Τρία χρόνια μετά από την κυκλοφορία του ’48:13′, οι Kasabian επιστρέφουν δυναμικά με το ‘For Crying Out Loud’.
Εξ ολοκλήρου δημιουργία του Sergio Pizzorno, του «εγκεφάλου» πίσω από κάθε τους επιτυχία, η νέα τους δισκογραφική δουλειά μας μεταφέρει στις προ ’48:13′ εποχές, θυμίζοντάς μας περισσότερο το συγκρότημα όπως το είχαμε γνωρίσει στα πρώτα του μουσικά βήματα.
Γενικότερα, είναι αυτό που περιμένεις να ακούσεις από τους Kasabian. Ίσως να μην υπάρχουν θεαματικές διαφορές συγκριτικά με τα προηγούμενα project τους, όμως αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό· έχουν κατορθώσει να συνδεθούν με ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής και τις παραμέτρους της, το οποίο, πλέον, τους χαρακτηρίζει (και πιθανά τους καθορίζει) σχεδόν απόλυτα.
Το άλμπουμ αποτελείται από δώδεκα ολοκαίνουριες δημιουργίες και ξεκινάει με το ‘Ill Ray (The King)’, που έδωσαν στη δημοσιότητα μόλις πριν από λίγες ημέρες. Το ξεσηκωτικό του ρεφραίν το κάνει πέρα για πέρα ιδανικό για συναυλιακό υλικό, κατατάσσοντάς το στη λίστα αντίστοιχων κομματιών που έχει το συγκρότημα στη διάθεσή του για τέτοιου είδους χρήση. Ταυτόχρονα, ίσως επιβεβαιώνει και τα λεγόμενα του ίδιου του Pizzorno, ο οποίος είχε κάνει λόγο για ένα πιο κιθαριστικό αποτέλεσμα.
Το ‘You’re In Love With A Psycho’, που έπεται αυτού, είναι το πλέον γνωστό κομμάτι από το άλμπουμ, καθώς και αυτό που κυκλοφόρησε πρώτο και έκανε τους απανταχού fans να κάθονται σε… αναμμένα κάρβουνα εν αναμονή των υπολοίπων. Οι πρωταγωνιστές μας νοσηλεύονται σ’ ένα… άσυλο, κάτι που δικαιολογεί απόλυτα και τον τίτλο του κομματιού, σ’ ένα σκηνικό που αποτυπώνεται με απόλυτη ψυχεδέλεια. Για την ιστορία, δεν είναι η πρώτη φορά που το συγκρότημα πειραματίζεται με κάτι τέτοιο· το 2009 κυκλοφόρησαν το ‘West Ryder Pauper Lunatic Asylum’, ο τίτλος του οποίου έχει εμπνευστεί από ένα γκρουπ ψυχιατρικών κλινικών στο δυτικό Westshire της Αγγλίας, ακολουθώντας, έτσι, παρόμοιο μοτίβο.
Ακολουθούν τα ‘Twentyfourseven’ και ‘Good Fight’, καθώς και το ‘Wasted’, που θα μπορούσε κάλλιστα να θυμίζει έναν λυπηρό καλοκαιρινό ύμνο, ενώ, όπως αναφέραμε προηγουμένως και για το ‘Ill Ray The King’, είναι κατάλληλο να χρησιμοποιηθεί σε ζωντανές εμφανίσεις. Ιδιαίτερο φαίνεται να είναι το ‘Comeback Kid’, όπου ο Tom Meighan καλείται να ερμηνεύσει μερικούς από τους πιο… κουλούς στίχους (βλ. «nosebleed in a pound shop»).
Το ‘The Party Never Ends’ σε παροτρύνει να κάνεις αυτό που λέει και ο ίδιος ο τίτλος· να διασκεδάσεις δίχως τέλος. Αξιοσημείωτο δε, είναι και το σόλο με την τρομπέτα προς το τέλος.
Ένα από τα πλέον δυνατά κομμάτια που περιλαμβάνεται στον δίσκο είναι το μακροσκελέστατο (διαρκεί οκτώ ολόκληρα λεπτά) ‘Are You Looking For Some Action?’, που ξεχωρίζει για την ιδιαίτερα funky μελωδία του και ίσως είναι και το μοναδικό που ξεφεύγει από την πεπατημένη. Εμφανής η επιρροή από την εποχή της disco, δείχνοντας μερικά πιο σκοτεινά στοιχεία αυτής. Δίχως αμφιβολία, αποτελεί ένα από τα highlights της εν λόγω δισκογραφικής κυκλοφορίας.
Πολλές φορές, μετά από ένα δυναμικό τραγούδι, ακολουθεί ένα πιο ήρεμο για να κατευνάσει λίγο τα πνεύματα. Εδώ, αυτόν ακριβώς τον ρόλο επιτελεί το ‘All Through The Night’, που, στο άκουσμά του, θυμίζει πολύ μπαλάντα.
Έπεται το ‘Sixteen Blocks’ και, στη συνέχεια, σκάει «σαν βόμβα» το ‘Bless This Acid House’, που σύμφωνα με τον ίδιο τον Pizzorno, είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχει δημιουργήσει ποτέ, παρά το όνομά του που στην πρώτη επαφή ξενίζει το μάτι.
Το άλμπουμ κλείνει με το ‘Put Your Life On It’, το οποίο δεν είναι καθόλου τυχαίο, καθώς, λόγω του ρυθμού του, δείχνει σαν να είναι πραγματικά ένα είδος «επιλόγου» σε μία ιστορία, σε μία αφήγηση.
Σε γενικές γραμμές, είναι ένα αξιόλογο άλμπουμ που, όμως, στερείται νέων πειραματισμών. Όπως αναφέρθηκε και στην αρχή, μπορεί να επέστρεψαν στις χρυσές εποχές του συγκροτήματος (βλ. το ‘Velociraptor’, το πλέον πολυπαιγμένο τους άλμπουμ), στις ρίζες τους, παρόλα αυτά θεωρώ πως περιμέναμε να δούμε περισσότερες απόπειρες προσέγγισης κάτι νέου, ακόμη και αν κάτι τέτοιο είναι αρκετά παράτολμο.
