Οι Highly Suspect κατέφθασαν το 2015 με το ‘Mister Asylum’, κερδίζοντας δύο υποψηφιότητες για Grammy (όχι ότι αυτό σημαίνει απαραιτήτως κάτι) και κάνοντας κριτικούς και κοινό (αυτό σημαίνει κάτι) να αναφωνήσουν, έχοντας μπροστά τους το διαφαινόμενο «next big thing» για τους κλειστούς -και ζόρικους σε γενικές γραμμές- κύκλους της ροκ μουσικής. Έναν χρόνο μετά, πριν μερικές μέρες για την ακρίβεια (18 Νοεμβρίου), κυκλοφόρησαν τον δεύτερο δίσκο τους, ο οποίος τιτλοφορείται ‘The Boy Who Died Wolf’. Και αν ανησυχείτε μήπως δεν ικανοποίησαν τις προσδοκίες όσων έχουν την τύχη να τους ξέρουν ήδη ή αν είστε απ’ αυτούς που δεν τους ξέρουν ή δεν έχουν ήδη πειστεί, ο νέος δίσκος θα λειτουργήσει μάλλον στο νέο σας κόλλημα.
Η αρχή γίνεται με το ‘My Name Is Human’ που ήταν το δεύτερο κομμάτι του teasing. Το ρεσιτάλ ερμηνείας του Johnny Stevens, ο οποίος έχει έναν πολύ ξεχωριστό τρόπο συνδυάζοντας τα ροκ φωνητικά με το hip-hop παρελθόν του, συνοδεύεται από παραμορφωμένες κιθάρες, σημεία που φλερτάρουν με την ψυχεδέλεια και στίχους που μιλούν για την απομόνωση, συνθέτοντας ένα απ’ τα highlights του δίσκου. Ακριβώς μετά έρχεται το «αγρίμι» ‘Look Alive, Stay Alive’, για να επισημοποιήσει το post-grunge κλίμα που επικρατεί σε ολόκληρο τον δίσκο.
Κάπου εκεί έρχεται το μπαλαντοειδές ‘Little One’, το οποίο, αν και γλυκό στο άκουσμα, εκφράζει αρκετά τσαμπουκαλεμένα τον πόνο του Stevens για την απώλεια της κοπέλας του, με στίχους άμεσους, όπως άλλωστε συνηθίζεται στα κομμάτια της μπάντας. Στο ‘For Billy’ που το διαδέχεται, συμβαίνει περίπου το αντίθετο, αφού αν και σχεδόν… χορευτικό, το κομμάτι μιλάει για την απώλεια κάποιου αγαπημένου προσώπου, δίνοντας παράλληλα την υπόσχεση «I’ll see you on the other side».
Έχουμε φτάσει περίπου στα μισά του δίσκου και σειρά έχει το ‘Serotonia’. Όσοι παρακολουθείτε έστω και ελάχιστα την μπάντα θα γνωρίζετε πως έχει κυκλοφορήσει πολλούς μήνες (29 Φεβρουαρίου). Πρόκειται για ένα ατμοσφαιρικό συνονθύλευμα grunge, blues και ολίγης Floyd-ικής ψυχεδέλειας, με αυθάδεις, σχεδόν κυνικούς, in-your-face στίχους και φυσικά είναι το απόλυτο highlight του ‘The Boy Who Died Wolf’. Απολαύστε υπεύθυνα.
Από ‘κει και πέρα, τα πράγματα έχουν ήδη πάρει τον δρόμο τους. Μπορώ άνετα να φανταστώ το άκρως ραδιοφωνικό ‘Postres’ να περιπλανιέται στην tracklist κάποιου δίσκου των Queens of the Stone Age, με την προσθήκη πλήκτρων να του δίνει πολλά συν, ενώ το ‘Send Me An Angel’ που το διαδέχεται είναι ένα αργό, moody κομμάτι, που δίνει βάση στους στίχους και στα πονεμένα φωνητικά του Stevens.
Το QOTSA feeling υφίσταται και στο ‘Viper Strike’ που ακολουθεί, ενώ στο ‘F.W.Y.T.’ που είναι κάτι σαν… beat-άκι, και πολύ ωραίο μάλιστα. Μία στροφή πριν το τέλος, μόνο πλήκτρα και φωνή στο αρκετά μελαγχολικό ‘Chicago’, για να φτάσουμε στο τέλος με το φαινομενικά ήρεμο ‘Wolf’ και τα εξαιρετικά του ξεσπάσματα και ένα σχεδόν τρίλεπτο κιθαριστικό σόλο που κλείνει ηλεκτρισμένα τον δίσκο.
Καθώς το 2016 φτάνει προς το τέλος του και οι λίστες με τους καλύτερους δίσκους του έχουν αρχίσει ήδη να φτιάχνονται, νομίζω πως οι Highly Suspect θα διεκδικήσουν στα ίσα ένα πλασάρισμα, έστω της τελευταίας στιγμής μέσα σε πολλές απ’ αυτές. Λίγο λιγότερο εκκωφαντικοί από το ‘Mister Asylum’, αλλά σίγουρα πιο πολύπλευροι και ποικιλόμορφοι, επιβεβαιώνουν απλά όσα ξέραμε γι’ αυτούς και απλά είναι μία πολύ καλή λύση για όσους προτιμούν να μην μένουν να ανανεώσουν τα ακούσματά τους με κάτι φρέσκο και αρκετά διαφορετικό από τα τετριμμένα.
Ακούστε ολόκληρο το άλμπουμ:
