight για τον δίσκο.
Από τα πρώτα δευτερόλεπτα οι εναλλαγές είναι εντονότατες, η φωνή του Buchanan είναι πιο αισθαντική (και προσαρμοστική) από κάθε άλλο -μέχρι στιγμής- σημείο του δίσκου, αλλά όλα αυτά επισκιάζονται από το εκτεταμένο, επιβλητικό, Sabbath-ικό σόλο, που σου παίρνει τα μυαλά, με μια τρομερή παραμόρφωση-χιονοστιβάδα στον ενισχυτή για μερικά δευτερόλεπτα.
Το ‘Black Coffee’ έρχεται να δώσει συνέχεια στην επικούρα που μας έχουν παρασύρει οι Rival Sons.
Το κομμάτι κυκλοφόρησε την Παγκόσμια Ημέρα Δισκοπωλείου και είναι μια διασκευή στο κομμάτι των Ike και Tina Turner.
Όλο το κομμάτι (μοναδική ερμηνεία στα φωνητικά) χτίζεται για ένα «τζαμάρισμα» που ξεκινά περίπου στα 3:50, φέρνοντας ήχους από την ένδοξη ψυχεδελο-blues σκηνή του παρελθόντος.
Ένα τρομερό κοκτέιλ ήχων που κρατάει λιγότερο από δύο λεπτά. Παρατήρηση: John Bonham εσύ είσαι στα drums;
Μια στροφή πριν το τέλος, το ‘Hollow Bones Pt. 2’ συνεχίζει, πιο βαρύ και εκκωφαντικό, εκεί περίπου που σταμάτησε το ‘Hollow Bones Pt. 1’.
Το μπάσο οδηγεί όλο το κομμάτι και κάπου στα 3′ μας χαρίζει απλόχερα μια τζούρα space rock, έτσι, επειδή οι Rival Sons βάλθηκαν να χωρέσουν μέσα σε έναν δίσκο, 40-50 χρόνια μουσικής εξέλιξης.
Στο τέλος του δίσκου είναι το ‘All That I Want’, ένα κομμάτι που θαρρείς πως μπήκε κατά λάθος στον δίσκο. Μία σπαρακτική μπαλάντα, που χτίζεται σταδιακά με υπέροχο τρόπο.
Τα φωνητικά βγαίνουν straight from the heart, τα πνευστά κάνουν τη διαφορά και, κάπως έτσι, ο δίσκος κλείνει γλυκά, μετά από μόλις 37′.
37 λεπτά, όμως, στα οποία οι Rival Sons κατάφεραν να μας φτάσουν στο ναδίρ με το τελευταίο κομμάτι, ενώ μας είχαν φτάσει στο ζενίθ με τα προηγούμενα.
37 λεπτά στα οποία χώρεσαν ολόκληρες δεκαετίες μουσικής, πάντα όμως με την μοναδική χροιά, την φρεσκάδα, και την φαρδιά-πλατιά υπογραφή του ήχου που μόνο οι Rival Sons παράγουν.
Σίγουρα top-3 του ’16 μέχρι στιγμής και σίγουρα προσωπική top επιλογή.
