Αφιέρωμα στο Paranoid των Black Sabbath
Κοιτώντας πίσω στο χρόνο και ψαχουλεύοντας το θρυλικό group των Black Sabbath, την μπάντα στην οποία η metal και ένα σωρό υπο-είδη της rock οφείλουν παντοτινά τη γέννησή τους, συνειδητοποιεί κανείς πως γέννησαν έξι αριστουργηματικούς δίσκους, σε διάστημα μόλις πέντε ετών…
Ένας από αυτούς είναι και το αθάνατο, πλέον, ‘Paranoid’, με το ομώνυμο τραγούδι να γίνεται το σήμα-κατατεθέν τους και ο καλύτερος τρόπος να εισάγεις κάποιον στο σκοτεινό κόσμο τους, παρά τα δεκάδες κομμάτια τους για τα οποία θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί το ίδιο…
Στις 18 Σεπτεμβρίου του 1970, ο ‘Παρανοϊκός’ σουλατσάρει για πρώτη φορά στα ράφια κάνοντας έναν κακό χαμό, και στις 7 Ιανουαρίου του 1971 εισβάλλει στις Ηνωμένες Πολιτείες, με τους Black Sabbath, ήδη από το δεύτερο άλμπουμ τους, να έχουν διευρύνει μια για πάντα τα όρια της rock…
Από τα πρώτα κιόλας riffs του πρώτου τους δίσκου, το βιομηχανικό Birmingham μέσα από ένα φρικιαστικό ατύχημα του Tony Iommi, θα γεννούσε ένα νέο είδος. Το ‘Paranoid’, λίγους μήνες αργότερα, ήρθε για να γίνει ένα διαμάντι της μουσικής που έκτοτε λάμπει και θα λάμπει για πάντα…
Πάμε λοιπόν να θυμηθούμε κάποιες μικρές ιστορίες γύρω από τον κλασικό αυτό δίσκο…
Η ονομασία του δίσκου και το εξώφυλλο
Κι όμως, και οι 4 Sabbath ήθελαν ο δεύτερος δίσκος τους να ονομαστεί ‘War Pigs’ και όχι ‘Paranoid’, αλλά η δισκογραφική εταιρεία τους, Warner Bros, τους έπεισε τελικά να χρησιμοποιήσουν το δεύτερο τίτλο, γιατί ήταν λιγότερο προσβλητικός προς το κοινό.
Το εξώφυλλο, όμως, αποτελεί μια μεταφορική απόδοση των γουρουνιών του πολέμου, απεικονίζοντας ένα γουρούνι να κρατάει ένα σπαθί και μια ασπίδα:
Planet Caravan
Δεν υπάρχουν λόγια για το ‘Planet Caravan’…
Δεν βγάζει την τρέλα του ‘Paranoid’ ή το μέταλλο του ‘Iron Man’, είναι όμως μια ανατριχιαστική σύνθεση που σε μεταφέρει σε άλλη διάσταση.
Τα κρουστά στην αρχή και τα απόκοσμα φωνητικά σε γαληνεύουν και σε ταξιδεύουν σε κόσμους που θα διαλέξεις εσύ με το μυαλό σου. Αξίζει άλλη μια ακρόαση:
Η γέννηση του κλασικού riff του ‘Paranoid’
Το riff του ‘Paranoid’ είναι από τα πιο κλασικά και αναγνωρίσιμα στην ιστορία της μουσικής.
Η σύνθεση του τραγουδιού ήρθε από την μπάντα εντελώς αβίαστα, στα τζαμαρίσματα που γίνονταν στο studio την περίοδο που ηχογραφούσαν τον δίσκο-ντεμπούτο τους.
Ο Tony Iommi έπιασε τον ρυθμό του τραγουδιού αμέσως, με την υπόλοιπη μπάντα να ακολουθεί και τις ηχογραφήσεις να κρατούν 2-3 μέρες.
Ο Geezer Butler έγραψε τους στίχους, ο Ozzy Osbourne τους διάβασε πρώτη φορά ενώ τους τραγούδαγε και ο Bill Ward θυμάται:
Δεν είχαμε αρκετά τραγούδια για να γεμίσουμε το δίσκο και ο Tony απλά πήρε την κιθάρα του και άρχισε να παίζει…
Δεν του πήρε πάνω από 20-25 λεπτά να βγάλει το τραγούδι πέρα…
Παρεμπιπτόντως, η λέξη ‘Paranoid’ δεν αναφέρεται πουθενά μέσα στο τραγούδι, αλλά οι στίχοι του σε κάνουν να νιώσεις πως είναι ο καταλληλότερος τίτλος…
Ο Geezer Butler αποκάλυψε σε ανύποπτο χρόνο τις σκέψεις του συγκροτήματος, για την κυκλοφορία του ‘Paranoid’.
Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο Teamrock, αποκάλυψε πως αυτός και ο Ozzy Osbourne ήταν αρχικά αντίθετοι στο να εκδώσουν το ‘Paranoid’, αφού ο δίσκος, σύμφωνα με αυτούς, θύμιζε αρκετά τους Led Zeppelin.
Πιο συγκεκριμένα, δήλωσε:
Είχαμε έλλειψη υλικού εκείνη την περίοδο, μέχρι που ο Tony Iommi έπαιξε το γνωστό riff επί τόπου.
Εγώ και ο Ozzy σκεφτήκαμε ότι ακουγόταν παρόμοιο με το ‘Communication Breakdown’ των Led Zeppelin.
Πάντα αγαπούσαμε τους Led Zeppelin, καθόμασταν στο πάτωμα όλοι μαζί, καπνίζαμε και ακούγαμε τον πρώτο δίσκο τους.
Με το που έπαιξε το riff του ‘Paranoid’ ο Iommi, ο Οzzy και εγώ αναφωνήσαμε αμέσως ότι δεν γίνεται να το βγάλουμε.
Καταλήξαμε να έχουμε διαφωνίες πάνω σε αυτό το θέμα, μαντέψτε όμως ποιος έκανε λάθος.
Το κομμάτι έκανε μεγάλη επιτυχία και είναι ίσως το πιο γνωστό τραγούδι μας, αυτό τα λέει όλα…
Οι Black Sabbath είχαν αναπτύξει στενές σχέσεις με τους Led Zeppelin, και τους θαύμαζαν σαν συγκρότημα. Μάλιστα, είχαν τζαμάρει αρκετές φορές μαζί στο studio. Διαβάστε στον σύνδεσμο που ακολουθεί μια όμορφη ιστορία:
Στα άδυτα του κοινού τζαμαρίσματος των Black Sabbath και Led Zeppelin
Και συνεχίζει:
Η ειρωνεία του πράγματος είναι ότι αρκετές φορές οι Led Zeppelin δανείστηκαν 1-2 βασικά riffs από άλλους, στα πιο γνωστά κομμάτια τους.
Αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα στο rock ‘n’ roll, όλοι το κάνουν αυτό, ιδιαίτερα όταν είναι νέοι και μόλις ξεκινάνε.
Απλά πρέπει να αφήνεις την δική σου σφραγίδα, και οι Black Sabbath το έκαναν αυτό σίγουρα.
Βέβαια, υπάρχει άλλη μια εκδοχή, σύμφωνα με την οποία οι Black Sabbath “έκλεψαν” το riff του ‘Paranoid’, όχι από τους Zeppelin, αλλά από μία τετραμελή μπάντα από το Michigan, με όνομα Half Life.
Ακούστε το κομμάτι των Half Life για να αναγνωρίσετε πιθανές ομοιότητες:
Έχουν κλέψει οι Black Sabbath το opening riff του ‘Paranoid’;
Τα αντιπολεμικά μηνύματα του δίσκου
Ο δίσκος, παρά τις γνωστές συντηρητικές αντιδράσεις της εποχής, ήταν γεμάτος κοινωνικά και αντιπολεμικά μηνύματα, σε μια περίοδο που ο κόσμος διψούσε για αλλαγή και τα ίδια τα μέλη του συγκροτήματος ήταν αηδιασμένα από την γενιά των ’60s και τα κατάλοιπα του πολέμου.
Μην ξεχνάμε, ότι το Birmingham ήταν μια μουντή, καταθλιπτική πόλη που είχε πληγεί από τον πόλεμο, με βομβαρδισμένα σημεία ακόμα και 20 χρόνια μετά.
Το ‘War Pigs’, αλλά και το ‘Electric Funeral’ ( σχετικά με τον ψυχρό πόλεμο), κινούνταν προς αυτήν την κατεύθυνση. Ο Geezer Butler εξηγεί:
Ήμασταν τέσσερις άνθρωποι που προερχόμασταν από την εργατική τάξη μιας από τις πιο βιομηχανοποιημένες περιοχές της Αγγλίας και το μέλλον μας ήταν προορισμένο για να δουλεύουμε όλη μέρα σε ένα εργοστάσιο…
Αισθανόμασταν απελπισμένοι και απογοητευμένοι και μέσα σε όλα, σκεφτόμασταν κάθε δευτερόλεπτο αν θα μας καλέσουν στον πόλεμο του Βιετνάμ, γιατί είχε αρχίσει να εμπλέκεται και η Μεγάλη Βρετανία…
Δεν υπήρχε καθόλου μέλλον μπροστά μας…
Έγραψα για τον ψυχρό πόλεμο στο ‘Electric Funeral’.
