Τα supergroups είναι παραδοσιακά ένας τύπος project που, ως επί το πλείστον, δεν ενθουσιάζει, λειτουργώντας κατά κύριο λόγο ως ένα «δοχείο» εναπόθεσης προσωπικών απωθημένων από τους μουσικούς, και ιδεών που μάλλον δεν θα ρίσκαραν να εμφωλεύσουν στις δουλειές των κύριων συγκροτημάτων τους.
Αξίζει, όμως, να περιμένεις τη στιγμή που θα αναδυθεί ένα supergroup που δεν θα σε απογοητεύσει ακολουθώντας τον κανόνα, αλλά θα σε κάνει να το αντιμετωπίσεις σαν μία κανονική μπάντα.
Ένα απ’ αυτά είναι και οι Gone Is Gone, μία κολεκτίβα μουσικών που είναι υπεύθυνοι για μερικά από τα πιο σκληρά κομμάτια που έχουμε ακούσει τις τελευταίες δεκαετίες. Ο λόγος για τους Troy Sanders (Mastodon) στο μπάσο και στα φωνητικά, Troy Van Leeuwen (Queens of the Stone Age) στην κιθάρα, τον πολυοργανοπαίκτη Mike Zarin στην δεύτερη κιθάρα και στα πλήκτρα και τον Tony Hajjar (At The Drive-In/Sparta) στα ντραμς.
Βάζοντας όλους αυτούς στην εξίσωση των Gone Is Gone και λαμβάνοντας υπόψη πως Hajjar και Zarin είναι επί χρόνια συνεργάτες, δημιουργώντας μουσική για videogames, αυτό που ελπίζεις είναι οι προσδοκίες σου να ικανοποιηθούν και, ευτυχώς, αυτό είναι κάτι που γίνεται πραγματικότητα στο EP-ντεμπούτο τους, το οποίο κυκλοφόρησε στις 8 Ιουλίου.
Η αρχή έγινε τον Απρίλιο με το -εναρκτήριο του δίσκου- ‘Violescent’, ένα sludgy κομμάτι που λειτούργησε σαν «υπόσχεση» πως κάτι καλό έρχεται από την μπάντα, ένα combo Mastodon-QOTSA, με εκκωφαντικά drums και στίχους που σχολιάζουν την αγριότητα του ανθρώπινου είδους.
Το δεύτερο κομμάτι του δίσκου, ‘Starlight’, είναι και το δεύτερο που ακούσαμε από την μπάντα. Αρκετά διαφορετικό από το προηγούμενο, πιο ήρεμο, πιο ατμοσφαιρικό, χρησιμοποιεί ακόμα και πλήκτρα και κουμπώνει άψογα με τα μακροσκελή και αργόσυρτα φωνητικά του Sanders.
Τρίτο και τελευταίο του teasing, τρίτο και στην tracklist του EP, το ‘Stolen From Me’. Ίσως κάπου εδώ είναι το καλύτερο σημείο του δίσκου, που ξεκινάει εκκωφαντικά, αλλά δεν παραλείπει να χαλαρώσει εκεί που πρέπει, προετοιμάζοντας κατάλληλα το έδαφος του ρεφρέν.
Το ‘Character’ που ακολουθεί είναι πιο πολύ αφήγηση παρά τραγούδι, ένα πειραματικό κομμάτι, έντονα ατμοσφαιρικό, με ένα εξαιρετικό κλείσιμο παρατεταμένης, παραμορφωμένης κιθάρας στο background.
Τα γιγαντώδη φωνητικά του Sanders και το δαιμονιώδες τζαμάρισμα που ξεκινάει κάπου στα 2:10 κλέβουν την παράσταση στο ‘One Divided’ που διαδέχεται το ‘Character’, ενώ το ‘Praying from the Danger’ είναι ένα απ’ τα πιο σκοτεινά κομμάτια, με βαριές κιθάρες και αρκετές εναλλαγές που δεν σε αφήνουν να πατήσεις το «Next» εύκολα.
Η «σκοτεινιά» συνεχίζεται και στο ‘Recede and Enter’ που ακολουθεί με διάρκεια μόλις 1 λεπτού και 29 δευτερολέπτων, για να κλείσει το EP με το ‘This Chapter’, ένα εξίσου σκοτεινό και ατμοσφαιρικό κομμάτι, μάλλον ιδανικό για το κλείσιμο.
Επικά φωνητικά και πολύ καλή ενορχήστρωση που αφήνουν πολλές υποσχέσεις για το μέλλον της μπάντας.
Κάπως έτσι φτάνει στο τέλος του ένα πολύ καλό ντεμπούτο από τους Gone Is Gone, που φαίνεται πως θα μας απασχολήσουν έντονα και στο μέλλον, αφού αναμένεται να κυκλοφορήσουν κάποια στιγμή και full-length άλμπουμ.
Μέχρι τότε, όμως, έχουμε πολύ χρόνο για να αφομοιώσουμε το ‘Gone Is Gone’, που έχει πολλά καλά σημεία, μπόλικη ποικιλία και σίγουρα ένα αρκετά χαρακτηριστικό στίγμα που δεν περνά απαρατήρητο.
