Με αφορμή την επανακυκλοφορία των δύο πρώτων δίσκων των Metallica, ‘Kill ‘Em All’ και ‘Ride The Lightning’ στις 15 Απριλίου 20 2016 o James Hetfield, έδωσε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη σχολιάζοντας αρκετά θέματα.
Μεταξύ άλλων, στάθηκε στο πώς νιώθει όταν ακούει ξανά το παλιό τους υλικό ή έρχεται σε επαφή με παλιότερα αντικείμενα της συλλογής του.
Ας δούμε παρέα μερικές από τις δηλώσεις του frontman των Metallica:
Δεν είμαι ο τύπος που θα έχω κάτι στην καρδιά μου και θα πω: «Θεέ μου αν το χάσω αυτό θα πεθάνω».
Έχω πολλά πράγματα στην αποθήκη μου και επειδή από μικρός μετακόμιζα συχνά, ήμουν σε μία φάση «πού πήγαν τα πράγματα μου».
Στην αρχή μετακόμισα με τον αδερφό μου, μετά με τον Ron McGovney -πρώην μπασίστα των Metallica– μετά από εδώ, μετά από εκεί και άφηνα πράγματα πίσω, οπότε έλεγα «αυτό δεν το χρειάζομαι», «εκείνο μου είναι άχρηστο» κλπ.
Θα πετούσα με άνεση κάτι στα σκουπίδια για το οποίο ο Lars Ulrich για παράδειγμα θα έκοβε ένα δάχτυλό του για να αποκτήσει.
Οπότε, ναι, στην αποθήκη μου υπάρχουν αρκετά πράγματα, γιατί πιο παλιά, έβρισκα ένα κουτί, πετούσα τα πάντα μέσα και στη συνέχεια πετούσα και το ίδιο το κουτί στην αποθήκη.
Όπως καταλαβαίνετε υπάρχουν αρκετά πράγματα εκεί μέσα που μου έχουν δώσει άνθρωποι κατά καιρούς.
Τα πετούσα στην αποθήκη και μετά δεν με ενδιέφερε.
Όταν ρωτήθηκε αν αισθάνθηκε έκπληξη, όταν, ψάχνοντας την αποθήκη του βρήκε πράγματα τα οποία είχε ξεχάσει:
Ναι είναι ωραίο. Είναι υπέροχο πως ένα κομμάτι χαρτί, ένα πάσο, ένα απόκομμα εισιτηρίου φέρνει τόση νοσταλγία και σκέφτομαι «πόσο μου λείπει εκείνος ο καιρός», πόσο απλά ήταν τα πράγματα τότε και πόσο περίπλοκα είναι τώρα.
Αυτό που τελικά πετυχαίνουν όλα αυτά, είναι να με κάνουν να μην ανησυχώ πολύ και να παίρνω τα πράγματα χαλαρά.
Και συνέχισε:
Έχω φωτογραφίες από τα ταξίδια μου με το Lars. Μη φανταστείς από περιοδείες, περισσότερο από σκηνικά, όπως τότε που είχαμε πάει στο Seattle να δούμε τους Metal Church και απλά αράζαμε.
Υπάρχουν και φωτογραφίες μας από μια παραλία στην Ολλανδία που δεν θυμόμαστε ποιοι είναι όλοι οι άλλοι που βρίσκονται στην παρέα.
Αναρωτιόμαστε «ποιοι είναι αυτοί» και «πού να βρίσκονται τώρα αυτοί οι άνθρωποι»;
Βέβαια υπάρχουν και πράγματα με τον Cliff Burton… και σκέφτομαι «Πω Θεέ μου αυτό το live, αυτή η σκηνή, με αυτούς τους ενισχυτές από κάτω, πόσο όμορφες αναμνήσεις».
Και νιώθω ευγνώμων που αυτή η φωτογραφία γύρισε στη ζωή μου, γιατί μου λείπουν πολύ εκείνες οι εποχές.
Μου λείπει πολύ ο Cliff.
Τον σκέφτομαι πολύ συχνά και επίσης συνειδητοποιώ πως το πνεύμα του είναι εδώ. Όχι σωματικά όμως…
Υπάρχουν βέβαια άνθρωποι που είναι εδώ σωματικά και πρέπει να περνάμε καλά με αυτούς πλέον.
Στη συνέχεια ρωτήθηκε αν πλέον μπορεί να θρηνήσει ανοιχτά τον χαμό του Burton, μετά από 20 ή 25 χρόνια που καταπίεζε τα συναισθήματά του:
Σίγουρα, δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Τότε πίναμε πολύ και όταν ο Cliff πέθανε, πίναμε τη διπλή ποσότητα αλκοόλ για να αντέξουμε ό,τι συνέβαινε. Και ποτέ δεν θρήνησα στα αλήθεια.
Φυσικά μιλούσαμε για αυτό αλλά σύντομα ξαναβγήκαμε σε περιοδεία, γιατί όπως λένε τα κλισέ, αυτό είναι το φάρμακο για να τα ξεχάσεις όλα και να «ανέβεις πάλι πάνω στο άλογο».
Όταν το 2001 ήμουν στην αποτοξίνωση, οι ψυχολόγοι μου είπαν πως έπρεπε να μείνω λίγο καιρό ακόμα μέσα εξαιτίας του θρήνου.
Γιατί είχα χάσει τον Cliff και τη μητέρα μου, δύο ανθρώπους που αγαπούσα και δεν είχα μπορέσει ποτέ να θρηνήσω για αυτούς.
Μου είπαν πως πρέπει να δουλέψω πάνω σε αυτό και αυτό έκανα. Και σκέφτομαι πως όταν θυμάμαι εκείνες τις μνήμες κάπως έτσι θρηνώ...
Και έκλεισε λέγοντας:
Μου λείπει πιο πολύ σαν άνθρωπος και λιγότερο σαν μουσικός. Μοιάζαμε πολύ, μας άρεσαν τα ίδια πράγματα και έμαθα πολλά από αυτόν.
Βέβαια, ο θάνατός του με δίδαξε περισσότερα.
Σκεφτόμουν «τι θα έκανε ο Cliff στη θέση μου» και έπραττα ό,τι με είχε μάθει. Μου δίδαξε πως είναι όμορφο να είσαι διαφορετικός και να μιλάς με θάρρος για τα πιστεύω σου.
Δεν χρειάζεται να έχεις πολλά πυρομαχικά για να αντέξεις στον πόλεμο της ζωής. Απλά να είσαι ο εαυτός σου.
