Ο Robert Trujillo θυμάται την ιστορία της πρόσληψής του

Ο Robert Trujillo θυμάται την οντισιόν του με τους Metallica

Ήταν το 2003 και οι Metallica ήταν ήδη δύο χρόνια χωρίς μπασίστα.

Ο Jason Newsted αποτελούσε παρελθόν από το 2001, το μπάσο του ‘St. Anger’ είχε ηχογραφηθεί από τον Bob Rock και ο Robert Trujillo καλούταν να γεμίσει το κενό.

Το μουσικό παρελθόν του, άλλωστε, ήταν αρκετά πλούσιο, συμπεριλαμβάνοντας την καριέρα του με τους Suicidal Tendencies (είχαν περιοδεύσει δύο φορές μαζί με τους Metallica) και τις συνεργασίες με μπάντες σαν αυτή του Ozzy Osbourne και οι Black Label Society, όπως και τα διάφορα πειραματικά projects στα οποία είχε συμμετάσχει (ή και συμμετέχει ακόμα – οι Mass Mental ακόμα υφίστανται για παράδειγμα).

Ο Robert Trujillo μπορεί να είναι λίγο καιρό, ή για την ακρίβεια η συμβολή του στην μπάντα να είναι σχετικά μικρή, αφού έχει έναν μόλις δίσκο μαζί τους, το ‘Death Magnetic’, αλλά είναι πλέον άρρηκτα συνδεδεμένος μαζί τους, αποτελώντας, μάλιστα, το αγαπημένο μέλος των Metallica για κάποιους.

Παράλληλα, η ενέργειά του πάνω στη σκηνή δίνει τεράστια ώθηση στους άλλους 3 και κάπως έτσι ο κολοσσός που λέγεται Metallica απλά συνεχίζει ακάθεκτος την πορεία του…

Robert Trujillo: «Αυτές οι μπάντες μπορούν να διαδεχθούν τους Metallica»

Πηγαίνοντας, όμως, ξανά στο 2003, η ιστορία της πρόσληψης του Robert Trujillo στους θρύλους του σκληρού ήχου, δεν θυμίζει σε τίποτα πρόσληψη σε μία τόσο μεγάλη μπάντα που σκοπεύει να (συνεχίσει να) βρίσκεται στην κορυφή.

Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να μπούμε στα «βαθιά» αυτής της ιστορίας, από τα όσα δήλωσε στις αρχές του έτους ο ίδιος ο Robert Trujillo στα πλαίσια ενός podcast.

Ήταν μια πραγματικά σουρεαλιστική μέρα για μένα. Ο μόνος τρόπος για να περιγράψεις όσα έγιναν, είναι ότι τα πράγματα ήταν πραγματικά περίεργα. Θυμάμαι όταν πήγα στο στούντιο για πρώτη φορά, είχα ήδη αργήσει. Τότε πάντα αργούσα.

Η audition επρόκειτο να είναι διήμερη. Ε, την πρώτη μέρα της audition ήμουν σαν τη μύγα μες στο γάλα. Ο Bob Rock (είχε παίξει μπάσο στο ‘St. Anger’) ήταν εκεί και το μπάσο ήταν ήδη ηχογραφημένο.

Εγώ απλά περιφερόμουν, ενώ ο Lars, ο Kirk και ο James ήταν απλά μέσα στη φούσκα τους. Μου έλεγαν «Σαν στο σπίτι σου» και εγώ έπρεπε απλά να κάνω παρέα μαζί τους.

Ήμουν κάπως χαμένος και κανένας δεν επικοινωνούσε πραγματικά μαζί μου, αλλά ήταν ok. Οπότε, κάποια στιγμή μου λένε «Έλα στο control room» και πήγα αμέσως.

Έκοβαν τα κομμάτια εκείνη την ώρα. Και απλά εγώ μιλούσα μαζί τους. Η ώρα έφτασε 11 το βράδυ και εκεί που φεύγαμε, όταν ήμασταν στο parking, ο Lars μου λέει «Πάμε για κανένα ποτάκι» κι εγώ δέχτηκα.

Πάμε, λοιπόν, στο πρώτο μπαράκι, πίνουμε δύο cocktail. Μετά πήγαμε και σε δεύτερο και ήπιαμε μερικά ακόμα.

Πήγαμε και σε τρίτο μπαρ, ήπιαμε, και τελικά καταλήξαμε σπίτι του για να πιούμε κι άλλο. Η ώρα είχε περάσει, ήταν 5 το πρωί, και εγώ δεν μπορούσα με τίποτα να οδηγήσω για να επιστρέψω στο σπίτι!

Ο Lars μου πρότεινε να κοιμηθώ στον ξενώνα του, έτσι κι έγινε.

Στις 9 η ώρα το πρωί, μόλις τέσσερις ώρες αργότερα, ο τύπος ήταν νηφάλιος και έτρεχε στον διάδρομο γυμναστικής! Και εγώ, απ’ την άλλη, είχα τρομερό πονοκέφαλο! Και ήταν σε φάση «Σήκω, πάμε στο στούντιο!

Οδηγούσα και τον ακολουθούσα, αλλά δεν μπορούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά! Μετά από λίγο, επιτέλους φτάσαμε στο στούντιο.

Οι άλλοι ήταν μαζί με κάποιον Phil Towle, που δεν ήξερα τι ακριβώς ήταν γι’ αυτούς… Πάντως εγώ είχα τρομερό πονοκέφαλο!

Ο James απλά έκανε τα πάντα εκείνη τη στιγμή, φυσικά ήταν νηφάλιος, και φυσικά το τελευταίο πράγμα που ήθελε να δει στην μπάντα ήταν ένας μεθυσμένος Μεξικανός. Και… αυτό ακριβώς ήμουν εγώ. Οπότε κάθομαι σε ένα τραπέζι, έχοντας τον χειρότερο πονοκέφαλο της ζωής μου, το απόλυτο hangover.

Και σκέφτομαι «Ο Lars φταίει γι’ αυτό, γιατί με τσεκάρει, κοιτάει αν μπορώ να αντέξω να βγαίνω μαζί του». Και φυσικά ήταν τεστ. Δεν θα μπορούσε να μην υπάρχει τεστ.

Πήγα στο μπάνιο. Έριχνα νερό στα μούτρα μου και με χαστούκιζα, έλεγα στον εαυτό μου «Πρέπει να πας και να παίξεις» γιατί στην πραγματικότητα ήθελα να πάω και τους πω «Δεν θέλω να το κάνω αυτό. Δεν μπορώ. Δεν νιώθω καλά.»

Τελικά ξεκόλλησα και πήγα. Είχα την τεχνογνωσία γιατί είχα περιοδεύσει στο πλάι των Metallica με τους Suicidal Tendencies. Δεν είχα μπάσο, οπότε είπα «ας πάρω ένα μπάσο, ας ρυθμίσουμε τους ενισχυτές».

Το χρησιμοποίησα για να ξεφύγω από την κατάσταση hangover στην οποία ήμουν.

Παρόλο που δεν ήταν σε θέση να πιάσει τα standards του, η audition πήγε καλά για τον Robert Trujillo.

Ο Robert Trujillo συνέχισε:

Παίξαμε το ‘Battery’ και νομίζω πως με βοήθησε να ξεπεράσω το άγχος μου. Και άμα δεις την ταινία (σ.σ. ‘Some Kind Of Master’), όλοι φάνηκαν να το διασκεδάζουν.

Αλλά, απ’ την άλλη, εγώ ήμουν εγκεφαλικά νεκρός. Αφού, όμως, μπορούσα να παίξω, όλα ήταν εντάξει.

Αλλά στην επικοινωνία μου με τους άλλους, όπως για παράδειγμα με τον Hetfield που ερχόταν και μου έκανε ερωτήσεις, δεν τα πήγαινα καλά. Έδινα ηλίθιες απαντήσεις. Δεν ήμουν εκεί.

Όταν βλέπω το ‘Some Kind Of Monster’ με βλέπω να φοράω ένα t-shirt που είναι Armani, το οποίο δεν είναι καν δικό μου. Ξέρετε γιατί; Γιατί είναι του Lars.

Μου το είχε δώσει η τότε γυναίκα του, Skylar, γιατί το δικό μου μπλουζάκι, το οποίο ήταν αρκετά funky, ήταν απερίγραπτο!

Για περισσότερες λεπτομέρειες, μπορείτε να δείτε την ταινία ‘Some Kind Of Monster’, η οποία επικεντρώνεται στην τότε εποχή των Metallica.

Metallica – Death Magnetic: Η ιστορία πίσω από κάθε κομμάτι

Robert Trujillo: «Το κομμάτι που έγραψα σκεπτόμενος τον Cliff Burton»