Το ‘As Above, So Below’ είναι πλέον γεγονός και κάπως έτσι η τριάδα-φωτιά (Planet of Zeus, 1000mods, Nightstalker) αυτού που αποκαλούμε «εγχώρια underground σκηνή» μας χαρίζει απλόχερα ισάριθμους δίσκους, μεταξύ Μαΐου και Οκτωβρίου 2016.
Τι έχουμε εδώ όμως; Νέο δίσκο Nightstalker. Και όταν οι Nightstalker ανακοινώνουν δίσκο, αυτό είναι αυτομάτως είδηση που δημιουργεί προσμονή για κάτι νέο από τους «προπάτορες», ας το θέσω έτσι χωρίς να είναι οι μοναδικοί, του αγγλόφωνου ροκ στίχου στη χώρα μας και της μουσικής σκηνής που γεννήθηκε, η οποία, μάλιστα, δείχνει τα τελευταία χρόνια να περνάει μια ιδιαίτερα ακμάζουσα και δημιουργική περίοδο.
Οι Nightstalker, λοιπόν, τέσσερα χρόνια μετά το ‘Dead Rock Commandos’ που έκανε πάταγο όντας ο σημαντικότερος λόγος των απανωτών sold-outs που σημειώνει η μπάντα ακόμα και στο τελευταίο χωριό της χώρας, επέστρεψαν με το ‘As Above, So Below’, δίνοντας τέλος στην ανυπομονησία του κοινού που έχουν δημιουργήσει.
Η αλήθεια είναι πως το hype ήταν μεγάλο, πολύ πριν καν δημοσιευθεί το ‘Zombie Hour’ ως προπομπός του δίσκου, και το πανηγύρι στα media δεν άργησε καθόλου να ξεκινήσει όταν κυκλοφόρησε, με τους haters/ελιτιστές/πρωτοδισκάκιδες να αντιμάχονται των ταγμένων fanboys της μπάντας σχετικά με την ποιότητά του, τα φωνητικά του Argy, τα σεξουαλικά (μέχρι και νεκροφιλικά – γελάω) μηνύματα του -όμορφου κατά τ’ άλλα- εξωφύλλου. Κάπου στη μέση, βρίσκονταν και θα βρίσκονται αυτοί που προσπαθούν απλά να κρίνουν τη μουσική αυτή καθ’ αυτή, αδιαφορώντας για τη νοοτροπία του «πρέπει» που κακώς διέπει τους οπαδούς της εγχώριας σκηνής περί στήριξης του ντόπιου προϊόντος. Θα σας πρότεινα να βρίσκεστε στους τελευταίους.
Στα του δίσκου τώρα, το ‘As Above, So Below’ ξεκινά κάπως μουδιασμένα, με το ‘Naked Fire’ να μην προδιαθέτει πολύ θετικά τον ακροατή και τα φωνητικά να βρίσκονται αρκετά ψηλά απ’ ό,τι θα περίμενε κάποιος . Βέβαια, αυτό είναι κάτι που συνεχίζεται και στον υπόλοιπο δίσκο, οπότε καλά θα κάνετε να το συνηθίσετε. Κομμάτι νούμερο δύο το ‘Space Matter’ που συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο, χωρίς εκπλήξεις ή συγκινήσεις. Τα πρώτα δύο τραγούδια δεν ανταποκρίνονται στα στάνταρ των Nightstalker, ή έστω αυτού που θα περίμενε κάποιος, και αυτό είναι γεγονός.
Ακολουθεί το ‘Zombie Hour’. Κατά έναν περίεργο τρόπο, κάθε ακρόαση το κάνει να ακούγεται καλύτερο και, παρόλο που όταν το πρωτοάκουσα με άφησε κάπως αδιάφορο, πλέον νομίζω πως λατρεύω την γκρούβα του και τα «ΑΟΥΥΥ» του Αργύρη που, για να τα λέμε όλα, θα ήταν πιο απολαυστικός άμα πρόφερε τα αγγλικά λίγο καλύτερα. Συγχωρήστε με, αλλά η νοοτροπία (όχι της μπάντας) ότι «η καλή προφορά είναι μόνο γι’ αυτούς που είναι μητρική τους γλώσσα» είναι εκτός τόπου και χρόνου, όταν υποτίθεται πως θέλουμε να σπρώξουμε λίγο περισσότερο το εγχώριο προϊόν. Αυτά για να ξέρουμε πού βαδίζουμε ή πού θέλουμε να βαδίσουμε.
