O νέος δίσκος των Foo Fighters ήρθε να ακολουθήσει τον, κατά πολλούς, καλύτερο δίσκο της μπάντας, το ‘Wasting Light’ του 2011.
Έχοντας δημιουργήσει τεράστιο hype πολύ πριν την κυκλοφορία του, το ‘Sonic Highways’ είναι ένας δίσκος διαφορετικός απ’ τους άλλους.
Ένα project πρωτότυπο και φιλόδοξο, αντάξιο της φήμης, των μελών και φυσικά του παρελθόντος της επιτυχημένης αμερικανικής μπάντας.
Ξεκινάμε με τον λόγο που κάνει αυτόν το δίσκο τόσο διαφορετικό, που δεν είναι άλλος από την ηχρογράφησή του σε 8 διαφορετικές πόλεις των ΗΠΑ. Η μπάντα του Dave Grohl, θέλησε να αφουγκραστεί το μουσικό παλμό κάθε πόλης που επισκέφθηκε και με τη συμμετοχή τοπικών θρύλων της μουσικής, να ηχογραφήσει τα νέα τραγούδια στα γνωστότερα studio κάθε πόλης χωρίς, όμως, να γνωρίζουμε πόση προεργασία είχε γίνει πριν ξεκινήσει η διαδικασία. Ωστόσο, μικρή σημασία έχει.
Με μπροστάρη για τη διαφημιστική τους καμπάνια τον καλλιτεχνικό τους οίστρο, δημιούργησαν μια μίνι-σειρά 8 60λεπτων επεισοδίων στο ΗΒΟ. Καλά καταλάβατε, ένα επεισόδιο σε κάθε πόλη, άρα και για κάθε τραγούδι. Chicago, Washington, Nashville, Austin, Los Angeles, New Orleans, Seattle & New York ήταν κατά σειρά οι πόλεις που προβλήθηκαν στα επεισόδια ενώ το album κυκλοφόρησε εσκεμμένα έπειτα από την προβολή του τέταρτου επεισοδίου, δηλαδή ακριβώς στη μέση της σειράς.
Στο δια ταύτα, το ‘Sonic Highways’ είναι ένας δίσκος με 8 μόλις τραγούδια, αριθμό που φαντάζει μικρός, ωστόσο δεν ισχύει το ίδιο και για το περιεχόμενό του.
Οι απόψεις διίστανται ως προς την τελευταία μου τοποθέτηση, ωστόσο θα με υπερασπιστώ εκφράζοντας την πεποίθηση ότι στο δίσκο υπάρχουν ορισμένα διαμαντάκια. Ένα απ’αυτά είναι το ‘Something From Nothing’, το πρώτο του δίσκου, το οποίο κατηγορήθηκε ότι μοιάζει με το ‘Holy Diver’ των Killswitch Engage το οποίο με τη σειρά του είναι διασκευή του ομώνυμου τραγουδιού του θρυλικού Dio.
Η αλήθεια είναι ότι η ομοιότητα εντοπίζεται κυρίως (για να μην πω μόνο) στα πρώτα δευτερόλεπτα των τραγουδιών, αυτά της εισαγωγής. Δεν καταλαβαίνω, όμως, ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα; Εξάλλου, ποιος είπε πως στη μουσική, και στην τέχνη γενικότερα, υπάρχει παρθενογένεση;
Συνεχίζουμε με το ‘The Feast and The Famine’, το δεύτερο τραγούδι του δίσκου, το οποίο είναι το αγαπημένο μου από τον εν λόγω δίσκο και με έκανε να το ακούω συνεχόμενα για 2-3 μέρες τουλάχιστον. Θυμίζει αρκετά την παλιά, πιο punk εκδοχή των Foo Fighters με ρυθμό και στίχους-φωτιά.
Δε γίνεται να μην αναφερθώ και στο ‘Outside’, ίσως το πιο πιασάρικο τραγούδι του δίσκου. Με διάρκεια κάτι παραπάνω από 5 λεπτά, είναι μια μπαλάντα με αυξομειώσεις στο ρυθμό της, με σημεία με απουσία στίχων και -κυρίως- με αρκετή συσσωρευμένη ένταση που ξεσπάει μόνο στα τελευταία δευτερόλεπτα.
Άξιο αναφοράς είναι και το τελευταίο τραγούδι, το ‘I Am A River’ που είναι κι αυτό ένα σχετικά ήρεμο τραγούδι η διάρκεια του οποίου ξεπερνά τα 7 λεπτά και αποτελεί ιδανικό επίλογο για το album με την υπέροχη ενορχήστρωση και το πολύ ωραίο feeling που προσδίδει.
Κλείνοντας, το ‘Sonic Highways’ είναι ένα πολύ διαφορετικό project, μια ακόμη απόδειξη ότι η μπάντα ψάχνεται για να βρει νέα μουσικά μονοπάτια και να δημιουργήσει κάτι καινούριο και φρέσκο.
Να βγει έξω απ’τον εαυτό της όπως λέει και στο ‘Outside’, ένας εκ των στίχων του οποίου λέει ‘I wanna get outside, outside me’. Όχι, δεν είναι ο καλύτερος δίσκος των Foo Fighters (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι καλός). Είναι, όμως, ένας πολύ καλός λόγος για να περιμένουμε τον επόμενο δίσκο τους με ακόμα μεγαλύτερη ανυπομονησία.
