Ο George Michael «έφυγε» και τα θλιβερά μαντάτα έκαναν αμέσως τον γύρο του κόσμου, επισκιάζοντας εν μέρει το χριστουγεννιάτικο κλίμα, με σχόλια περί τραγικής ειρωνείας για τα Χριστούγεννα που μας στέρησαν φέτος τον τραγουδιστή του κομματιού που κάθε χρόνο λατρεύουμε να μισούμε.
Το πλήρες όνομά του ήταν Γεώργιος-Κυριάκος Παναγιώτου και ήταν γιος του Κυριάκου Παναγιώτου, ενός Κύπριου εστιάτορα που μετανάστευσε στην Αγγλία τη δεκαετία του ’50 και άλλαξε το όνομά του σε Jack Panos.
Η μητέρα του ήταν Αγγλίδα χορεύτρια, ενώ η γιαγιά του, από το σόι της μητέρας του, είχε εβραϊκή καταγωγή.
Φυσικά ο George Michael δεν ήταν απλά «ο τραγουδιστής του ‘Last Christmas’» όπως πολλάκις θα είδατε να αναφέρεται χάριν συγκίνησης.
Ήταν ένας εξαιρετικά επιτυχημένος καλλιτέχνης, τόσο με τους Wham! όσο και στη σόλο πορεία του.
Μέσα σε μία καριέρα 3,5 δεκαετιών, κατάφερε να λογίζεται ως ένας απ’ τους πιο επιτυχημένους καλλιτέχνες του πλανήτη και να τοποθετείται υψηλότατα σε κάθε τέτοια λίστα, να ανέβει 7 και 8 φορές στην πρώτη θέση των charts σε Ηνωμένο Βασίλειο και Η.Π.Α. αντίστοιχα, και να αφήσει, τελικά, πίσω του το όνομα ενός πραγματικού θρύλου της pop και όχι μόνο μουσικής.
Δεν ήταν, όμως, απλά ένας εμπορικά επιτυχημένος καλλιτέχνης.
Το 2002 έγραψε το ‘Shoot the Dog’ για να κριτικάρει τις φιλικές σχέσεις Ηνωμένου Βασιλείου – Η.Π.Α. και την εμπλοκή τους στον πόλεμο του Ιράκ.
Το 2007 έστειλε το πιάνο στο οποίο έγραψε το ‘Imagine’ ο John Lennon (το οποίο είχε αγοράσει ο Michael) στην ‘Peace tour’ στις Η.Π.Α., κατά τη διάρκεια της οποίας το πιάνο γινόταν έκθεμα σε διάφορα μέρη όπου είχε ασκηθεί βία, όπως το σημείο που σκοτώθηκε ο John F. Kennedy.
Μέσα σε όλα αυτά, ποτέ δεν έδειξε να θέλει να προστατέψει με το ζόρι το image του.
Μετά τη μεγάλη του επιτυχία κατά τη διάρκεια των ’80s επιδόθηκε στις καταχρήσεις, με τις οποίες, τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ήρθε αντιμέτωπος πιο έντονα από ποτέ.
Άκρως συνειδητοποιημένος, πολιτικοποιημένος, αντιρατσιστής, υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο George Michael ήταν ένας άνθρωπος που όσα έλεγε, είχαν κάποια αξία, είτε έβρισκαν κάποιον σύμφωνο είτε όχι.
Κατά καιρούς είχε κάνει πολλές δηλώσεις άξιες αναφοράς. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να δούμε πώς έβλεπε τον κόσμο, μέσα από 10 φράσεις του.
1. Δεν θα ηρεμήσει ποτέ το μυαλό σου, αν δεν ακούσεις την καρδιά σου. / Δεν υπάρχει καμία παρηγοριά στην αλήθεια. Το μόνο που θα βρεις είναι πόνος.
2. Ακόμα πιστεύω πως η μουσική είναι ένα απ’ τα πιο σπουδαία δώρα που έχει κάνει ο Θεός στον άνθρωπο.
3. Δεν θεωρώ τους Αμερικανούς τραμπούκους. Θεωρώ, όμως, την αμερικανική κυβέρνηση.
4. Ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ αν η σεξουαλικότητά μου είναι σωστή ή λάθος. Για μένα, το μόνο που έχει σημασία είναι να βρεις τον σωστό άνθρωπο. Ορίζω τη σεξουαλικότητά μου με βάση τα άτομα που αγαπώ.
5. Βλέπω πολλούς ανθρώπους που δεν έχουν καμία δημιουργικότητα πια και αναρωτιέμαι πόσο ανιαρό μπορεί να είναι το να παράγεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά. Αν δεν νιώθεις πως φτάνεις σε κάτι καινούριο, μην το κάνεις καθόλου… Είναι αναγκαίο για μένα το να πιστεύω πως υπάρχει κόσμος που ακόμα πιστεύει πως ακόμα έχω να προσφέρω.
6. Παρόλο που έχει καταντήσει κλισέ το να ασχολούνται οι καλλιτέχνες με φιλανθρωπίες, εξακολουθεί να έχει τεράστια σημασία και πρέπει να συνεχιστεί.
7. Ολόκληρη η βιομηχανία είναι χτισμένη επάνω στο εγώ, τη ματαιοδοξία και την αυτοϊκανοποίηση. Είναι εντελώς ηλίθιο να προσποιείσαι πως δεν είναι έτσι.
8. Μόνο όταν τα παιδιά φτάσουν λίγο πριν τα 30 καταλαβαίνουν οι οικογένειές τους τι άνθρωποι είναι…
9. Φυσικά και θέλω να πουλήσω αυτόν τον δίσκο! Δεν θα υπήρχε λόγος να τον γράψω ειδάλλως!
10. Εξαιτίας των media, ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο είναι σαν ένα μέρος όπου οι πόροι και ο χρόνος τελειώνουν. Έχουμε γαλουχηθεί στο να αρπάζουμε ό,τι μπορούμε τη στιγμή που μπορούμε. Είναι σαν να μην έχει μείνει χρόνος για συμπόνοια…
Bonus: Δεν αισθάνομαι κάποια εθνική σύνδεση με τους Έλληνες, εκτός από το πόσο τριχωτός είμαι!
Κλείνουμε το σύντομο αφιέρωμά μας με μια πιο ανάλαφρη δήλωση που μας προκαλεί χαμόγελο, γιατί έτσι πρέπει να θυμόμαστε τον George Michael.
Στην τελική, έζησε τη ζωή του όπως ακριβώς την ήθελε, μην δίνοντας σημασία σε (αυτο)περιορισμούς, στερεότυπα και κοινωνικά «πρέπει» και «μη» και έφυγε χορτασμένος από εμπειρίες και επιτυχίες.
Και έγραψε (μαζί με τον Andrew Ridgeley των Wham!) και το πιο ερωτικό κομμάτι όλων των εποχών.
