Ο Rory Gallagher ήταν ένας από εμάς

«Θείε, πώς το λένε αυτό το τραγούδι; Ποιος το λέει;»

Μια τόσο ιδιαίτερη μορφή της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, ο Ιρλανδός που αγαπάμε λίγο παραπάνω απ’ όλους τους άλλους, αυτός ο τύπος με το αγγελικό πρόσωπο και την άγρια, ωμή, ακατέργαστη φωνή, που με τόσο πάθος πλημμύριζε κάθε μουσική σκηνή στην οποία παρευρισκόταν, που τραγούδαγε γελώντας, είναι ένας καλλιτέχνης που αυτομάτως δημιουργεί ένα χαμόγελο στα πρόσωπά μας, μια νοσταλγία, ακόμα και για μας που δεν τον ζήσαμε.

Γιατί χαμόγελο μου δημιουργήθηκε όταν θυμήθηκα πώς τον “γνώρισα”. Καλοκαιρινές διακοπές, πριν 7-8 χρόνια. Ήμουν στο τζιπ του θείου μου και ο -πλημμυρισμένος από κλασσικά ροκ κομμάτια- δίσκος που έπαιζε, έκανε μια “στάση” στο ‘Shadow Play’.

«‘Shadow Play’, του Rory Gallagher. Ψάχτον, είναι τρομερός.»

Αυτή ήταν η απάντησή του και νομίζω καταλάβατε ποια ήταν η πρώτη μου αναζήτηση στο YouTube όταν, αρκετές μέρες αργότερα, επέστρεψα στην Αθήνα. Και για να χαλάσω το “ειδυλλιακό” τοπίο της γνωριμίας μου με τον Rory, και να προλάβω αυτούς που θα πουν ότι υπερβάλλω, όχι, δυστυχώς ήμασταν πάνω στα βουνά, δεν πηγαίναμε για μπανάκι.

Επειδή, λοιπόν, τα χρόνια έχουν περάσει και ο Rory έχει περάσει έτσι κι αλλιώς στην ιστορία, ο πένθιμος τόνος δεν πρόκειται να “επιστρατευτεί” σ’ αυτό το αφιέρωμα, και πάμε να θυμηθούμε γιατί ο Ιρλανδός έχει το δικό του, ξεχωριστό, μικρό ή μεγαλύτερο, κομμάτι στις καρδιές όλων μας.

Ο Rory Gallagher ήταν ένας από εμάς

Ο τίτλος του άρθρου, εμπνεύστηκε από αυτό:

Ο Rory ήταν ένας από εμάς, όχι κάποιος ψιλομύτης ροκάς, μεγαλοπιασμένος εξαιτίας της -τεράστιας ομολογουμένως- επαγγελματικής του επιτυχίας. Το μόνο που τον διαφοροποιούσε από το κοινό του ήταν το ότι ήταν επί σκηνής, κρατώντας μια Fender Stratocaster, αυτήν την λιωμένη κιθάρα, την μία μόνο και ισοβίως αγαπημένη του, με τις πάμπολλες “πληγές”, την οποία ωστόσο, άφηνε καμιά φορά (όπως στο βίντεο παραπάνω) και κοπανιόταν γύρω-γύρω στη σκηνή.

Ήταν ένας πραγματικός μπλουζίστας, βίωνε τη μουσική με τον δικό του, ιδιαίτερο τρόπο, και αυτός ήταν ο λόγος που αρνήθηκε την πρόταση των Rolling Stones (!) για να γίνει μέλος τους! Βλέπετε, μια μπάντα τεράστιου βεληνεκούς, δεν ταίριαζε στην ψυχοσύνθεσή του, μάλλον κάτι τέτοιο παραήταν ελιτίστικο γι’ αυτόν. Αυτός ήταν ένας τίμιος “εραστής” της κιθάρας, ερωτευμένος με τα μπλουζ. Η σύνδεσή του με το ροκ ήταν πιο στενή, πιο εγκεφαλική.

Σεμνός και συνεπής στην τέχνη που υπηρετούσε, ο Rory έβαζε σε δεύτερη μοίρα ακόμα και την προσωπική του ζωή και την υγεία του, αφού κύριο μέλημά του ήταν να κάνει όσα αισθανόταν πως θα τον ολοκλήρωναν ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο. Η τελειομανία του δεν είχε όρια, σε βαθμό που ο αδερφός και μάνατζέρ του δήλωσε πριν λίγες μέρες πως τον βλέπει ακόμα στα όνειρά του.

Δεν ξεπουλήθηκε ποτέ, δεν έβαλε τα χρήματα πάνω από την τέχνη του. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, το 1976, με το τραγούδι του, ‘Edged In Blue’, να έχει γίνει πολύ δημοφιλές στην Αμερική, αρνήθηκε να το κυκλοφορήσει σαν single, αν και κάτι τέτοιο θα του έφερνε “εγγυημένη” επιτυχία, μην θέλοντας να “σπάσει” σε δυο κομμάτια τον δίσκο ‘Calling Card’, τον οποίο αντιμετώπιζε ως ενιαία δουλειά.

Χάρη στο πάθος, τη δύναμη και την αυθεντικότητα που τον χαρακτήριζαν, απολάμβανε αποδοχή και σεβασμό από όλους, με τους φανς του να είναι απόλυτα πιστοί και δεμένοι με αυτόν. Ήταν, βλέπετε, διαφορετικής πάστας καλλιτέχνης. Ο Rory πάντως, είχε -και εξακολουθεί να έχει- πολύ μεγάλο κοινό στη χώρα μας. Μάλιστα, τα πρώιμα χρόνια που η ροκ είχε αρχίσει να διαδίδεται, ήταν αυτός που “ένωνε” όλους αυτούς που ήταν χωρισμένοι σε μεταλάδες, punks, ροκάδες, bluesmen, ροκαμπίλια κι άλλα πολλά. Άξιο αναφοράς το γεγονός ότι το 2000 κυκλοφόρησε μόνο στην Ελλάδα το διπλό CD ‘Rory Gallagher Forever’ που περιλάμβανε τις μεγαλύτερες επιτυχίες του και ήταν αφιερωμένο στους πολυάριθμους Έλληνες θαυμαστές του.

Παθιασμένος στη σκηνή, ένιωθε τα τραγούδια, οι εμφανίσεις του ήταν εκρηκτικές. Το πλεονέκτημά του, αν θες τη γνώμη μου -αλλά και πολλών άλλων-, ήταν η ψυχή του. Ούτε η ωμή φωνή του, ούτε η απαράμιλλη δεξιοτεχνία του στην κιθάρα. Οι ζωντανές του ερμηνείες ήταν αυθεντικές, φώναζε στο μικρόφωνο σαν να μην υπήρχε αύριο, δεν τον ένοιαζε να χάσει μια νότα. Άλλωστε, η ροκ είναι έκφραση. Μια ψυχωμένη ερμηνεία με “ατέλειες” είναι πάντοτε πολύ καλύτερη από την άρτια, παγωμένη απόδοση.

Είχε έρθει και στην Ελλάδα, το 1981 για μία από τις γνωστές εκρηκτικές συναυλίες του. Η χώρα μας τότε, μην έχοντας ξεπεράσει ακόμα το μεταχουντικό σύνδρομο, μάλλον δεν ήταν έτοιμη να τον υποδεχθεί. Τα επεισόδια που σημάδεψαν τη συναυλία έχουν μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη όσων τα βίωσαν και μνημονεύονται ακόμα απ’ όσους δεν ήταν εκεί, εκείνη τη βραδιά.

Ο Rory, λοιπόν, ήταν ένας από μας. Ένας άνθρωπος που ήθελε να εκφράσει τα συναισθήματά του κάτι που -ευτυχώς για μας- έκανε μέσω της κιθάρας, όντας μάλιστα αυτοδίδακτος. Στα 12 κέρδισε την πρώτη του κιθάρα, από έναν διαγωνισμό ταλέντων, για να ιδρύσει την πρώτη του μπάντα, τους Fontana Showband, με τους οποίους άρχισε να παίζει support σε διάφορες άλλες μπάντες. Έπειτα, σχημάτισε τους Impact, και έπειτα -έχοντας εξαπλώσει τη φήμη του μαζί με τους Taste– ακολούθησε σόλο καριέρα. Η πλούσια δισκογραφία του είχε ξεκινήσει, αλλά το καλύτερο γι’ αυτόν ήταν τα live. 150λεπτα show έδινε ο Rory, που δημιουργούν “ανατριχίλες” αν λάβουμε υπόψη μας ότι σήμερα, με 1.5 ώρα είμαστε κάτι παραπάνω από ευχαριστημένοι.

Για τη δισκογραφία του δεν θα μιλήσω, άλλωστε άλλος είναι ο τίτλος και ο λόγος του άρθρου. Επίσης, υπάρχουν τραγούδια σαν το παρακάτω και δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση. Τραγούδια που “are going to make us smile forever”, που κάνουν τις ημερομηνίες κυκλοφορίας τους να φαντάζουν ασήμαντες:

Too Much Alcohol

Τα χρόνια περνούν, ο Rory καθιερώνεται, είναι ο απόλυτος rockstar με τον δικό του μοναδικό τρόπο, απολαμβάνει αναγνώριση από τους πάντες, είναι πολύ ενεργός δισκογραφικά και ο δρόμος δείχνει να είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.

Όμως, αρχίζει να αποκτά όλο και περισσότερες “ιδιαιτερότητες”. Φοβάται τις πτήσεις, γίνεται υποχόνδριος. Ο συνδυασμός των φαρμάκων που έπαιρνε για να ξεπεράσει τους φόβους του με το αλκοόλ στο οποίο είχε μια, ας το πούμε, αδυναμία, αποδείχτηκαν μοιραία για το συκώτι του. Στην τελευταία του ζωντανή εμφάνιση στις 10 Ιανουαρίου 1995 στην Ολλανδία ήταν εμφανέστατο ότι είχε σοβαρό πρόβλημα. Λίγους μήνες μετά, τον Απρίλιο, εισήχθη σε νοσοκομείο του Λονδίνο για μεταμόσχευση ήπατος. Η εγχείρηση θεωρήθηκε επιτυχημένη, αλλά μετά από επιπλοκές και μόλυνση σταφυλόκοκκου, απεβίωσε στις 14 Ιουνίου 1995.

Ωστόσο, είχε φροντίσει να μας αφήσει παρακαταθήκη αυτό το τραγούδι:

Μουσική, αλκοόλ και περιοδείες. Αυτή ήταν η τριπλέτα της ζωής του Rory. Ο κόσμος τον αγάπησε, η μουσική άλλαξε μια για πάντα μετά απ’ αυτόν και η επιρροή του είναι ακόμα υπαρκτή, με πλήθος μεγάλων καλλιτεχνών να τον αναφέρουν ως πρότυπο (π.χ. The Edge (U2), Johnny Marr (The Smiths), Janick Gers (Iron Maiden), Glenn Tipton (Judas Priest), Joe Bonamassa).

Rory, όσα χρόνια κι αν περάσουν, παρόλο που είσαι ‘A Million Miles Away’, για εμάς θα είσαι ο πιο γνήσιος ροκάς, ο τύπος που όταν τον ακούμε, ανοίγει μόνη της η πόρτα του ψυγείου με τις μπύρες, όπως έγραφα κι εδώ.