Η αλήθεια είναι πως σκόπευα εδώ και καιρό να γράψω δυο λόγια για τον Chris Stapleton, έναν καλλιτέχνη που άπαξ και μυηθείς λίγο στη φωνή και τα κομμάτια του, δύσκολα περνά απαρατήρητος. Και άργησα πολύ.
Με το παρουσιαστικό ενός επικηρυγμένου cowboy της αμερικάνικης δύσης που ξεγλίστρησε από western του Sergio Leone, σίγουρα σε προδιαθέτει πως θα ακούσεις κάτι που θα αναβλύζει απευθείας από την αμερικάνικη country παράδοση.
Με προϋπηρεσία στους The SteelDrivers πίσω στο 2008, ο Chris Stapleton ακολούθησε solo πορεία με την κυκλοφορία του ποιοτικότατου ‘Traveller’ (2015), με το οποίο δήλωσε ρητά πως η country, διανθισμένη με bluegrass και southern rock στοιχεία, είναι ακόμα ζωντανή στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, και αυτός ένας από τους σύγχρονους εκπροσώπους της.
Το δεύτερο LP του, με τίτλο ‘From A Room: Volume 1’, το περίμενα με ανυπομονησία και ο τύπος με τη βαρύτονη φωνή φρόντισε να μην με απογοητεύσει.
Ένας δίσκος με 9 κομμάτια που ρέουν ευχάριστα στο αυτί με τις γλυκιές κιθάρες, τη φυσαρμόνικα και τα μπαρουτοκαπνισμένα φωνητικά του, σε κερδίζει αμέσως και σε μεταφέρει νοητά σε κάποιο saloon στο Tennessee.
Το εναρκτήριο track, ‘Broken Halοs’, το οποίο και tease-αρε την κυκλοφορία του νωρίτερα μέσα στη χρονιά, φροντίζει να σε βάλει κατευθείαν στο ψητό. Από το πρώτο δευτερόλεπτο κιόλας, ο Chris Stapleton σε προϊδεάζει για το τι θα ακολουθήσει:
Συνέχεια με το ‘Last Thing I Needed, First Thing This Morning’, μια διασκευή στον μεγάλο Willie Nelson, και γραμμένο από τους Gary P. Nunn και Donna Sioux Farrar. Ο Stapleton δίνει το δικό του χρώμα, με αργό, μελαγχολικό τέμπο και την φυσαρμόνικα να το συνοδεύει.
Έπεται το ‘Second One To Know’, το οποίο σκάει πιο γρήγορο και κεφάτο από το προηγούμενο, μια καθαρά southern rock δημιουργία που θυμίζει έντονα κάτι από Allman Brothers και ZZ Top, με outlaw rock χροιά.
Σίγουρα μια ευχάριστη αλλαγή tempo στο album, που σου ανεβάζει αμέσως τη διάθεση:
Το ‘Up To No Good Livin’ είναι μια κλασική country σύνθεση, με τα backing vocals της γυναίκας του να το κάνουν ακόμα πιο ζεστό στο ρεφρέν, και τον Stapleton να τραγουδά πως τα… έκανε θάλασσα με τον νόμο:
I used to drink like a fish and run like a dog
Done a whole lotta shit not permitted by law
People call me the Picasso of painting the town
And I’ve finally grown up…
Το πέμπτο track του δίσκου, ‘Either Way’, είναι κατά την άποψή μου το highlight του αλλά και προσωπικά αγαπημένο.
Ίσως η πιο συναισθηματική στιγμή του Chris Stapleton, μια απίστευτη μπαλάντα που ξεκινά σαν ψίθυρος και κλιμακώνεται με τη γεμάτη ψυχή φωνή του στο ρεφρέν. Εξαιρετικό από όλες τις απόψεις, αξίζει όχι μια αλλά πολλές ακροάσεις:
Πιο σύντομο το ‘I Was Wrong’, με ωραία ριφάκια σε ηλεκτρική κιθάρα, και τη σύζυγό του να κάνει και εδώ δεύτερες, όπως και στο ‘Without Your Love’ που ακολουθεί. To προτελευταίο track, ‘Τhem Stems’, δένει και αυτό με το όλο το πνεύμα του album. Ακόμα ένα τραγούδι κομμένο και ραμμένο στο ύφος του, με τη φυσαρμόνικά του και τη χαρακτηριστική του δομή.
Όπως και στον προηγούμενο δίσκο του, έτσι και σε αυτόν, ο Stapleton ρίχνει την αυλαία με ένα ακόμα εξαιρετικό φινάλε. Bluesy εισαγωγή και τσιμπήματα στην κιθάρα, αργός ρυθμός ξανά, και vocals που αν δεν ξέρεις νομίζεις πως βγαίνουν απευθείας από το λαρύγγι κάποιου blues αρτίστα από το Δέλτα του Μισσισσιππή:
Η περίπου μισή ώρα που διαρκεί η ακρόαση ολόκληρου του δίσκου, κυλάει ευχάριστα.
Μια old school δουλειά, βγαλμένη από το παρελθόν, από έναν καλλιτέχνη που εξελίσσεται σε κύριο εκφραστή του είδους που έχει βαλθεί να ξαναφέρει στο προσκήνιο.
Το δεύτερο LP του Chris Stapleton με εντυπωσίασε, και σίγουρα κέρδισε μια θέση στις αγαπημένες κυκλοφορίες της χρονιάς για εμένα.
Ιδανικό soundtrack για χειμώνα, συντροφιά με ένα καλό ουίσκι…
