Έπειτα από 12 studio albums και αμέτρητες συναυλίες με την μπάντα, ο Bruce Dickinson αποτελεί πλέον ορόσημο για τους Βρετανούς θρύλους και, με αφορμή τη συμπλήρωση 3.5 δεκαετιών από την πρόσληψή του, παραχώρησε μια συνέντευξη στο Teamrock.com, στην οποία κλήθηκε να απαριθμήσει τα τρία αγαπημένα του άλμπουμ από τη δισκογραφία τους.
Η απάντηση δύσκολη, πόσο μάλλον γι’ αυτόν, αλλά πάμε να δούμε τι απάντησε και πώς το αιτιολόγησε:
The Number Of The Beast (1982)
Ήξερα πως μπαίνω σε μία πολύ καλή μπάντα. Αλλά ήξερα και ότι μπορώ να την κάνω ακόμα καλύτερη. Είχα όραμα για το ‘The Number Of The Beast’ (σ.σ. το πρώτο του άλμπουμ με τους Maiden).
Η φωνή μου, μαζί με τη μουσική των Maiden, αποτελούσαν κάτι το εξαιρετικό. Το γράψαμε γρήγορα, μέσα σε 4-5 βδομάδες. Καθόμασταν στο στούντιο μέχρι τις 5-6 το ξημέρωμα.
Κάναμε, όμως, το λάθος και βάλαμε το ‘Gangland’ αντί του ‘Total Eclipse’ (σ.σ. το ‘Total Eclipse’ συμπεριλήφθηκε τελικά στην remastered επανακυκλοφορία του 1998).
Το ‘Gangland’ το είχαμε βάλει απλά επειδή ήταν το πρώτο κομμάτι που είχαμε καταφέρει να ηχογραφήσουμε σωστά. Το ‘Hallowed By The Name’ ήταν ο προπομπός του ‘The Rime Of The Ancient Mariner’.
Αυτό το κομμάτι, αυτός ο δίσκος, άλλαξε τελείως το επίπεδο της μπάντας.
Διαβάστε το αφιέρωμά μας για κάθε ένα από τα κομμάτια του δίσκου:
Live After Death (1985)
Αυτό το άλμπουμ ήταν μία «δήλωση». Ήταν ένα διπλό, live album, όπως αυτά που λατρεύαμε όταν μεγαλώναμε. Το αγαπημένο μου live άλμπουμ είναι το ‘Made In Japan’ των Deep Purple.
Αλλά θυμάμαι που ο Gillan είχε δηλώσει «νομίζω ότι αυτό το πράγμα είναι σκατά, ακούγεται χάλια» και εγώ σκεφτόμουν «όχι, όχι, όχι, κάνεις λάθος!».
Το αστείο είναι ότι κι εγώ κάπως έτσι νιώθω για το ‘Live After Death’. Όταν οι fans της μπάντας μου λένε ότι αυτό είναι το καλύτερο live album, εγώ τους απαντώ πως δεν είμαι σίγουρος. Αλλά το άκουσα πάλι πρόσφατα και νομίζω πως τελικά ακούγεται μια χαρά. Και εκείνο το “Scream for me, Long Beach!” αποτελεί πλέον μέρος της ιστορίας των Iron Maiden!
Έπρεπε, όμως, να έχουμε βάλει το υλικό από το Hammersmith. Οι εμφανίσεις μας εκεί, ήταν καλύτερες από ό,τι ήταν στο Los Angeles, αλλά ο μηχανικός για τον φωτισμό μας, ο Dave Lights, ήταν στα μαχαίρια με αυτούς που ήταν υπεύθυνοι για τη βιντεοσκόπηση και το αποτέλεσμα ήταν πολύ σκοτεινό.
Έτσι, στο τέλος είχαμε πολύ καλό ηχητικό υλικό, αλλά τα βίντεο δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν.
A Matter Of Life And Death (2006)
Υπάρχει πολύ καλό υλικό σε αυτόν τον δίσκο. Ήταν πολύ γενναία κίνηση που στην περιοδεία είχαμε αποφασίσει να παίζουμε ολόκληρο το άλμπουμ από την αρχή ως το τέλος του.
«Θα παίξουμε όλο το άλμπουμ τώρα, για όλους εκείνους που βρίσκονται που βρίσκονται εδώ για το τώρα, για όλους εκείνους που τους νοιάζει η μπάντα να πάει ένα βήμα μπροστά!» λέγαμε.
Η δουλειά μας είναι να συνεχίζουμε να βγάζουμε νέα μουσική, αλλά καλή νέα μουσική. Αλλιώς καταντάς να είσαι απλά η μεγαλύτερη karaoke μπάντα του πλανήτη!
Παίζαμε πολύ συναισθηματικά σε αυτόν τον δίσκο. Αυτό το συναίσθημα υπήρχε και πριν φυσικά, απλώς παραήμασταν σκληροί για να το παραδεχτούμε. Τότε απλά το εξωτερικεύσαμε.
Και ο κόσμος το λάτρεψε. Προσθέσαμε πολύ χρώμα στην παλέτα μας με εκείνον τον δίσκο.
Εντάξει, ο Βρασίδας έκανε κάπως μη αναμενόμενες επιλογές, αλλά είχε τους λόγους του.
