Ο Ian Anderson, βασικός τραγουδιστής και φλαουτίστας των Jethro Tull, κρατάει σε γενικές γραμμές χαμηλό προφίλ. Ωστόσο, στις συνεντεύξεις του δεν φοβάται να μιλήσει για ό,τι ερωτηθεί, χωρίς να μασάει τα λόγια του.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο περιοδικό Classic Rock μίλησε για την πολιτική της Αγγλίας, για το αν πιστεύει στον Θεό ακόμη και για τα ρούχα του Ritchie Blackmore!
Την 1η Οκτωβρίου θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε live τον Ian Anderson, στην Αθήνα. Πρόκειται για μια συναυλία μεγάλης μουσικής σημασίας, αφού θα έχει θέμα «Οι καλύτερες στιγμές των Jethro Tull», μιας μπάντας με μεγάλη ιστορία και επίδραση στην progressive rock.
Ας δούμε, όμως, τι απάντησε:
-Είστε ένας αυτοδίδακτος μουσικός. Γιατί διαλέξατε το φλάουτο και όχι κάτι πιο rock ‘n’ roll;
Ξεκίνησα με κιθάρα, αλλά αποφάσισα να την παρατήσω όταν άκουσα τον Eric Clapton. Είναι όπως ο κόσμος παρατάει το τένις όταν βλέπει τον Roger Federer. Ανακάλυψα ότι το φλάουτο μου δίνει κάτι ενδιαφέρον μελωδικά.
-Τι άλλο μπορείτε να κάνετε στο ένα πόδι, εκτός του να παίζετε φλάουτο;
Μπορώ να αιωρηθώ με έναν ενδιαφέρων τρόπο. Το να παίζεις στο ένα πόδι είναι ένας τρόπος να ισορροπείς, σωματικά και νοητικά, που σε ηρεμεί και σε βοηθάει να συγκεντρωθείς. Και φυσικά είναι ένα σήμα κατατεθέν, μια μικρή στιγμή για το κοινό.
-Ο επαναστάτης μέσα σας είχε κάποια δυσκολία να δεχτεί τον τίτλο MBE (Member of the British Empire);
Το μόνο μου πρόβλημα ήταν ότι ήμουν τελείως αντίθετος σε κάποιες από τις πολιτικές του Tony Blair κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του και το βραβείο μου αποφασίστηκε όταν κυβερνούσε ο Blair. Ήμουν πολύ κοντά στο να πω ότι δεν μπορώ να το δεχτώ. Θέλω να πιστεύω πως μου απονεμήθηκε για τις προσπάθειές μου στο να αναγνωρίζονται τα πνευματικά δικαιώματα των μουσικών και όχι για το ότι έβγαλα πολλά λεφτά παίζοντας φλάουτο επί σειρά πολλών ετών.
-Πού τάσσεστε πολιτικά;
Αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση. Γνωρίζω περισσότερο κόσμο απ’ το Εργατικό Κόμμα, αλλά τα προηγούμενα χρόνια οι συντηρητικοί είχαν την απρόθυμη στήριξή μου.
-Απεχθάνεστε να πληρώνετε υψηλούς φόρους;
Ποτέ δεν κατέφυγα στην φοροδιαφυγή. Εξασφαλίσαμε παραμονή στη Ελβετία, αλλά το να αποφασίσουμε τέτοια δραστική αλλαγή στη ζωή μας δεν ήταν και παιχνιδάκι.
Είμαι, κατ’ αρχήν, υπέρ της υψηλής φορολογίας σε αυτούς που κερδίζουν πολλά. Αν βγάζεις 20 εκατομμύρια λίρες τον χρόνο και πληρώνεις 80 τοις εκατό φόρο δεν τελειώνει και η ζωή.
-Πιστεύετε στον θεό;
Δεν είμαι Χριστιανός. Δεν πιστεύω στον Χριστό. Ωστόσο, ο Χριστιανισμός, όπως και οι περισσότερες μεγάλες θρησκείες του κόσμου, είναι ένας καλός, λογικός, ηθικός κώδικας για τη ζωή.
Παρόλα αυτά, υπάρχουν κάποια πολύ άσχημα μηνύματα στη Βίβλο. Αυτός ο τύπος, ο Μωυσής, τι επικίνδυνο φρικιό!