Θα μας έριχνε μια πυρηνική βόμβα η Ρωσία, ή θα τις ρίχναμε εμείς πρώτοι; O aτομικός πόλεμος είναι πάντα επίκαιρος…
Ήταν λες και εμείς οι τέσσερις ήμασταν εναντίον ολόκληρου του κόσμου!
Iron Man
Άλλο ένα κλασικό τραγούδι των Black Sabbath! Το ‘Iron Man’ αναφέρεται σε έναν άνθρωπο με υπερφυσικές ιδιότητες που ταξιδεύει μέσα στο χρόνο και βλέπει το τέλος του κόσμου.
Κατά την επιστροφή του στη Γη για να προειδοποιήσει την ανθρώπινη φυλή, διέρχεται μέσα από μια μαγνητική καταιγίδα και μετατρέπεται σε σίδηρο.
Ο Geezer Butler εξηγεί την επιστημονική φαντασία του τραγουδιού:
Ο Οzzy σκέφτηκε τον τίτλο και εγώ έκατσα και έγραψα για έναν τύπο που απομακρύνεται από τη Γη για να δει το τέλος της, στη συνέχεια περνάει μέσα από μια μαγνητική καταιγίδα και γίνεται ο ‘Iron Man’…
Παρά το γεγονός ότι οι Black Sabbath δεν είχαν στο μυαλό τους τον σούπερ ήρωα από τα κόμικς της Marvel, τραγούδι και χαρακτήρας ταυτίστηκαν κατά τη μεταφορά του Iron Man στη μεγάλη οθόνη.
Hand of Doom
Σκοτάδι! Το πιο dark κομμάτι του album, στο οποίο οι doom πινελιές του Butler αναδεικνύουν τη μάστιγα της εποχής, την ηρωίνη.
Το κλάμα του Ozzy και το βαρύ μπάσο, σε συνδυασμό με τα ανατριχιαστικά lyrics, μας δίνουν στο πιάτο άλλο ένα Sabbath αριστούργημα.
Ο ίδιος ο Geezer Butler έχει εκμυστηρευτεί σε παλαιότερη συνέντευξη του για το ‘Hand Of Doom’, πως πηγή έμπνευσής του ήταν το αποτρόπαιο θέαμα από τις χρησιμοποιημένες σύριγγες που έβλεπαν καθώς άδειαζε ο κόσμος στις συναυλίες τους…
Rat Salad
Στο ‘Rat Salad’, πηγαίνετε κατευθείαν στο 1:15 και πάρτε μια τζούρα από το drum solo του Bill Ward, το οποίο εκτείνεται έως το τέλος του track:
Fairies Wear Boots
Η ιστορία λέει πως οι Sabbath εμπνεύστηκαν το συγκεκριμένο κομμάτι από ένα πραγματικό συμβάν που έλαβε χώρα σε μια συναυλία τους, το 1970.
Τα μέλη του συγκροτήματος δέχθηκαν επίθεση από μια ομάδα skinhead μετά το live, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί ο Tony Iommi και να ακυρωθεί η επόμενη εμφάνισή τους.
Συγκροτήματα όπως οι Flotsam and Jetsam, Phantom Blue και Toilet Boys διασκεύασαν το ‘Fairies Wear Boots’, καθεμιά με το δικό της στυλ.
«Θέλαμε να αποδείξουμε ότι δεν σπαταλάμε το χρόνο μας παίζοντας μουσική!»
Οι Black Sabbath, μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου και την επιστροφή τους από την πρώτη μεγάλη περιοδεία τους, είδαν τον τότε γραπτό τύπο να αναφέρεται στη δουλειά τους με αρνητική διάθεση, χωρίς να έχουν καταλάβει το πόσο ισχυρό κοινό έχτισαν με το καλημέρα.
Τα μέλη τους υποστηρίζουν:
Oι οικογένειές μας πίστευαν ότι ήμασταν… καμμένοι!
Οι φίλοι μας στην αρχή γέλαγαν με αυτό που κάναμε και αναρωτιόντουσαν αν ποτέ θα γίνουμε επιτυχημένοι!
Όλο αυτό το κλίμα μας έφερε πιο κοντά και μας έδωσε αποφασιστικότητα για να πετύχουμε!
Δεν νιώσαμε ποτέ ότι ήμασταν rock stars και τέτοια, αλλά ακριβώς το αντίθετο.
Θέλαμε να αποδείξουμε ότι δεν σπαταλάμε το χρόνο μας παίζοντας μουσική…
