Τα blues ξεπήδησαν από το Δέλτα του Μισσισσιπί μετά τον αμερικάνικο εμφύλιο πόλεμο και οφείλουν τη ζεστή χροιά τους στην αφρο-αμερικάνικη μουσική, στα τραγούδια του πολέμου που διαδίδονταν από στόμα σε στόμα, στην ευρωπαϊκή folk της εποχής αλλά και σε διάφορα άλλα μουσικά ιδιώματα (εκκλησιαστική μουσική κ.ά.).
Προερχόμενα από τον Deep South και τις Πολιτείες του Νότου και άμεσα συνδεδεμένα με τη rythm and blues και την jazz, έμελλε να γίνουν, αργότερα, η βάση για το σαρωτικό κίνημα του rock ‘n’ roll, αλλά και να επηρεάσουν είδη όπως το hip hop, η pop και άλλα…
Μετά τη δεκαετία του 1930, τα blues θα εξαπλωθούν από τον ταλαιπωρημένο Νότο και στα Βόρεια των Ηνωμένων Πολιτειών, η μουσική παραγωγή τους θα αυξηθεί κατακόρυφα με τη βοήθεια του ηλεκτρικού, πλέον, ενισχυτή, και θα γίνουν το genre εκείνο που θα επηρεάσει βαθύτατα τις περισσότερες θρυλικές μπάντες της rock, έτσι όπως μας συστήθηκαν από το 1960 και έπειτα…
Στο σημερινό μας αφιέρωμα θα επιχειρήσουμε μια βουτιά στο χρόνο, θα ταξιδέψουμε σε εκείνα τα ρομαντικά χρόνια και θα ξεθάψουμε διάφορα blues διαμάντια που αντέχουν πεισματικά στο πέρασμα των δεκαετιών, όντας μεγάλα κλασικά έργα μιας εποχής που σίγουρα πέρασε ανεπιστρεπτί…
Damn Right I’ve got the blues, που τραγουδάει και ο Buddy Guy. Με το Jack Daniel’s ανά χείρας, ξεκινάμε…
Robert Johnson – ‘Kind Hearted Woman Blues’
Tα πρώτα blues, όπως μαρτυρούν οι ηχογραφήσεις των δεκατιών του 1920 και του 1930, ακολουθούσαν συχνά τον ακανόνιστο ρυθμό της φωνής.
Ένας από τους μεγάλους εκπροσώπους του είδους ήταν ο Robert Johnson, που παρά το γεγονός ότι έφυγε από τη ζωή στα 27 του χρόνια, πρόλαβε να αφήσει το μουσικό στίγμα του.
O Johnson υπήρξε ένας πλανόδιος βάρδος του είδους που έπαιζε τη μουσική του στο δρόμο αλλά και στα juke points της εποχής, στα παράνομα δηλαδή καταγώγια όπου μαζεύονταν πότες και χαρτοπαίκτες, τζογάροντας και ακούγοντας διάφορους μουσικούς να παίζουν ζωντανά.
Το ‘Kind Hearted Woman Blues’ είναι ένα κλασικό blues κομμάτι του, η ηχογράφησή του χρονολογείται το 1936 και η κυκλοφορία του το 1937, ένα χρόνο πριν πεθάνει από υπερβολική κατανάλωση ουίσκι.
Η ταυτότητα της γυναίκας του τραγουδιού παραμένει άγνωστη και, από τα λίγα που γνωρίζουμε για την ζωή του καλλιτέχνη, υποθέτουμε ότι ίσως ήταν μια από τις πολλές γυναίκες που πέρασαν από τη ζωή του. Οι φήμες της εποχής, μάλιστα, ήθελαν τον τραγουδιστή να δηλητηριάζεται από κάποια ζηλόφθονη γυναίκα…
Ο ίδιος ο Robert Johnson όσο ήταν εν ζωή δεν αναγνωρίστηκε ως καλλιτέχνης, σημειώνοντας μικρή εμπορική επιτυχία. Η αναγνώρισή του θα ερχόταν μετά θάνατον, το 1986 εισήχθη στο Rock and Roll Hall of Fame, ενώ πολλοί rockers έχουν κατά καιρούς επισημάνει ότι τους επηρέασε σημαντικά.
Μάλιστα, ο βιρτουόζος Eric Clapton είχε δηλώσει ότι ο Johnson είναι ο μεγαλύτερος blues τραγουδιστής όλων των εποχών…
Howlin’ Wolf – ‘How Many More Years’
O Chester Arthur Burnett, με καλλιτεχνικό όνομα Howlin’ Wolf, υπήρξε ένας από τους επιδραστικότερους καλλιτέχνες του είδους.
Γεννημένος στο Mississippi το 1910 και ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους των blues του Chicago, επηρέασε ολόκληρο το είδος με την τραχιά, χαρακτηριστική του μορφή και τον εντυπωσιακό του όγκο (ζύγιζε περίπου 300 λίβρες!).
Το ‘How Many More Years’ θεωρείται ένα από τα πρώτα, αν όχι το πρώτο rock ‘n’ roll κομμάτι. Οι Led Zeppelin, μάλιστα, δανείστηκαν, αρκετά στοιχεία του για να γράψουν το 1969 το ‘How Many Years’, ένα από τα πολλά κομμάτια τους που επηρεάστηκαν από τα blues.
Big Bill Broonzy – ‘When Do I Get To Be Called a Man’
Ο Big Bill Broonzy ήταν ο καλλιτέχνης εκείνος που, περισσότερο από κάθε άλλον, έφερε τα blues στην πόλη του Chicago όταν έφηβος ακόμα μετακόμισε στο Illinois με τους γονείς του το 1920.
Ο Broonzy έγινε σήμα κατατεθέν στο Chicago, παίζοντας μαζί με καλλιτέχνες όπως οι Tampa Red, John Lee ‘Sonny Boy’ Williamson, ενώ ήταν και από τους πρώτους blues αρτίστες που περιόδευσαν στην Ευρώπη.
Στη βιογραφία του, ο συγγραφέας, Bob Riesman, αναφέρει πως ο Big Bill Broonzy γεννήθηκε δέκα χρόνια αργότερα από ό,τι ισχυριζόταν ο ίδιος, και ενώ είχε παρουσιάσει το ‘When Do I Get To Be Called a Man’ σαν ένα κομμάτι που περιέγραφε τη ζωή του, πολλά από τα γεγονότα που εξιστορούν οι στίχοι του δεν βασίζονται στην πραγματικότητα…
Απολαύστε το vintage κομμάτι στο σύνδεσμο που ακολουθεί:
Blind Lemon Jefferson – ‘Black Snake Moan’
Αφιέρωμα στα blues χωρίς Blind Lemon Jefferson (‘πατέρας’ των Texas blues) δεν υφίσταται.
Όπως καταλαβαίνετε από το όνομά του, είχε γεννηθεί τυφλός, αυτό δεν τον εμπόδισε όμως από το να βγάζει τα προς το ζην γυρνώντας στους δρόμους του Dallas παίζοντας μουσική, μέχρι να γίνει επαγγελματίας.
Η ζωή του ήταν, δυστυχώς, σύντομη (1893-1929) και η καριέρα του στη δισκογραφία κράτησε μόλις τρια χρόνια, σε αυτό το χρονικό διάστημα όμως φρόντισε να μας χαρίσει περίπου 100 διαχρονικά κομμάτια.
Στο κομμάτι αυτό, γυρνάμε πολύ πίσω στο χρόνο, αφού το ‘Black Snake Moan’ ηχογραφήθηκε το 1927!
Το τραγούδι είχε κυκλοφορήσει ένα χρόνο πριν από την Vistoria Spivey με τίτλο ‘Black Snake Blues’, όμως η version του Jefferson πούλησε πολύ περισσότερο και είναι η πιο γνωστή σήμερα, περίπου έναν αιώνα μετά…
Μάλιστα, έδωσε το όνομά του και στην ταινία που πρωταγωνίστησε ο Samuel Jackson. Το ‘Black Snake Moan’ συμβολίζει τους προσωπικούς δαίμονες του καθενός, τις φωνές που δεν φεύγουν όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στα features της.
Lead Belly – ‘Where Did You Sleep Last Night?’
O Lead Belly, κατά κόσμον Huddie William Ledbetter, υπήρξε ένας σημαντικός και πολύπλευρος καλλιτέχνης της folk και των blues της Luisiana και βιρτουόζος της δωδεκάχορδης κιθάρας.
Έπαιζε διαφορετικά μουσικά όργανα (αρμόνιο, μαντολίνο, βιολί, φυσαρμόνικα) και αντλούσε θέματα από τη φυλακή, τις γυναίκες και τον ρατσισμό για τα τραγούδια του.
To ‘Where Did You Sleep Last Night?’ μιλάει για έναν άνδρα που βρίσκει τη σύζυγό του να τον απατάει και σκοτώνεται σε ατύχημα:
Το τραγούδι διασκευάστηκε από τον Kurt Cobain των Nirvana και συμπεριλαμβάνεται στο άλμπουμ ‘Unplugged In New York’ που κυκλοφόρησε η μπάντα το 1993.
Ήταν μάλιστα και ένα από τα λίγα tracks που έπαιξε ζωντανά ο Cobain μαζί με τη γυναίκα του, Courtney Love, ενώ έχει διασκευαστεί και από πολλούς διαφορετικούς καλλιτέχνες, όπως οι Doc Watson, Mark Lanegan, Dolly Parton και άλλοι.
