Tα ’60s έχουν πάψει να υφίστανται εδώ και χρόνια, αλλά η επιρροή τους βρίσκει ακόμα τη θέση της μέσα στη σύγχρονη μουσική. Πολλά συγκροτήματα με revival-ιστικές τάσεις παράγουν ποιοτικές δουλειές, δίνοντας ευκαιρία σε κάποιους να αναπολήσουν και σε κάποιους άλλους να μυηθούν στην φιλοσοφία της “δεκαετίας της αθωότητας”. Έτσι και τα παρακάτω πολλά υποσχόμενα ονόματα της βρετανικής σκηνής ενστερνίζονται το retro πνεύμα, χρησιμοποιώντας πάντοτε και τις νεότερες επιρροές τους. Δημιουργούν κάτι το διαφορετικό από τα αντίστοιχα κινήματα, τόσο στην Αμερική, όσο και στην Αυστραλία και για αυτόν τον λόγο αξίζουν της προσοχής μας. Αυτό είναι το νέο British Invasion.
Hidden Charms
Η Rhythm ‘n’ Blues αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της rock. Ακόμα και στη σύγχρονη εποχή, μουσικοί όλων των ειδών εξυμνούν αυτό το πάντοτε δημοφιλές ιδίωμα. Έτσι, όταν μια μπάντα όπως οι Hidden Charms βγαίνει στην επιφάνεια, μας θυμίζει για ποιο λόγο είναι ένα από τα σημαντικότερα κινήματα στην ιστορία της μουσικής. Με τους δύο τραγουδιστές του συγκροτήματος, Vincent Davies και Ranald Macdonald, να φοράνε με υπερηφάνεια τις αναβιωτικές επιρροές τους σαν παράσημα, οι Hidden Charms, έχοντας κυκλοφορήσει επισήμως μόλις τρία singles, έχουν καταφέρει να συνεργαστούν με τον Shel Talmy (παραγωγός των ‘You Really Got Me’ και ‘My Generation’), αλλά και να αφήσουν το στίγμα τους σε αξιοσέβαστα μουσικά φεστιβάλ όπως το Reading and Leeds Festival αλλά και το Bestival.
Η τετραμελής μπάντα από το Λονδίνο έχει τον ήχο των Beat groups των ’60s, παρόλα αυτά, δεν μένουν στάσιμοι, μιας και το στοιχείο της ψυχεδέλειας αλλά και οι pop μελωδίες είναι κυρίαρχες στην πλειοψηφία των κομματιών τους. Το ‘Dreaming Of Another Girl’ θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Hidden Charms, το οποίο μουσικά θυμίζει τόσο τους Animals, με το ‘It’s My Life’, όσο και τους Temples ή τους Allah-Las, ενώ από λυρικής άποψης, είναι φανερό ότι οι Kinks αποτέλεσαν μεγάλη επιρροή. Με τραγούδια όπως τα ‘One More Night’, ‘Love You Cause You’re There’ και το πιο πρόσφατο single τους, ‘Cannonball’, δίνουν στον ακροατή ενθουσιώδη, μελωδική φασαρία, ένα οργανωμένο χάος και μία μόνιμη διάθεση για χορό.
Με αινιγματική παρουσία πάνω στη σκηνή και ωμή ενέργεια, οι Hidden Charms αναβιώνουν την εποχή των Mod clubs, του αυθόρμητου shake και του σαγηνευτικού ήχου που τόσο πολύ λείπει από την σημερινή μουσική σκηνή. Σίγουρα η μπάντα είναι γαλουχημένη από το παρελθόν, αλλά αντικρίζει το παρόν με στίχους που προέρχονται από τον κόσμο γύρω της. To συγκρότημα δεν είναι ακόμα γνωστό στους ευρύτερους μουσικούς κύκλους, αλλά οι τακτικές τους εμφανίσεις στο KOKO του Λονδίνου έχουν βοηθήσει στο να αλλάξει αυτό. Το Λονδίνο είναι ενήμερο για αυτό το “κρυμμένο διαμάντι” και είναι μονάχα θέμα χρόνου μέχρι να το μάθει και ο υπόλοιπος κόσμος.
Paul Orwell
Με την τολμηρή δήλωση ‘This Music Should Be Played Loud’, ο Paul Orwell μας καλωσορίζει στο γεμάτο ήχους από 12-χορδες κιθάρες σύμπαν του. Ο Λονδρέζος τροβαδούρος μπορεί να είναι και αυτός ένας νέος μουσικός, παρόλα αυτά φαίνεται ότι έχει ήδη δημιουργήσει έναν πυρήνα πιστών ακολούθων. Με τον πρώτο του δίσκο, ‘Blowing Your Mind Away’, να αποτελεί cult φαινόμενο μεταξύ τον απανταχού συλλεκτών δίσκων και μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2015, αλλά και μία σειρά από singles που έγιναν sold out σε διάστημα λίγων ωρών, ο Paul Orwell είναι αδιαμφισβήτητα ένα από τα ποιο ελπιδοφόρα πρόσωπα της μουσικής αναγέννησης των ’60s. Με τον δεύτερό του δίσκο, ‘Organized Blues’, να έχει κυκλοφορήσει εδώ και μικρό χρονικό διάστημα, αλλά και τη δημιουργία του side-project The Shoots, ο Βρετανός μουσικός φαίνεται να βρίσκεται σε δημιουργικό οίστρο. Η δισκογραφία του είναι διαθέσιμη μόνο σε βινύλιο, κάτι το οποίο κάνει πιο δύσκολο το να ακούσει κανείς ένα ολόκληρο album του Orwell, παρόλα αυτά ένα μέρος της είναι διαθέσιμο και στο Διαδίκτυο.
