Αν θα θέλαμε να ταυτίσουμε έναν και μόνο άνθρωπο με τους Pink Floyd, αυτός δεν θα ήταν ούτε ο Roger Waters που ευθύνεται για τη μεγάλη πλειοψηφία των στίχων τους, ούτε ο David Gilmour που καθόρισε αναντίρρητα τον ήχο τους με τον μοναδικό τρόπο που χάιδευε την κιθάρα – γιατί για χάδι πρόκειται το άγγιγμά του στην 6χορδη θεά.
Το ένα και μοναδικό άτομο που ήταν, είναι και θα είναι η ψυχή των Pink Floyd, δεν είναι άλλο από τον Syd Barrett.
Ο “Mr. Innovation” μπορεί να είχε ελάχιστη συμμετοχή στη δισκογραφία της μπάντας, αλλά η προσωπικότητά του ποτέ δεν έπαψε να αποτελεί την ψυχή της μπάντας.
Έγραψε τραγούδια μόνο για τον πρώτο τους δίσκο και ένα κομμάτι του δεύτερου, με τη φυγή του να έρχεται νωρίς εξαιτίας της εκτεταμένης χρήσης LSD και της μεγάλης επιρροής που είχε στην συμπεριφορά και την ψυχολογία του.
Οι δρόμοι τους χώρισαν το 1968, αλλά αυτή δεν ήταν και η τελευταία φορά που συνεργάστηκαν, αφού ο ίδιος κυκλοφόρησε δύο σόλο δίσκους το 1970, με τίτλους ‘The Madcap Laughts’ και ‘Barrett’, σε συνεργασία με τον David Gilmour, τον Roger Waters και τον Nick Mason, και κάπου εκεί ήταν και η στιγμή που ο ιδιοφυής μουσικός αποφάσισε να αποχωρίσει από το προσκήνιο.
Όμως η κληρονομιά που άφησε στα υπόλοιπα μέλη ήταν τεράστια και αυτοί δεν την ξέχασαν ποτέ.
Στο ‘The Dark Side Of The Moon’ οι Pink Floyd μιλάνε για τις πνευματικές διαταραχές που προκαλούνται από τα ναρκωτικά (‘Brain Damage’), το ‘Wish You Were Here’ είναι ένα άλμπουμ γραμμένο γι’ αυτόν, ο κύριος χαρακτήρας του ‘The Wall’ έχει στοιχεία της προσωπικότητάς του και περιγράφει πολλές πτυχές της ζωής του.
Ας πάμε, όμως, ξανά πίσω στο χρόνο, στο έτος 1975 και την τελευταία φορά που Syd Barrett και Pink Floyd συναντήθηκαν.
Ήταν 5 Ιουνίου και οι Pink Floyd βρίσκονταν στα στούντιο της Abbey Road ηχογραφώντας το άλμπουμ ‘Wish You Were Here’ – πολύ πιθανό και το σενάριο να ηχογραφούσαν το ομώνυμο κομμάτι, αλλά κανείς από τους παρευρισκόμενους δεν κατάφερε να το επιβεβαιώσει.
Ένας τύπος σκάει στο στούντιο….
Είναι ο Syd, αγνώριστος, με ξυρισμένο κεφάλι και φρύδια.
Όλοι πιστεύουν πως είναι κάποιος από το προσωπικό, μέχρι να τον αναγνωρίσει ο Gilmour. Σιγή. Ο Roger Waters ξεσπάει σε κλάματα.
«Ο Barrett είπε, “Ωραία, πότε να φορέσω την κιθάρα μου;”» θυμάται ο Richard Wright, «και φυσικά, δεν είχε κιθάρα μαζί του», συνεχίζει. «Συγγνώμη, Syd, το κομμάτι της κιθάρας έχει ολοκληρωθεί”». Όταν ρωτήθηκε τι πίστευε για το ‘Wish You Were Here’, ο Barrett δήλωσε ότι ακουγόταν «λίγο παλιό».
Την ίδια μέρα παντρευόταν ο David Gilmour. Ο Barrett πήγε στη δεξίωση, περιπλανιόταν μόνος, και κάποια στιγμή εξαφανίστηκε όπως ακριβώς εμφανίστηκε: ξαφνικά, χωρίς να πει κάτι σε κανέναν. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που θα τον έβλεπαν, μέχρι τον θάνατό του, το 2006.
Λίγους μήνες μετά, ο Roger Waters δήλωνε:
Για πολλά χρόνια πίστευα πως ο Syd αποτελούσε απειλή, εξαιτίας όλων αυτών των μ@λακιών που γράφονταν γι’ αυτόν και για εμάς.
Φυσικά, ήταν πολύ σημαντικός για εμάς και η μπάντα δεν θα είχε ξεκινήσει ποτέ άμα δεν υπήρχε αυτός, γιατί έγραφε όλο το υλικό μας.
Δεν θα είχε συμβεί τίποτα χωρίς αυτόν, αλλά από την άλλη, άμα έμενε μπορεί όλο αυτό να είχε διαλυθεί.
Ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται πόσο σημαντικός ήταν για την μπάντα. Γι’ αυτό ένιωθα πως αποτελεί απειλή.
Και η χρονική περίσταση της τελευταίας τους συνάντησης είναι τουλάχιστον συγκινητική, αν σκεφτεί κανείς πως αυτό το άλμπουμ γραφόταν γι’ αυτόν.
Χαρακτηριστικότερα κομμάτια τα ‘Shine On You Crazy Diamond’ και ‘Wish You Were Here’, μια προτροπή (λάμψε ξανά, τρελό διαμάντι) και μια ευχή (μακάρι να ήσουν εδώ). Ο Gilmour, στο ντοκιμαντέρ ‘Pink Floyd: The Story of Wish You Were Here’ του 2012, δήλωσε γι’ αυτά:
Το ‘Shine On You Crazy Diamond’ είναι γραμμένο αποκλειστικά γι’ αυτόν, ενώ το ‘Wish You Were Here’ έχει λίγο ευρύτερο νόημα.
Παρόλα αυτά, ποτέ δεν μπορώ να βγάλω τον Syd από το μυαλό μου όταν τα τραγουδάω.
Nick Mason: «Πώς θα ακούγονταν οι Pink Floyd αν ο Syd Barrett είχε μείνει στην μπάντα»
