Συνέντευξη / Mahakala: «Το να έχεις μια μπάντα είναι σαν να έχεις μια ερωτική σχέση»

Λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του πιο πρόσφατου δίσκου των Mahakala, ‘The Second Fall’, αλλά και με αφορμή τη συμμετοχή τους στο επικείμενο New Long Fest, μιλήσαμε με τον frontman τους, Δημήτρη Κότση, ο οποίος μας μίλησε για την ελληνική underground σκηνή, τα πλάνα της μπάντας του και αρκετά ακόμα ενδιαφέροντα θέματα.

Mahakala – The Second Fall / Review

–Καλησπέρα στους Mahakala. Καταφέραμε επιτέλους να τα πούμε και στο StraightOnMusic.
Κάλλιο αργά παρά ποτέ!

-Αρχικά, μιας και η συνέντευξη γίνεται με αφορμή τη συμμετοχή σας στο ερχόμενο New Long Fest, πείτε μας δυο λόγια για τη διοργάνωση και τον ρόλο που νομίζετε ότι μπορεί να παίξει στην αποκαλούμενη ελληνική underground σκηνή.
Το New Long Fest, στο οποίο έχω τη χαρά και την τιμή να συμμετέχω και προσωπικά στο κομμάτι της διοργάνωσης, είναι στημένο και θεμελιωμένο πάνω στην αρχή «Από εμάς, για εμάς». Στηρίζει την εγχώρια σκηνή (που θα γίνουμε γραφικοί αν για άλλη μια φορά επισημάνουμε πόσο στα πάνω της είναι), την επικοινωνεί, έχει βίο παράλληλο με αυτήν και πάλλεται κάθε χρόνο στους ρυθμούς της. Σίγουρα ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, οπότε από μόνο του ίσως να μη μπορεί να καταφέρει κάτι, αλλά όσο υπάρχουν τέτοιοι θεσμοί, υπάρχει και ελπίδα.

-Εσείς έχετε ξαναπαίξει στο New Long ή είναι η πρώτη σας φορά;
Έχουμε ξαναπαίξει, αν δεν κάνω λάθος το 2012. Πολύ ωραία ήταν, ανυπομονούμε για τον… επαναληπτικό γύρο.

-Ας μιλήσουμε για τους Mahakala τώρα. Πείτε μας δυο λόγια σχετικά με το πόσο δύσκολο ήταν να γράψετε έναν δίσκο με καινούριο line-up στην ουσία.
Όπως κάθε τι καινούριο, είχε τη δυσκολία του. Δεν είναι τυχαίο το ότι οι μπάντες που πάνε μπροστά είναι αυτές που έχουν και σταθερότητα στο line-up. Αναπτύσσεται μια άνεση ανάμεσα στα μέλη, τόσο παικτικά όσο και διαπροσωπικά, όταν έχει διαγράψει μια πορεία ο ένας με τον άλλον, όταν έχετε κοινές εμπειρίες και βιώματα. Η χημεία βέβαια βοηθάει και είναι κάτι που μπορεί να υπάρχει ακόμη κι αν με τον άλλον δεν έχεις τόση τριβή. Μου αρέσει πάντα να λέω πως το να έχεις μια μπάντα είναι σαν να έχεις μια ερωτική σχέση. Είναι πολύ παρόμοια ισορροπία και αν το καλοσκεφτείς θα βρεις τους παραλληλισμούς.

-Και η ιστορία που περιγράφει ο δίσκος, από τι είναι εμπνευσμένη;
Είναι μια ιστορία που ο ίδιος έγραψα, εμπνευσμένη από τον Χαμένο Παράδεισο του Τζων Μίλτον, τη Καινή Διαθήκη, τον Μορφέα του Νιλ Γκέημαν και τη Θεία Κομμωδία του Ντάντε Αλιγκιέρι. Νομίζω πως όποιος έχει τον χρόνο και τη διάθεση να εμβαθύνει στην ιστορία, θα βρει σίγουρα κάτι που μπορεί να αγγίξει την ψυχή του, μιας που υπάρχουν και πολλοί παραλληλισμοί με την πραγματικότητα, όπως και μηνύματα που ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει όπως θέλει.

-Όσον αφορά το γενικότερο πλαίσιο του δίσκου, τι πιστεύετε ότι είναι αυτό που διαφοροποιεί τον τελευταίο δίσκο σας, ‘The Second Fall’, σε σχέση με το δισκογραφικό παρελθόν σας; Και δεν εννοώ απλά τις αλλαγές στο line-up.
Σίγουρα οι μέθοδοι ηχογράφησης και σύνθεσης διαφοροποιήθηκαν πολύ σε σχέση με το ‘Devil’s Music’ και αυτό είναι που εν τέλει διαφοροποίησε και το αποτέλεσμα. Νομίζω πως στο ‘The Second Fall’ ηχούμε πιο μοντέρνοι και πιο παλιακοί ταυτόχρονα, με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Τα παιξίματα είναι πιο στιβαρά, πιο σφιχτοδεμένα και πιστεύω πως έχω κάνει και αρκετή πρόοδο στο θέμα της φωνής, που όποιος ξέρει μπορεί να σου επιβεβαιώσει πως είναι ένα ιδιαίτερο, δύσκολο και απαιτητικό όργανο. Μελέτησα, έκανα μαθήματα και όλο αυτό με βοήθησε να εκφραστώ με μεγαλύτερη ευφράδεια, με πιο σίγουρα πατήματα αν θες. Όλα θέμα έκφρασης είναι τελικά, παρά τεχνικής. Η τεχνική είναι το καύσιμο στο όχημα της έκφρασης απλά!