Μετά το ‘Zombie Hour’ ο δίσκος ξεκινάει μια ανοδική πορεία και το ‘The Dog That No-One Wanted’ είναι ένα απ’ τα πιο μελωδικά κομμάτια του δίσκου, με το μπάσο να δεσπόζει και τον ρυθμό να καταδεικνύει την «μπαλάντα» του δίσκου. Οι τόνοι ανεβαίνουν με το ‘Deeper’, είναι ένα υπέροχο uptempo κομμάτι, που απέχει απ’ αυτό που λέμε «stoner» και με ένα κιθαριστικό σόλο να διαδέχεται ένα σόλο μπάσου. Υποθέτω πως οι Stalker κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων φαντάζονταν τον κόσμο να χορεύει στα live τους υπό το άκουσμά του.
Το μουδιασμένο ξεκίνημα είναι ήδη παρελθόν και το πάρτυ έχει ήδη ξεκινήσει. Το ‘Forever Stoned’ (τι τίτλος…) δεν είναι εδώ για να το χαλάσει και οι Stalker είναι ορεξάτοι και ρυθμικοί, μέχρι να ρίξουν το tempo με τη δεύτερη μπαλάντα, το ‘We Belong To The Dead’. Εμ, άμα είσαι “Forever Stoned” θα τα ‘χεις αυτά (αστειάκι). Φαντάζομαι ότι το τζαμάρισμα προς το τέλος του κομματιού θα δημιουργήσει αρκετό κέφι στο κοινό που θα έχει τη χαρά να τους παρακολουθήσει από ‘δω και μπρος.
Μία στροφή πριν το τέλος έχουμε το ‘Electric Head’. Θα επιζητούσα κάτι καλύτερο από το πιο βαρύ κομμάτι του δίσκου, που χάνει λίγη απ’ τη δυναμικότητά του κυρίως λόγω του ότι επαναλαμβάνεται σε αρκετά σημεία, όμως το ‘As Above, So Below’ κλείνει με το υπέροχο ‘Blue Turns To Black’. Σε αυτό το σημείο, το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι άξιζε η αναμονή για την κορυφαία ίσως στιγμή του άλμπουμ, από άποψη έμπνευσης και δημιουργικότητας.
Το συμπέρασμα είναι ότι το ‘As Above, So Below’ είναι ένας αρκετά καλός δίσκος που ανεβάζει κλιμακούμενα την απόδοσή του, αφήνοντας, όμως, την αίσθηση του ανικανοποίητου για κάτι ακόμα καλύτερο. Παρόλα αυτά, αφήνει καλή γεύση, με ορισμένα instant classics, καλή παραγωγή και καθαρό ήχο (και λίγο πιο ψηλά φωνητικά απ’ ό,τι συνήθως). Highlight του δίσκου, το εκπληκτικό μπάσο του Ανδρέα σε κάθε μα κάθε στιγμή. Η στήριξη και το respect στην μπάντα είναι δεδομένα, όπως και η παρουσία στο επόμενο κοντινό live γιατί… Nightstalker. ‘The Dog That No-one Wanted’, ‘Deeper’, και ‘Blue Turns To Black’ είναι οι κορυφαίες στιγμές του δίσκου και θεωρώ πως θα παίζονται για πολλά χρόνια στις συναυλίες τους.
As Above, So Below – Tracklist:
01. Naked Fire
02. Space Matter
03. Zombie Hour
04. The Dog That No-One Wanted
05. Deeper
06. Forever Stoned
07. We Belong To The Dead
08. My Electric Head
09. Blue Turns To Black
