Sabaton – The Last Stand (2016)
Όταν ένα συγκρότημα, αποτελεί ιδιάζον φαινόμενο στο χώρο της μέταλ μουσικής, είναι πολύ πιθανό και κάθε νέα του δουλειά να ακολουθεί ένα παρόμοια ιδιάζον μοτίβο, καθιστώντας το δύσκολο να αποτελέσει αντικείμενο εύστοχης κριτικής. Ξεκινώντας κάπως έτσι, θα προσπαθήσω να κρίνω ένα δίσκο που ομολογώ πως με δυσκόλεψε αρκετά, καθώς ταιριάζει απόλυτα στο παραπάνω πλαίσιο. Μιλάω φυσικά για το ‘The Last Stand’ των Sabaton.
Οι Sabaton, για όσους δεν είναι μυημένοι στο χώρο, είναι μια μπάντα με πολύ συγκεκριμένη στιχουργική, αλλά και μουσική θεματολογία, καθώς γράφουν στίχους βασισμένους αποκλειστικά σε ιστορικές μάχες και πολεμικά γεγονότα που συγκλόνισαν την υφήλιο.
Ανάλογη είναι και η μουσική που ντύνει τα κομμάτια τους, με επικό, δυναμικό και πολλές φορές επιθετικό τόνο.
Από όλη αυτή την νόρμα δεν ξεφεύγει, φυσικά, ούτε το πιο πρόσφατο τους δημιούργημα, κάτι βέβαια που λίγο πολύ γνωρίζαμε, τόσο από τα κομμάτια προπομπούς του δίσκου, όσο φυσικά και από τις δηλώσεις του ίδιου του συγκροτήματος που είχαν προηγηθεί της κυκλοφορίας του.
Ένα τέτοιο κομμάτι, είναι και το ‘The Lost Battalion’ που ήταν και το πρώτο από αυτά που κυκλοφόρησαν πριν το άλμπουμ.
Από μια τέτοια θεματολογία, δεν θα μπορούσαν να λείπουν τραγούδια που να εξιστορούν μάχες της ελληνικής αρχαιότητας.
Έτσι, όπως αρκετές φορές στο παρελθόν, έτσι και στο ‘The Last Stand’ υπάρχει το ‘Sparta’ -μάλιστα ο δίσκος ξεκινά με αυτό- που περιγράφει τα ανδραγαθήματα των 300 Σπαρτιατών του Λεωνίδα, απέναντι στους Πέρσες.
Πραγματικά, αν κανείς αγαπά την ιστορία, κάθε δίσκος των Sabaton, είναι μια πρόκληση καθώς μπορεί με λίγο ψάξιμο να γεμίσει τον ακροατή με γνώσεις γύρω από πολύ σημαντικά πολεμικά γεγονότα. Άλλωστε και η ανθρωπότητα δεν φημίζεται και παραδοσιακά για την ψυχραιμία της, έχοντας δώσει αρκετές αφορμές για υλικό στους Σουηδούς.
Ωστόσο το ερώτημα είναι πόσο πιο μακριά μπορεί να πάει αυτό το συγκρότημα; Πόσες φορές έχει επαναλάβει τον εαυτό του από το ξεκίνημά του μέχρι σήμερα;
Αν και τα ερωτήματα φαντάζουν ρητορικά, η απάντηση είναι η αναμενόμενη. Από το ‘Primo Victoria’ και μετά, είναι σαν να μην έχει περάσει μια μέρα, στην πραγματικότητα όμως, πάνε 10 χρόνια από τότε και οι Sabaton είναι στάσιμοι.
Για να ξεκαθαρίσω την όποια παρεξήγηση, άκουσα αρκετές φορές το δίσκο ολόκληρο και σίγουρα δεν με κούρασε. Δύσκολα όμως θα τον άκουγα ξανά ολόκληρο και δύσκολα θα μπορούσα να τον ξεχωρίσω και από οποιοδήποτε άλλο του συγκροτήματος. Να προσθέσω εδώ πως ποτέ δεν υπήρξα φανατικός των Sabaton, τους σέβομαι όμως για τη συνέπεια και την αφοσίωση τους.
Το ‘The Last Stand’ δεν είναι κακό, δεν θα επανεφεύρει όμως και το αρκετά κουρασμένο και κορεσμένο είδος της symphonic και epic μέταλ μουσικής.
Κομμάτια όπως το ‘Rorke’s Drift’ και το ‘Hill 3234’ δείχνουν μια κάποια διάθεση του συγκροτήματος να προχωρήσει και να εξελιχθεί, να δοκιμάσει διαφορετικά πράγματα, η αλήθεια είναι όμως πως όσο παραμένει προσκολημμένο σε ένα ιδιαίτερα στενό θεματολογικό ορίζοντα κάτι τέτοιο δύσκολα θα συμβεί.
Από την άλλη και ενώ τα παραπάνω φέρνουν ένα φρέσκο αέρα, έρχονται τραγούδια όπως το ‘Winged Hussars’ για να σκοτώσουν βίαια και με τη γέννησή της, την όποια ελπίδα για κάτι πραγματικά διαφορετικό στο δίσκο αυτό.
Και δημιουργείται το τελικό ερώτημα: «Αξίζει να ακούσει κανείς το ‘The Last Stand’;», με τις απαντήσεις βέβαια να ποικίλουν.
Αν είστε φανατικός των Sabaton, η απάντηση είναι ξεκάθαρα ναι, καθώς το συγκρότημα διεκπεραιώνει για άλλη μια φορά άψογα αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα, δηλαδή να γράφει κομμάτια για μάχες και πολέμους.
Αν πάλι δεν είστε ιδιαίτερα σχετικοί με το είδος, ίσως τότε ο δίσκος αυτός να ήταν μια καλή αφορμή για να ασχοληθεί κανείς για πρώτη φορά με αυτό. Αν δεν ανήκετε στις παραπάνω κατηγορίες τότε μάλλον, οι προσπάθειες της μπάντας θα σας φανούν κατά βάση αδιάφορες και δεν θα σας συγκινήσουν.
Όπως ανέφερα και πιο πάνω, το μουσικό αυτό παρακλάδι, έχει γνωρίσει ειδικά τα τελευταία χρόνια κορεσμό.
Υπάρχει μεγάλη ανάγκη για πρωτότυπες ιδέες από τους παλιούς αλλά και για νέο αίμα στο χώρο, αν θέλει να αναρριχηθεί ξανά σε ναυαρχίδα της παγκόσμιας μέταλ μουσικής, όπως ήταν πριν από μερικά χρόνια.
Όσοι οπαδοί των Sabaton διαφωνούν λοιπόν με την παραπάνω κριτική, μπορούν να κοιταχτούν μεταξύ τους και να αναρωτηθούν, αν κάνει κάτι το ‘The Last Stand’ ώστε να ικανοποιήσει τα παραπάνω… και η απάντηση πιθανότατα θα τη δικαιώσει.