-Λόγω της τόσο μεγάλης διαφοροποίησης των μελών της μπάντας, δεν σκεφτήκατε ποτέ να αλλάξετε όνομα ώστε να ξεκινήσει ένα «νέο project»;
Όχι, όχι, δεν ψήνομαι…

-Πιστεύετε, δηλαδή, ότι ο μουσικός και θεματολογικός προσανατολισμός εξακολουθεί να είναι σταθερά;
Μόλις απάντησες μόνος σου την ίδια σου την ερώτηση. Ακριβώς αυτό.

-Πώς και πόσο σας ολοκλήρωσε σαν καλλιτέχνες το ‘The Second Fall’ και ποιο είναι το κομμάτι που απολαμβάνετε περισσότερο να παίζετε ζωντανά;
Ζωντανά προσωπικά το ‘Wrath of Lucifer’ (νομίζω και τα υπόλοιπα παιδιά θα συμφωνήσουν μαζί μου) που ροκάρει περισσότερο από τον υπόλοιπο δίσκο που είναι σε πιο extreme metal φόρμες. Ίσως και το ‘Better to Reign in Hell, Than Serve in Heaven’. Όσον αφορά τη καλλιτεχνική ολοκλήρωση, είναι ένας τεράστιος δρόμος που ο καθένας μας προσπαθεί να διαβεί, ίσως και ατελείωτος, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως συναισθηματικά εκφραστήκαμε αρκετά με τον συγκεκριμένο δίσκο, με αποτέλεσμα να «αδειάσουμε» από ανησυχίες και σκέψεις που μας βασάνιζαν και να μπορέσουμε σιγά-σιγά να στρέψουμε τα μάτια μας στο επόμενο πρότζεκτ μας.

-Στην εποχή μας, με τόση μουσική διαθέσιμη στο Ίντερνετ κλπ, θέλει πραγματικά να είσαι κάτι το ξεχωριστό για να ασχοληθεί κάποιος μαζί σου. Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί μια «καλή μπάντα» σε σχέση με μία «πραγματικά ενδιαφέρουσα μπάντα»;
Στο Internet επικρατεί η μάχη των εντυπώσεων. Είναι ωστόσο κι αυτό ένα περιβάλλον που η τίμια, φιλότιμη, συνεπής και ποιοτική προσπάθεια μπορεί να διακριθεί. Την «καλή μπάντα» όμως την καταλαβαίνεις στο live. Πατάει στο σανίδι και απλά σου πολτοποιεί τα μούτρα.

-Εσείς πως βλέπετε το μέλλον σας; Πώς θα θέλατε να εξελιχθείτε;
Θα θέλαμε να γίνουμε μπάντα και αυτό είναι δουλειά τόσο ομαδική, όσο και ατομική του καθενός από εμάς. Τα υπόλοιπα νομίζω έρχονται μόνα τους.

-Η φάση στην ελληνική σκηνή, για κάποιον που τα βλέπει απ’ έξω, φαντάζει ιδανική. Μεγάλη αλληλουποστήριξη μεταξύ των μπαντών και τα λοιπά. Βλέποντάς τα εκ των έσω, πώς είναι η κατάσταση;
Υπάρχουν καλές μπάντες, υπάρχουν και λιγότερο καλές. Υπάρχουν φοβερά παιδιά, υπάρχουν και μαλάκες. Όπως είναι παντού δηλαδή… Η άνοδος της ποιότητας είναι ωστόσο γεγονός. Παραμιλάει η Ευρώπη με την πάρτη μας κι αυτό δεν είναι μύθος! Υπάρχουν εκεί έξω παιδιά που τα δίνουν όλα για τη μουσική τους και τη φάση τους και αυτό είναι αξιοθαύμαστο. Δεν σου κρύβω πως ζηλεύω κάποιες προσπάθειες για την ποιότητα και τη συνέπειά τους. Οι μπάντες επιτέλους είναι όντως ΜΠΑΝΤΕΣ! Μια τέτοια θέλουμε να γίνουμε κι εμείς… Μια μπάντα με τα όλα της!

-Ο επίλογος ανήκει σε εσάς. Τι θα θέλατε να μοιραστείτε με το ήδη υπάρχον κοινό σας αλλά και με όσους τώρα σας ανακαλύπτουν;
Δεν έχουμε κοινό. Έχουμε φίλους που μας ακολουθούν και μας βοηθούν σε κάθε βήμα με την έμπρακτη ή και ψυχολογική στήριξή τους. Είμαστε ευγνώμονες για αυτό. Μακάρι να συνεχίσουν να υπάρχουν τέτοιοι, για να βρίσκουμε το κίνητο να υπάρχουμε κι εμείς. Τι θα θέλαμε να μοιραστούμε μαζί τους; Μια μπύρα στο New Long. Τα λέμε το Σάββατο στη Νέα Μάκρη!

Πλήρης οδηγός για το New Long Fest (2017)

-Ευχαριστώ πολύ για την κουβέντα!
Κι εμείς φίλε. Να μη χάνεσαι! Μιλάμε σύντομα!