Ο Orwell καταφέρνει και αναπαράγει με μεγάλη επιτυχία τις επιρροές του μέσα από την δικιά του, μοντέρνα προοπτική, χωρίς να υπονομεύει τη μουσική που υπηρετεί. Το νοσταλγικό rock ‘n’ roll του είναι ξεκάθαρα επηρεασμένο από τις βρετανικές pop και freakbeat μπάντες των ’60s και η retro ενέργειά του παραπέμπει στα μεγαθήρια της τότε εποχής όπως οι Pretty Things, οι Small Faces και οι Animals. To garage-pop ‘Tell Me Tell Me’ μένει πιστό στις ρίζες του, με την cool αλαζονεία του και ένα ιδιαίτερα κολλητικό ρεφρέν, το ‘You’re Nothing Special’, ως γνήσιο pop κομμάτι, ξεχωρίζει για την ανέμελη, χορευτική αισθητική του, ενώ το ‘Fangz’ είναι ένα άρτιο μείγμα από surf, freakbeat και rock ‘n’ roll, λουσμένο με organs και αισθησιασμό. Με το σύνολο της δουλειάς του να κυμαίνεται σε υψηλό επίπεδο, φαίνεται πως ο Paul Orwell έχει καταφέρει να συμπεριλάβει τα καλύτερα στοιχεία του ψυχεδελικού pop ήχου των mid-’60s μέσα σε 3-λεπτα (και μερικές φορές 7-λεπτα) απολαυστικά κομμάτια.
Μπορεί η μουσική του να είναι βουτηγμένη στη νοσταλγία, αλλά είναι αναζωογονητικό να χάνεσαι για λίγο στον κόσμο του. Δεν υπάρχουν τεχνάσματα και ανούσιες φανφάρες. Υπάρχουν μόνο κιθάρες, μία φωνή και ένας όγκος δουλειάς, με το κάθε κομμάτι να ξεδιπλώνει και μία διαφορετική πτυχή του ταλέντου του. Ανεξαρτήτως από το ποια μουσική κατεύθυνση θα ακολουθήσει από εδώ και πέρα, o Paul Orwell έχει εδραιωθεί ως ένα από τους καλύτερους νεαρούς καλλιτέχνες, και όχι αδίκως…
https://www.youtube.com/watch?v=c3vPiLSReA8
Blossoms
Οι Blossoms θεωρούνται από πολλούς ως “το συγκρότημα που πρέπει να δεις μέσα στο 2016”, και η αλήθεια είναι ότι αξίζουν τον τίτλο. Χωρίς να έχουν ακόμα κυκλοφορήσει την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά, κατάφεραν να κάνουν sold out σε πρόσφατη, διπλή συναυλία τους στο Ritz του Manchester, σε μόλις τέσσερα λεπτά. Έτσι, είναι και επισήμως ο πιο δημοφιλής ήχος που βγήκε από το Manchester εδώ και πολλά χρόνια, με πολλούς να τους χαρακτηρίζουν ως τον δεσμό μεταξύ της πρώιμης μουσικής των Pink Floyd και αυτής των Arctic Monkeys.
Το συγκρότημα από το Stockport έγινε γνωστό για την τελειομανία που το διακατέχει και αυτό φαίνεται στη μουσική τους. Με ιδιαίτερα προσεγμένες pop μελωδίες, διακριτικά ψυχεδελικές εκτελέσεις και την χαρακτηριστικά αξιομνημόνευτη χροιά του frontman τους, Tom Ogden, οι Blossoms εναλλάσσουν την κιθαριστική indie με την electropop, και την psychedelia με τη disco. Το ‘Cut Me And I’ll Bleed’, με βαριά drums και δυνατά μπάσα, έχει ευθείς αναφορές στο desert rock του Humbug, το πανέμορφο ‘Blown Rose’ θα μπορούσε κανείς να το αποκαλέσει ως τον “βλαστό των Smiths και των Stone Roses“, ενώ, το γεμάτο pop synthesizers ‘Charlemagne’, μεταφέρει τον ακροατή πίσω στα ’80s. Όπως και οι προκάτοχοί τους, έχουν βρει την μαγική συνταγή για να γράφουν ευαίσθητα, λογοτεχνικά κομμάτια δημιουργώντας ένα αίσθημα κάθαρσης σε αυτούς που υποκύπτουν στη μουσική τους.
Παρά τις επιρροές τους, το είδος που έχουν δημιουργήσει οι Blossoms, τόσο μουσικά όσο και αισθητικά, είναι εμφανές ότι είναι αποκλειστικά δικό τους. Σίγουρα είναι μία καλοδουλεμένη μπάντα με μεγάλο όραμα και με τoν Tom Ogden για ηγέτη να τους οδηγεί στην επιτυχία, δεν φοβούνται να διεκδικήσουν μία θέση ανάμεσα στου σπουδαίους. Ενστερνίζονται τόσο την indie όσο και την pop, και δημιουργούν party anthems που χαράζονται στη μνήμη του ακροατή. Αν οι Blossoms παραμείνουν στο μονοπάτι που έχουν πάρει, τότε το μέλλον τους ανήκει… Το μόνο που μένει είναι να το αποδείξουν!
