Naxatras – Naxatras (2015)
Είναι πραγματικά πολύ ωραίο συναίσθημα να βλέπει κανείς νέους καλλιτέχνες, σε μια χώρα που διανύει ίσως τη χειρότερή της περίοδο, να βάζουν τόσο μεράκι στη μουσική τους και το αποτέλεσμα να είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους ελληνικής μπάντας μέσα στο 2015.
Αυτό ακριβώς το συναίσθημα κυριαρχεί από τα πρώτα λεπτά του ακούσματος του εντυπωσιακού ντεμπούτου των Naxatras από τη Θεσσαλονίκη, που επέλεξαν πολύ εύστοχα να συνδυάσουν τις ψυχεδελικές φόρμες με το hard rock στοιχείο, δίνοντας ως αποτέλεσμα ένα μελωδικό ταξίδι διάρκειας μιας ώρας.
Από τις πρώτες στιγμές του εναρκτήριου κομματιού με τίτλο ‘I Am The Beyonder’, ξεχωρίζουν οι επιρροές της ανατολίτικης μουσικής (όχι σε σημείο που ν’ ακούγεται oriental), ενώ παρατηρούνται και πολλά στοιχεία progressive rock.
Τα riffs και οι μελωδίες δίνουν και παίρνουν, αναγκάζοντας τον ακροατή να τους ακολουθήσει στα τοπία που δημιουργούν, θυμίζοντας πολλές φορές μπάντες όπως οι Colour Haze και Sungrazer.
Γενικά οι επιρροές από τον ψυχεδελικό ήχο είναι εξαιρετικά καμουφλαρισμένες κάτω από τις φρέσκες ιδέες που παρουσιάζονται, τη στιγμή που οι συνθέσεις είναι τόσο προσεγμένες που δεν υπάρχει στιγμή κατά την ακρόαση, στην οποία να φαίνονται βεβιασμένες ή να γίνονται κουραστικές.
Από το δεύτερο κομμάτι και μετά, το ‘Sun is Burning’ που αποτελεί την πιο uptempto στιγμή στο άλμπουμ, η διάρκεια των τραγουδιών μειώνεται ελαφρά (με εξαίρεση το ‘Shiva’s Dance’, δίνοντας λίγο περισσότερη έμφαση στα φωνητικά – πράγμα πολύ θετικό αφού κι αυτά λειτουργούν ως όργανο που ολοκληρώνει και ταυτόχρονα δυναμώνει την ένταση της μουσικής.
Και όταν αναφέρομαι σε ένταση, δεν εννοώ πως ανεβαίνει το volume, αλλά η ενέργεια και το συναίσθημα που ξεχειλίζει από τους ήχους των Naxatras.
Προς το τέλος και ειδικά το κλείσιμο του δίσκου, με το 10λεπτο ‘Ent’, ο νους ήδη ταξιδεύει και καθώς ακούγονται οι τελευταίες νότες, μένει το γνώριμο κι ευχάριστο μούδιασμα μετά από μια ξεχωριστή μουσική εμπειρία.
Ύστερα από ένα μικρό διάλειμμα για λίγο Samsara Blues Experiment ή Darkjazz Kilimanjaro Ensemble μιας και θα σου έχει ανοίξει η όρεξη, θα το ξαναβάλεις να παίξει, αυτή τη φορά παρατηρώντας κάτι καινούριο που σου είχε ξεφύγει πιο πριν.
Εκεί που χρειάζεται, ξεχωρίζει ο fuzz ήχος, αλλού είναι πιο καθαρός και μελωδικός, αλλού σκληρός και κοφτός, όμως παρουσιάζονται συνεχώς νέες ιδέες στο δίσκο αυτόν, που μου είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω με λέξεις μιας και ανήκει στην κατηγορία της μουσικής που πρέπει να τον ακούσεις και να νιώσεις αυτό που ο καλλιτέχνης θέλει να μεταδώσει.
Δεν μπορώ να αναλύσω τις αλλαγές στο ρυθμό για κάθε τραγούδι, ούτε μπορώ να κάνω λόγο για το κάτι πρωτόγνωρο στα φωνητικά.
Μπορώ, όμως, με βεβαιότητα να πω πως οι συγκεκριμένοι μουσικοί σίγουρα θα μας απασχολήσουν στο μέλλον και επίσης μπορώ να πω πως αυτήν τους την προσπάθεια θα την απολαύσουμε ξανά και ξανά.