Blind Willie Johnson – ‘John The Revelator’
Το ‘John The Revelator’ διασκευασμένο από τους Curtis Stigers & The Forest Rangers, είναι σίγουρα ένα από τα αγαπημένα σας κομμάτια, αν είσαστε fan της εκπληκτικής σειράς, ‘Sons of Anarchy’…
Ήρθε η ώρα όμως να μάθετε και τον αυθεντικό δημιουργό του παραδοσιακού αυτού, gospel-blues κομματιού, τον Blind Willie Johnson.
Η ηχογράφησή του πραγματοποιήθηκε το 1930 από την Columbia Records, με τον τίτλο του να αναφέρεται στον απόστολο Ιωάννη και τις γραφές του στην Αποκάλυψη, αφού ο Willie Johnson ήταν ένα βαθιά θρησκευόμενο άτομο.
Το track έγινε διασκευή από πολλούς καλλιτέχνες των blues και όχι μόνο, με τον Son House (ακόμα ένας εκπρόσωπος των blues του Mississippi) να το ηχογραφεί ακαπέλα το 1960.
John Lee Hooker – ‘Boogie Chillen’
Άλλος ένας πολύτιμος λίθος του αφιερώματος. Ο John Lee Hooker, γεννημένος και αυτός στο Mississippi, ήταν ένας γίγαντας των blues και πατέρας του boogie.
Το μακρινό 1948, ο John Lee Hooker, κρατώντας στα χέρια το demo του ‘Boogie Chillen’ (chillen –> children στην αργκό των Νότιων), συναντήθηκε με τον Bernard Besman, ιδιοκτήτη καταστήματος δίσκων στο Detroit.
Ο Bernand του προσέφερε ένα μικρό studio για να γίνει η ηχογράφηση, ξεκινώντας μια συνεργασία που κράτησε τέσσερα χρόνια.
Όταν αποφάσισαν από κοινού να πουλήσουν τα δικαιώματα του κομματιού στην Modern Records, είχαν ήδη υπογράψει συμβόλαιο με την επιτυχία.
Ο δίσκος πούλησε περίπου ένα εκατομμύριο αντίτυπα, και η ιστορία λέει πως την ημέρα που ανέβηκε στο ράφια, ο John Lee Hooker δούλευε ακόμα σε ένα εργοστάσιο της Chrysler…
Ο John Lee Hooker και το έργο του επηρέασαν μεταγενέστερες μπάντες, όπως οι Rolling Stones, The Yardbirds, ZZ Top. Οι ZZ Top μάλιστα πάτησαν πάνω στο συγκεκριμένο κομμάτι για να γράψουν το ‘La Grange’ το 1973, μπλέκοντας και σε δικαστικές διαμάχες με τον παραγωγό του το 1992.
Το ‘Boogie Chillen’, μάλιστα, είναι και το κομμάτι που ώθησε τον Buddy Guy να πιάσει την κιθάρα στα χέρια του, όντας το πρώτο τραγούδι που έπαιξε ποτέ.
Μεγαλωμένος στο Lettsworth της Louisiana, σε ένα σπίτι χωρίς νερό και ηλεκτρικό ρεύμα, ο Buddy Guy άκουσε για πρώτη φορά το τραγούδι παρέα με έναν οικογενειακό του φίλο, προσπαθώντας να το παίξει σε ένα χειροποίητο μουσικό όργανο φτιαγμένο από τα χέρια του.
Όταν στα 13 του αγόρασε την πρώτη του κιθάρα, ήξερε ήδη ποιο ήταν το πρώτο τραγούδι που θα έπαιζε. Ωραίες ιστορίες μιας άλλης εποχής.
Muddy Waters – ‘Mannish Boy’
Δεν υπάρχει λάτρης των blues που να μην το ξέρει. Το ‘Mannish Boy’ του Muddy Waters είναι ένα άφθαρτο blues αριστούργημα, που ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1955. Ο Waters πάτησε πάνω στο ‘Ι Αm a Man’ του Bo Didley, το οποίο γέννησε με τη σειρά του το πασίγνωστο ‘Bad To The Bone’.
Όπως είναι λογικό, πολλές βρετανικές μπάντες (The Who, Jeff Beck, Eric Clapton και The Yarbirds) εμπνεύστηκαν από τα blues και διασκεύασαν το κομμάτι, χαρίζοντάς μας υπέροχες εκτελέσεις.
Oι Rolling Stones το έπαιζαν και αυτοί συχνά στα live τους, λόγω της τεράστιας επιρροής του Waters στη μουσική τους (οφείλουν μάλιστα και το όνομά τους στο τραγούδι του, ‘Rollin’ Stone Blues’).
Το ‘Mannish Boy’ ακούστηκε και σε διάφορες ταινίες με τις ‘The Long Kiss Goodnight’, (Samuel L. Jackson και Geena Davis), ‘Better Off Dead’, ‘Risky Business’ και ‘Goodfellas’ να είναι μερικές απο αυτές.
Απολαύστε το:
