Μετά από αναμονή αρκετών μηνών, ένα πολύ καλό LP και δύο δυνατά κομμάτια προπομπούς, ο νέος δίσκος των Delain έφτασε στα χέρια μας, λίγες μέρες πριν το καλοκαίρι τελειώσει. Το hype που είχε δημιουργηθεί ήταν αρκετά μεγάλο, ο πήχης είναι πλέον αρκετά ψηλά για την μπάντα από την Ολλανδία και οι απαιτήσεις έχουν αυξηθεί, καθώς, όπως έχω ξαναγράψει, δεν είναι πλέον ένας κλώνος των Nightwish ή το soft μικρό αδερφάκι των Epica, αλλά ένα συγκρότημα που εξελίσσεται σε κορυφή του χώρου της συμφωνικής μέταλ. Στη θεωρία βέβαια, γιατί στην πράξη, θα δούμε μαζί αν το ‘Moonbathers’ δικαιώνει όλα τα παραπάνω.
Ο δίσκος ξεκινά με το ‘Hands Of Gold’ κι εκεί που πιστεύεις πως όλα τα έχεις ξανακούσει, τραβούν την προσοχή κάποια γνώριμα φωνητικά, για να έρθουν λίγο αργότερα τα brutal της για να επιβεβαιώσουν… τη γνωριμία. Η Alissa White-Gluz των Arch Enemy συμμετέχει στο δίσκο, αλλάζοντας πλήρως τις γνωστές ισορροπίες και επιβεβαιώνοντας ξανά πως οι Delain τολμούν το διαφορετικό. Πρόκειται για μια άριστη επιλογή που τους “βγήκε” σε ένα εκπληκτικό κομμάτι, ιδανικό για να ανοίξει αντισυμβατικά την ακρόαση. Το ακολουθεί το ‘The Glory And The Scum’ για το οποίο είχαμε μιλήσει και πριν από λίγες μέρες. Και στη συνέχεια βέβαια το γνωστό πλέον ‘Suckerpunch’ που έχει εξελιχθεί καιρό τώρα σε προσωπικό αγαπημένο. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως ο δίσκος ξεκινά με ένα εκπληκτικό τρία στα τρία ανεβάζοντας ακόμα ψηλότερα τις προσδοκίες για τη συνέχεια.
Κάπου εδώ ανέμενα το δίσκο να έχει μια μικρή πτώση, αλλά με διέψευσε… Στο ‘Hurricane’ η Charlotte Wessels τα δίνει όλα, καταγράφοντας ακόμα μία δυναμική και συναισθηματικά φορτισμένη ερμηνεία, μην επιτρέποντας στον ακροατή να εφησυχάσει, κάτι που μπορεί να κάνει -με καλό βέβαια τρόπο- στο ‘Chrysalis – The Last Breath’ που ακολουθεί. Πρόκειται για μια ήρεμη μπαλάντα, που κρατά μακριά τις ηλεκτρικές κιθάρες και έρχεται στο σωστότερο σημείο που θα μπορούσε καθώς χρειαζόταν κάπου εδώ μία ανάσα. Τη σκυτάλη παίρνει το ‘Fire With Fire’ που ήταν και το δυνατότερο από τα κομμάτια που ακούσαμε πριν τον δίσκο και ευτυχώς δεν θυμίζει σε τίποτα ελληνικά κομμάτια με παρόμοιους τίτλους…
Μερικά ακόμα brutal φωνητικά στο ‘Pendulum’ που ίσως να είναι το λιγότερο ξεχωριστό τραγούδι στο ‘Moonbathers’ -χωρίς να είναι κακό- ενώ ακολουθείται από το ‘Danse Macabre’ και μια υπέροχη φωνητική εισαγωγή από τη χαρισματική Wessels, σε ένα ενδιαφέρον μοτίβο, που επαναλαμβάνεται συχνά και κατά τη διάρκεια του κομματιού. Και κάπου εδώ έρχεται το ‘Scandal’ που δεν θυμίζει οτιδήποτε άλλο έχουμε ακούσει στο παρελθόν από τους Delain και πως θα μπορούσε άλλωστε καθώς είναι διασκευή του ομότιτλου τραγουδιού των Queen. Παρά το μεγάλο ρίσκο που ελλόχευε αυτό το τόλμημα, το συγκρότημα το έφερε για άλλη μια φορά σε πέρας.
Προτελευταίο κομμάτι του δίσκου, το ‘Turn The Lights Out’ που και για αυτό έχουμε μιλήσει ξανά, αφού ανήκε στο ‘Lunar Pelude’ ενώ την αυλαία έρχεται να κλείσει το ‘The Monarch’ ένα ομολογουμένως παράξενο φινάλε, βασισμένο στο πιάνο και τα φωνητικά, με τη δική του γοητευτική ατμόσφαιρα. Δεν μπορώ να αποφασίσω αν ο δίσκος κλείνει κάπως απότομα ή αν ήταν προσωπική μου επιθυμία να ακούσω ακόμα ένα ή δύο εξαιρετικά κομμάτια σαν αυτά που τον απαρτίζουν, τουλάχιστον μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, ίσως όταν τον ακούσω αρκετές φορές ακόμα, κατασταλλάξω… Για την ώρα είναι το μόνο σημείο που το ‘Moonbathers’ παίρνει ένα μικρό ερωτηματικό.
Συνοψίζοντας, το ‘Moonbathers’ είναι μια άρτια προσπάθεια, από αυτές που ένα συγκρότημα θα ιδρώσει πολύ για να φτάσει. Έχει εξαιρετικά κομμάτια, ισορροπία, δεν περιέχει fillers και σε γενικές γραμμές δεν έχει μειονεκτήματα. Οι Delain επιβεβαίωσαν πλήρως τις προσδοκίες του κοινού και φυσικά ετοιμάζονται για ακόμα μεγαλύτερα πράγματα, καθώς πλέον μπορούν να ισχυριστούν πως αγναντεύουν τον χώρο του συμφωνικού μέταλ από την κορυφή. Οι Ολλανδοί αξίζουν ένα μεγάλο μπράβο, τόσο για αυτή την άψογη δουλειά, όσο και για την πρόοδο που έχουν σημειώσει σαν συγκρότημα τα τελευταία χρόνια.