-Πώς αντιδράσατε όταν ο πρώην πληκτράς των Jethro Tull, David Palmer, είπε ότι θα κάνει αλλαγή φύλου;
Η αντίδρασή μου όταν πρωτοέμαθα ότι ο David Palmer θα έκανε αλλαγή φύλου ήταν οργή, γιατί θα μπορούσε να μου το ‘χε πει πριν το News Of The World κατασκηνώσει έξω από την πόρτα μου, έχοντας υποθέσει ότι εγώ ήμουν αυτός που ήμουν έτοιμος να βάλω κάτι πολύτιμο για μένα σε βαζάκι πάνω απ’ το τζάκι μου.
-Παίξατε στο άλμπουμ των Blackmore’s Night, ‘Shadow Of The Moon’. Πιστεύετε ότι ο Ritchie Blackmore τα έχει λίγο χαμένα;
Δεν ξέρω τόσο καλά τον Ritchie, αλλά μόνο τρελός δεν είναι. Πάντα τον ενδιέφερε η μεσαιωνική μουσική και είχε αναφερθεί στους Jethro Tull γύρω στο 1974 λέγοντας πως είναι διαφωτιστικοί. Του Ritchie σίγουρα του αρέσει να φοράει κάτι που νομίζω λέγεται garb.
Ο Ritchie δεν είναι εμφανώς αστείος. Η αίσθηση του χιούμορ του, πρέπει να πω, μπορεί να είναι σκληρή, αλλά σίγουρα δεν είναι τρελός.
-Γιατί ποτέ δεν συμπαθούσατε ναρκωτικά;
Δεν μου αρέσουν οι αλλαγές διάθεσης που έχουν τα άτομα που κάνουν ναρκωτικά ή πίνουν. Το βρίσκω δύσκολο να δημιουργήσω δεσμούς με άτομα που είναι εκτός εαυτού.
-Ποιο ήταν το χαμηλότερο σημείο της καριέρας σας;
Το 1972, στο τέλος του αμερικάνικου τουρ για το ‘Thick As A Brick’, είχα μια πρόταση από μια εταιρεία να σταματήσω από τους Jethro Tull και από το να παίζω live μουσική.
Ήταν ένα αίσθημα προδοσίας, αυτοί οι άνθρωποι αγοράζουν τον δίσκο σου και έρχονται στις συναυλίες και σφυρίζουν και φωνάζουν και τσιρίζουν και γενικά κάνουν ό,τι είναι δυνατό για να σε σταματήσουν απ’ το να ακούς τι παίζεις!
Ένα πλήθος που ωρύεται και απλά κοιτάει να δείξει τη χαρά του με τη μεγάλη ένταση και τον επαναλαμβανόμενο ρυθμό, όλο αυτό φαντάζει χυδαίο.
-Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Για το ότι δεν έχω αναπτύξει ευρύτερο φάσμα ενδιαφερόντων. Υπάρχουν πράγματα που δεν έχω κάνει που, σωματικά, είμαι προφανώς πολύ μεγάλος για να τα κάνω.
Πνευματικά επίσης, υπάρχουν πράγματα για τα οποία θα έπρεπε να έχω παλέψει. Το πρόβλημα με την καριέρα στη μουσική είναι ότι είναι ένα χάος.
-Ποιο είναι το νόημα της ζωής;
Για να ξέρεις την απάντηση σε αυτό, θα πρέπει να ξέρεις το νόημα του θανάτου. Δεν νομίζω ότι πιστεύω στην μεταθανάτια ζωή.
Η ζωή είναι μια ευκαιρία και ένα τεστ, αλλά ουσιαστικά μας προετοιμάζει για το μεγάλο μυστήριο του θανάτου. Αυτό είναι ένα πολύ τρομακτικό πράγμα για άτομα σαν κι εμένα που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την ιδέα της συνταξιοδότησης και του να κάθονται σε μία πολυθρόνα επαναλαμβάνοντας την καθημερινότητα ώσπου να τα τινάξουν.
-Τι θα γράφει στην ταφόπλακά σας;
«Καλή προσπάθεια» (Nice try).
