Σπαραγμός. Αυτή είναι η μόνη λέξη που σου έρχεται στο μυαλό, από το άκουσμα της πρώτης κιόλας νότας του νέου δίσκου των Nick Cave & The Bad Seeds. Ένα μαύρο πέπλο δυστυχίας απλώνεται πάνω απ’ το ‘Skeleton Tree’ που έρχεται μετά την, γνωστή σε όλους πλέον, τραγική απώλεια του γιου του Nick Cave πέρυσι και ενώ οι ηχογραφήσεις ήταν εν εξελίξει, μα ο δίσκος κλείνει με το αισιόδοξο μήνυμα «And it’s alright now» του ομότιτλου κομματιού, αφήνοντας στον ακροατή μια γλυκόπικρη γεύση χαρμολύπης, μετά από οχτώ κομμάτια γραμμένα, άλλες φορές άμεσα κι άλλες φορές αλληγορικά, για μία πίκρα που ευτυχώς λίγοι θα βιώσουν σε ολόκληρη την έκτασή της.
Σε αυτόν τον δίσκο, περισσότερο είναι ο Nick Cave και η μπάντα που τον συνοδεύει, παρά οι Nick Cave & The Bad Seeds. Ο μινιμαλισμός ήταν πάντοτε στοιχείο της μπάντας, μα αυτή τη φορά, στη μεγαλύτερη έκταση του δίσκου, σχεδόν το μόνο που θα ακούσει κανείς είναι τα πονεμένα φωνητικά του, συνοδευόμενα από μία μελωδία στο background που μετά βίας ακούγεται, κάνοντας το ‘Skeleton Tree’ να φλερτάρει με την ambient σε πολλά σημεία.
Από το εναρκτήριο ‘Jesus Alone’ που λειτούργησε ως προπομπός του άλμπουμ, γίνεται εύκολο να καταλάβεις τι πρόκειται να ακούσεις. Ο γιος του ήταν υπό την επήρεια LSD και έπεσε από έναν γκρεμό και ο Nick Cave δεν διστάζει να περιγράψει ευθέως το ανείπωτο -τον θάνατο- με τους πρώτους κιόλας στίχους, «You fell from the sky / Crash landed in a field / Near the river Adur», ενώ η μελωδία του background στοιχειώνει την ατμόσφαιρα, για να συνοδεύσει τη φωνή του, που περισσότερο απαγγέλλει παρά τραγουδά.
Στο ‘Rings of Saturn’ ο Cave φαίνεται να εκθειάζει την πιο ψύχραιμη αντιμετώπιση της γυναίκας του απέναντι στην τραγική απώλεια, ευχαριστώντας την παράλληλα για τη συμπαράσταση που του παρέχει, για να ακολουθήσει το σαφώς πιο καταθλιπτικό ‘Girl in Amber’, όπου δείχνει να αφήνεται στη δυστυχία του («And if you want to bleed, just bleed / And if you want to bleed, don’t breathe a word / Just step away and let the world spin»), έχοντας πλέον συνειδητοποιήσει πλήρως τι έχει συμβεί. Στο ίδιο μήκος κύματος κυμαίνεται και το ‘Magneto’, όπου συναντάμε τη μεγαλύτερη απουσία οργάνων. Μια επαναλαμβανόμενη μελωδία που χαρακτηρίζεται από ελάχιστο πιάνο (παίζει ο Nick Cave) και μία ατμόσφαιρα χτισμένη αποκλειστικά για να δοθεί το βάρος στη φωνή του Cave, που ακούγεται καταβεβλημένος, σχεδόν ανήμπορος να τραγουδήσει, ενώ οι στίχοι φαντάζουν πιο άμεσοι και καθημερινοί από ποτέ.
«All the things we love, we love, we love, we lose» και «Nothing really matters, nothing really matters when the one you love is gone / You’re still in me, baby / I need you / In my heart, I need you» στα ‘Anthrocene’ και ‘I Need You’ αντίστοιχα. Ο πόνος δεν έχει τελειωμό, ο Cave σπαράζει, η φωνή του ακούγεται καταπονημένη, σε άλλους δίσκους ίσως θα φώναζε σε αντίστοιχα σημεία, αλλά στο δεύτερο τα φωνητικά είναι τα πιο ρυθμικά του δίσκου μέχρι στιγμής, ενώ, μουσικά, ο μινιμαλισμός διατηρείται.
Τα φωνητικά της Δανής σοπράνο Else Torp έρχονται στο ‘Distant Sky’ να ταιριάξουν απόλυτα με τον πιο αισιόδοξο τόνο του κομματιού και να συνοδεύσουν αυτά του Nick Cave, λειτουργώντας ως προτροπή να αφήσει πίσω του το θλιβερό συμβάν, ώσπου να έρθει η εξιλέωση στους τελευταίους στίχους του τελευταίου κομματιού, ‘Skeleton Tree’, και το «And it’s alright now».
Ο δίσκος τελειώνει αισιόδοξα, αλλά είναι μια παραδοχή ότι «όχι, δεν είναι όλα καλά», όσο κι αν θες να το πιστέψεις ή να το επιβάλεις στον εαυτό σου. Η ατμόσφαιρα είναι βαριά, αποπνικτική, και ο δίσκος αντιπροσωπεύει επακριβώς το αναντικατάστατο κενό του ψυχικού κόσμου του Cave. Το ντοκιμαντέρ ‘One More Time With Feeling’ που κυκλοφόρησε μαζί σχεδόν με το ‘Skeleton Tree’ ήταν μια απόφαση που πήρε ο Nick Cave οδηγούμενος από το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, όπως δήλωσε ο σκηνοθέτης της, και το ίδιο μάλλον ισχύει και για τον δίσκο, που είναι εξωστρεφής μέσα στην εσωστρέφειά του, περιγράφοντας αμείλικτα και απροκάλυπτα τα γεγονότα και τα συναισθήματα που διαδέχονται μια τέτοια απώλεια.
Στοιχειωτικός, δύσκολος και συνάμα υπέροχος δίσκος, σίγουρα από τα highlights της χρονιάς, τόσο για την προσέγγιση, όσο και για τον τρόπο που περιέγραψε την ιστορία που κρύβεται από πίσω του.
Ακούστε ολόκληρο τον δίσκο:
