Ville Valo: «Γιατί έχω εμμονή με τη σκοτεινή πλευρά»

UPDATE: Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά τον Ιούλιο του 2016.

Τότε, αν και οι HIM απείχαν ήδη αρκετά από τα κοινά, δεν φανταζόμασταν ή δεν θέλαμε να φανταστούμε πως το συγκρότημα θα πάψει να υπάρχει.

Έτσι, με αφορμή την προ ημερών ανακοίνωση της διάλυσης τους στο τέλος του έτους, θυμόμαστε την εξαιρετική αυτή αφήγηση του frontman, Ville Valo, στο Teamrock.com, αναφορικά με την έλξη που ένιωθε από μικρός για τη σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων:

Είχαμε εκατοντάδες βιβλία στο σπίτι όταν ήμουν παιδί. Ο πατέρας μου ήταν συλλέκτης αντικών και συνήθιζε να αγοράζει παλιές εφημερίδες και παλιά βιβλία, όχι απαραίτητα ακριβά.

Τα περισσότερα φινλανδικά βιβλία δεν είναι υπερβολικά στολισμένα ή δερματόδετα, αλλά είναι όμορφα. Απλά αγαπούσε να αγοράζει τυχαία βιβλία κάθε θεματολογίας.

Αν θυμάμαι καλά, η πρώτη μου επαφή με τον τρόμο ήταν στα δώδεκά μου, όταν ένας Φινλανδός μετέφρασε τις δουλειές του HP Lovecraft.

Είχαμε στο σπίτι κάποιες συλλογές από νουβέλες και μικρές ιστορίες του.

Οι πρώτες που μπορώ να θυμηθώ πως διάβασα ήταν οι ‘The Case Of Charles Dexter Ward’ (1927) και ‘At The Mountains Of Madness’ (1931). Κάπως έτσι άρχισα να μελετώ τη δουλειά του στα δεκαπέντε μου, αλλά μου πήρε επτά χρόνια για να καταφέρω να το κάνω χωρίς τη βοήθεια λεξικού.

Στις φινλανδικές μεταφράσεις, η γλώσσα είναι τόσο αρχαΐζουσα που ακόμα και οι ίδιοι οι Άγγλοι τα βρίσκουν μπαστούνια. Το ωραίο με τον Lovecraft είναι το γεγονός πως ποτέ δεν γίνεται πολύ περιγραφικός.

Περισσότερο γράφει για όσα είναι εκεί έξω αλλά είναι τόσο τρομακτικά που αδυνατεί να περιγράψει, αφήνοντας όλη τη δουλειά στη φαντασία και κάνοντας εν τέλει τη γραφή του πιο δυνατή.

Δεν υπάρχει πάντως συναισθηματικό περιεχόμενο στα βιβλία του.

Έχουν να κάνουν με τον πρωταγωνιστή, που στο τέλος τρελαίνεται. Δεν υπάρχει ρομαντισμός, ούτε κανονικοί διάλογοι. Η γραφή του είναι απόλυτη, σχεδόν στεγνή κατά κάποιον τρόπο. Από την άλλη βέβαια θα περιγράψει την αρχιτεκτονική μιας πόλης με ακρίβεια τετραγωνικού χιλιοστού.

Οι ιστορίες του είναι τρελές και οι προτάσεις του, τόσο γ@μημένα μεγάλες, που παίρνει πολύ χρόνο να τις χωρέσει το κεφάλι σου.

Είναι καφκικός και, μιας και το ανέφερα, ο Franz Kafka είναι ένας ακόμα συγγραφέας που λάτρευα σαν παιδί. Αργότερα, μετέφρασαν όλες τις ιστορίες τρόμου της δεκαετίας του ’20, που είναι επηρεασμένες από τη διεστραμμένη φαντασία του Lovecraft.

Το μόνο που ξέρω να πω είναι πως στα παιδικά μου χρόνια, λάτρευα αυτά τα τρομακτικά βιβλία. Αυτά ήταν η μύησή μου στον κόσμο της φαντασίας, υποθέτω.

Ήμουν και είμαι επίσης θαυμαστής του Carl McCoy και των Fields Of The Nephilim που χρησιμοποίησαν στοιχεία του σύμπαντος του Cthulhu στα κομμάτια τους. Συγκεκριμένα στο ‘The Watchman’ στο δεύτερο δίσκο τους.

Το ότι ανέπτυξα σκοτεινή πλευρά σαν έφηβος, δεν έγινε συνειδητά. Άκουγα όμως Carcass και Napalm Death και κάπως έτσι άρχισα να έρχομαι σε επαφή με τη μέταλ. Αυτές οι μπάντες ήταν το soundtrack των, εμπνευσμένων από τον Poe, φαντασιώσεών μου.

Το θέμα είναι πως όταν ασχολούμαι με κάτι, θυμίζω άλογο κούρσας με παρωπίδες, έχω δηλαδή το μυαλό μου μόνο εκεί. Οπότε όταν ερωτεύομαι κάτι, όπως συνέβη με τα έργα του Edgar Allan Poe, διαβάζω οτιδήποτε είναι σχετικό με το θέμα και μετά από λίγο το ξεχνάω. Η σχέση μου με τη λογοτεχνία δεν είναι σχέση ζωής.

Ωστόσο πριν μερικές μέρες ολοκλήρωσα την ‘Eleonora’ του Poe, διαβάζοντάς τη τα βράδια πριν κοιμηθώ.

Με τον Poe άρχισα να ασχολούμαι στις επαναλήψεις των διασκευών των ταινιών του Roger Corman, με πρωταγωνιστή τον Vincent Price.

Οι πρώτες που είδα ήταν οι ‘The Masque Of The Red Death’ και ‘The Tomb of Ligeia’, και οι δύο του 1964.

Ειδικά τη δεύτερη, ενώ έχω χρόνια να την δω, κάποια πράγματα ξεπετάγονται πού και πού στο μυαλό μου και θα ξεπετάγονται για το υπόλοιπο της ζωής μου.

Θυμάμαι ξεκινά με μια κηδεία και η ατμόσφαιρα είναι τόσο μελαγχολική και θανατική, που μου θυμίζει το συγκρότημα Cathedral και τον τραγουδιστή τους, Lee Dorrian. Είναι κλασάτη και κλασική ταινία. To ‘House Of Usher’ είναι επίσης υπέροχο.

Η πρώτη σκηνή είναι εκπληκτική. Χτυπά η πόρτα και ο Vincent Price λέει: «What is the meaning of this?» . Είναι φανταστικό.

Πρώτη φορά είδα τον Price στις ταινίες του Corman.

Δεν είδα τις ασπρόμαυρες δουλειές του στις οποίες θεωρείτο είδωλο. Πάντα τον έβλεπα σαν ήρωα τρόμου αν και γύρισε και εξαιρετικά δράματα αργότερα στην καριέρα του, όπως για παράδειγμα το ‘The Whales Of August’ με την Bette Davis.

Αγαπούσα την προφορά και την τονικότητα της φωνής του. Έχει υπέροχη φωνή. Είναι ο αγαπημένος μου. Θέλω να κάνω ένα τατουάζ με αυτόν εδώ και πολύ καιρό. Η Kat Von D κάνει όλα τα πορτρέτα που έχω στο σώμα μου, οπότε θα ήταν ανόητο να απευθυνθώ αλλού για τον Price.

Συνέβη το εξής αστείο όταν ηχογραφούσα το ‘Screamworks’. Υπήρχε μια εκκλησία που γκρέμισαν στην Καλιφόρνια και ο Price κράτησε κάποια κομμάτια από τους πάγκους και τα βιτρό της.

Μόλις έφυγε από τη ζωή, η κόρη του πούλησε αρκετά από αυτά στο eBay και μπόρεσα να αγοράσω ένα κομμάτι από τα βιτρό. Κρεμόταν από το ταβάνι σε όλη την ηχογράφηση του δίσκου. Δεν είναι κάτι εντυπωσιακό, αλλά είναι αντικείμενο αξίας για μένα.

Την ίδια περίοδο που η φινλανδική τηλεόραση έδειχνε ταινίες του Corman, έδειχνε και Christopher Lee και Peter Cushing. Τις απολάμβανα, με πιο πολύ απόλαυσα τον Cushing όταν έπαιξε τον Sherlock Holmes.

Έπαιξε σε αρκετές ταινίες, μεταξύ των οποίων το ‘The Hound Of The Baskervilles’. Λατρεύω τον Holmes. Δεν έχω διαβάσει πολλά από τα βιβλία του Conan Doyle αλλά έχω δει αρκετές ταινίες. Επίσης ο Lee είχε εκπληκτική φωνή σαν το Vincent αλλά ήταν πιο όμορφος και καλός.

Όλα αυτά συνέβαιναν την εποχή του VHS. Θυμάμαι ο πατέρας μου είχε βρει 400 μεταχειρισμένες βιντεοκασέτες σε ένα κάδο σκουπιδιών. Κάποιος τις είχε πετάξει και με αυτές τις βιντεοκασέτες εγώ μεγάλωσα, καθώς τις έβλεπα για χρόνια.

Έτσι έμαθα τον Luis Buñuel και τον Fellini. Ο Mige -μπασίστας των HIM– κι εγώ βρίσκαμε καλές ταινίες τρόμου γιατί είχαμε άκρες. Οι περισσότερες έρχονταν στη χώρα από την Ολλανδία και δεν λογόκριναν τίποτα εκεί.

Είχαμε την ίδια ανυπομονησία όπως όταν περιμένεις την αγαπημένη σου μπάντα να βγάλει νέο δίσκο σε βινύλιο την επόμενη μέρα στις 8 το πρωί. Μαθαίναμε πως θα μας έβρισκαν το ‘The Evil Dead’ το ερχόμενο σαββατοκύριακο και τρελαινόμασταν.

Την πρώτη φορά που είδα την ταινία, ήταν ένα κακό αντίγραφο ενός άλλου αντιγράφου.

Δεν πολυκαταλάβαινες τι γίνεται αλλά εγώ είχα τρελαθεί. Πολλά από αυτά, μου λείπουν σήμερα. Τα πάντα γίνονται στη στιγμή.

Τότε αντιγράφανε τα πάντα και έτσι έχω φτιάξει μια τρομερή συλλογή με ταινίες τρόμου, με ταινίες όπως το ‘Hellraiser’ του Clive Barker. Ο Mige και εγώ αγαπούσαμε αυτές τις ταινίες και ενθουσιαστήκαμε όταν γνωρίσαμε τον Doug Bradley που έπαιζε τον Pinhead.

Έχω επίσης τη σειρά του Barker, ‘Books Of Blood’.

Αυτά γίνονταν την εποχή των βιβλιοθηκών. Δεν υπήρχε το Amazon τότε και ήμουν άφραγκος. Τι γινόταν όταν έβλεπες μια ταινία βασισμένη σε έργο του Poe και μετά καταλάβαινες πως είναι βασισμένη σε βιβλίο;

Πήγαινες στη βιβλιοθήκη και περίμενες στη λίστα αναμονής να πέσει στα χέρια σου. Τα πιτσιρίκια σήμερα θα είχαν χάσει το μυαλό τους με αυτά τα σκηνικά.

Κάθε έφηβος διαβάζει λίγο Poe. Οι ιστορίες του είναι ποιητικές (Poe-etic). Όπως και ο Lovecraft έχει το δικό του αυθεντικό στυλ.

O Mige είναι λάτρης του Stephen King, αλλά ενώ μου αρέσουν κάποιες μεταφορές έργων του σε ταινίες, ποτέ δεν αγάπησα ιδιαίτερα τον τρόπο γραφής του.

Είναι πολύ καλός σε αυτό που κάνει, αλλά είναι και αρκετά εμπορικός. Δεν με κέρδισε. Ο γιος του γράφει με το όνομα Joe Hill. Έχει γράψει ένα βιβλίο που λέγεται ‘Heart-Shaped Box’.

Κάθε κεφάλαιό του έχει το όνομα ενός διάσημου ροκ τραγουδιού και, όπως καταλάβατε, ο τίτλος του βιβλίου είναι βασισμένος στο κομμάτι των Nirvana.

Ναι είναι ένας πολύ καλός συγγραφέας που σε κρατά σε εγρήγορση.

Τα χρώματα στις διασκευές του Corman στον Poe, είναι τόσο ζωντανά -ειδικά τα μπλέ και τα κόκκινα- που δεν μοιάζουν τόσο με τη δουλειά του Dario Argento, ή έτσι πίστευα τουλάχιστον, μέχρι που είδα το ‘Suspiria’ του 1977 για πρώτη φορά.

Τότε κατάλαβα τις ομοιότητες. Ενώ οι ιστορίες διαφέρουν πολύ, βλέπεις πως το ένα στυλ εξελίχθηκε από το άλλο. Για πολύ καιρό οι HIM χρησιμοποιούσαμε το soundtrack του ‘Suspiria’ σαν εισαγωγή για τις μουσικές μας.

Αγαπούσα πάντα τους Goblin, την μπάντα που έγραφε μουσική για τον Argento. Είναι μια progressive μπάντα από την Ιταλία και, ενώ τα δικά τους κομμάτια ακούγονταν χάλια στα αυτιά μου, οι δουλειές που έκαναν για τον Dario ήταν εκπληκτικές.

Όσον αφορά τον Dario, τη μια στιγμή έβγαζε μια τέλεια ταινία και την επόμενη κάτι πολύ παράξενο. Είναι σαν τον David Cronenberg από αυτήν τη σκοπιά, έναν ακόμα μεγάλο σκηνοθέτη.

O Dario δούλεψε σε τόσο διαφορετικά είδη… δεν έκανε μόνο ταινίες τρόμου αλλά και νουάρ, όπως τα πρώιμα ‘Τhe Bird With The Crystal Plumage’ και ‘The Cat o’ Nine Tails’. Αλλά ακόμα και μόνο το ‘Suspiria’ να είχε κάνει, θα ήταν αρκετό. Είναι περίεργος τύπος. Αν τον δεις στις συνεντεύξεις του, κάτι δεν πάει καθόλου καλά μαζί του και αυτό είναι υπέροχο.

Είχαμε προσπαθήσει να έρθουμε σε επαφή μαζί του για να μας σκηνοθετήσει ένα βίντεο, γιατί θα ήταν υπέροχο να έχουμε υλικό που θα φοβόταν κανείς να κοιτάξει.

Οπτικά βέβαια, οι HIM δεν έχουμε αυτό το στυλ, αλλά είναι σίγουρα ένα από τα πράγματα που μας βοήθησαν να καταλάβουμε πόσο σημαντική είναι αυτή η πλευρά της μουσικής μας.

Όταν κάναμε την μίξη του πρώτου μας δίσκου, τυπώσαμε το εξώφυλλο και το βάλαμε πάνω στην κονσόλα. Έτσι, όσο καιρό δουλεύαμε, αναρωτιόμασταν αν αυτά που γράψαμε ταιριάζουν με το εξώφυλλο. Τα πάντα συνδέονται.

Άκουσα πρώτη φορά τον Austin Osman Spare μέσα από τον Carl McCoy. Αυτός κι αν ήταν περίεργος τύπος!

Είναι καλλιτέχνης, ταχυδακτυλουργός και ό,τι μπορείς να φανταστείς μεταξύ αυτών των δύο. Στα τέλη του 19ου αιώνα, ήταν ένα παιδί-θαύμα όσον αφορά το ταλέντο του στη ζωγραφική και ένας από τους νεότερους ανθρώπους που εξέθεσε έργα του στο Royal Academy.

Πριν την εποχή του Ίντερνετ που τον έμαθα εγώ, ήταν σχεδόν αδύνατο να μάθεις περισσότερα για αυτόν, γιατί δεν υπήρχε γραμμένο τίποτα.

Όμως σιγά-σιγά βρήκα κάποια κομμάτια και τα ένωσα. Διάβαζα το ‘Psychonaut’ του Peter Carroll όπου περιγράφει τα πάντα για τη Μαγεία του Χάους και εκεί αναφέρεται πως ο Austin Osman Spare εφηύρε αυτό που ονομάζουμε «Sigil Magic».

Όπως βλέπετε πάλι όλα συνδέονται!

Είναι σαν να μαθαίνεις τον Aleister Crowley μέσα από τους Led Zeppelin! Υπάρχει ένα βιβλίο που λέγεται ‘Austin Osman Spare: The Life & Legend Of London’s Lost Artist’ του Phil Baker, μοναδικό στο είδος του και μαγευτικό ανάγνωσμα.

Ο Spare ήταν ο πρόγονος άλλων σουρεαλιστών όπως του Dali.

Έφτιαξε αναμορφικούς πίνακες. Υπάρχει ένας ιδιαίτερα διάσημος τέτοιος του Holbein, που ονομάζεται ‘The Ambassadors’ με δύο τύπους και ένα memento mori με λεπτομέρειες που φαίνονται από συγκεκριμένες γωνίες. Πάντα μου άρεσαν οι οφθαλμαπάτες.

Δουλειές καλλιτεχνών όπως του Escher όταν ήταν νεότερος. Μετά έμαθα και τον Shigeo Fukida, έναν Ιάπωνα καλλιτέχνη που δούλεψε πολύ με τις σκιές.

Είναι ένας πίνακάς του που δείχνει χιλιάδες γ@μημένα μαχαίρια το ένα πάνω στο άλλο, που όμως αν τα δεις από συγκεκριμένη γωνία, μοιάζουν με τη σκιά μιας μοτοσικλέτας.

Στο ‘Screamworks’ είχαμε την εικόνα μιας καλόγριας με τέσσερα μάτια. Τα αγαπώ όλα αυτά. Μετά ανακάλυψα την Maya Deren που την έχω και σε τατουάζ. Ήταν μια αβάν-γκάρντ φιλμογράφος, που τη θυμάμαι πρωτίστως από μια εικόνα που με στοιχειώνει από την ταινία ‘Meshes Of The Afternoon’ της Deren.

Κοιτά έξω από ένα παράθυρο και είναι αδύνατο να διαβάσεις την έκφρασή της. Δεν ξέρεις αν είναι θυμωμένη ή μπερδεμένη ή κάτι άλλο.

Την είδα πρώτη φορά όταν χρησιμοποιήθηκε στο εξώφυλλο ενός single των Primal Scream. Είναι μια από τις φωτογραφίες που μου θυμίζει γιατί αγαπώ τη φωτογραφία γενικότερα.

Υπάρχει ακόμα μία, η Evelyn McHale, που αυτοκτόνησε στο Empire State Building. Πήδηξε από αυτό και ένας μαθητής της τη φωτογράφισε εκείνη την ώρα, με την έκφρασή της να δείχνει σαν να ποζάρει απόλυτα ήρεμη ενώ είναι νεκρή.

Δείχνει σαν τη Χιονάτη, να κοιμάται αιώνια πάνω σε ένα κατεστραμμένο αυτοκίνητο. Δεν υπάρχει ούτε αίμα, ούτε κόκκαλα, ούτε τίποτα.

Έγινε η φωτογραφία της χρονιάς του περιοδικού Life το 1947. Μετά ο Andy Warhol τη χρησιμοποίησε για μια σύνθεση ονόματι ‘Suicide’ το 1962.

Το ‘Tears On Tape’, η εισαγωγή του κομματιού ‘Unleash The Red’, είναι απόλυτα εμπνευσμένη από τον John Carpenter.

Όταν ήμουν παιδί υπήρχαν το ‘Friday The 13th’ και το ‘A Nightmare On Elm Street’ και έβρισκα για λίγο διασκεδαστικό το splatter, αλλά πάντα προτιμούσα τον ψυχολογικό τρόμο.

To ‘Halloween’ ας πούμε, είναι μια από τις τρομακτικότερες ταινίες όλων των εποχών. Προσέξτε τα πλάνα, τον ήχο, τον Michael Mayers να ανασαίνει και βέβαια τη μουσική του Carpenter.

Είναι ένας εξαίρετος συνθέτης. Το ‘Halloween’ είναι μεν βίαιο, αρκετά πράγματα όμως συμβαίνουν εκτός οθόνης και έτσι οι θεατές, με το να μη βλέπουν πράγματα, τρομάζουν πιο αποτελεσματικά. Είναι σαν τις δουλειές του Lovecraft…

Οι αναγνώστες τρομάζουν με τη φαντασία τους, που ενσαρκώνει τους μεγαλύτερους φόβους τους. Υπάρχει μια σκηνή με την Jamie Lee Curtis που καπνίζει χασίς στο αμάξι της, λίγο πριν ξεχυθεί η κόλαση στον κόσμο (hell breaks loose) και ακούγεται το ‘Don’t Fear The Reaper’ των Blue Öyster Cult να παίζει στο ραδιόφωνο. Χτίζει μια απίστευτα τρομακτική ατμόσφαιρα.

Εύχομαι με τους ΗΙΜ να δημιουργήσαμε τέτοια συναισθήματα. Αυτήν την αίσθηση του απόκοσμου. Μόνο τα καλύτερα συγκροτήματα μπορούν να το κάνουν αυτό.

Οι Type O Negative ας πούμε, κατάφεραν να συνδυάσουν κυνικό χιούμορ με τρόμο και τελικά ήταν πολύ διασκεδαστικό όλο αυτό. Όταν είσαι διεστραμμένος, πρέπει ταυτόχρονα να βγάζεις και διασκέδαση από αυτό! Ο Peter Steele είναι ένα από τα μεγαλύτερα ινδάλματά μου, τελεία.

Αν και η μουσική του ήταν πειραματική, πάντα προσπαθούσε να βρει ισορροπία ανάμεσα σε κάτι όμορφο και μελαγχολικό ταυτόχρονα. Εξαιρετικός συνδυασμός… και αυτό που χρειάζεται ένα αγόρι όταν μεγαλώνει!

Πηγή: Teamrock.com