Μια ωδή στον μεγάλο Greg Lake…
Λίγο το ότι ο χρόνος περνά, μεγαλώνουμε εμείς και μαζί μεγαλώνουν και τα είδωλά μας, λίγο οι διαφορετικοί ρυθμοί ζωής ενός μουσικού που κάνουν τα 65+ ήδη επίφοβη ηλικία, καλό είναι να συμβιβαστούμε με την ιδέα πως οι αγαπημένοι μας μουσικοί χάνονται σιγά-σιγά…
Το καλό είναι πως η μουσική παίζεται ακόμα εκεί έξω, από άγνωστες μπάντες που περιμένουν να ανακαλυφθούν, σε άγνωστα στούντιο που ηχογραφούν αυτοχρηματοδοτούμενες προσπάθειες. Και αυτό δεν θα τελειώσει ποτέ όσο υπάρχουν νότες.
Το κακό είναι πως με πολλά από τα «μεγάλα ονόματα» ταυτιστήκαμε, μεγαλώσαμε μαζί τους και, ειδικά για τους τραγουδιστές, πολλές φορές η φωνή τους μας είναι τόσο γνωστή, πιο οικεία και από τις φωνές συγγενικών μας προσώπων.
Ο Gregory Stuart Lake ανήκει σε αυτή την κατηγορία, έχει χαράξει το όνομα του πάνω στα βιβλία της progressive μουσικής περισσότερο από κάθε άλλον και ανέθρεψε μουσικά γενιές ολόκληρες.
Από τα αριστουργηματικά δύο πρώτα άλμπουμ των King Crimson, που όρισαν ουσιαστικά την progressive σκηνή στους πιο συμφωνικούς Emerson, Lake and Palmer, και από τη solo καριέρα, για λίγο στους Asia, μέλος του συγκροτήματος του Ringo Starr, σε επικές μουσικές συναντήσεις με τον Gary Moore και τον Geoff Downes, ο Lake ήταν χαρισματικός και μουσικά πολύπλευρος, έπαιζε μπάσο, κιθάρα και τραγουδούσε, αναλάμβανε ακόμα και την παραγωγή των δίσκων των ELP.
Ήταν από τους μουσικούς που είχαν το «άγγιγμα του Μίδα» και κατάφερε να αφήσει πίσω έργα που θα τον θυμίζουν για όσο η ανθρωπότητα ενδιαφέρεται για τη μουσική.
Ως φόρος τιμής στον αγαπημένο μουσικό, ιδού τα 10 πιο εμβληματικά τραγούδια από την τεράστια και επιδραστική καριέρα του:
10. Shy Limbs – Love (7″ Single – 1969)
Τον Οκτώβριο του 1968, μερικούς μόνο μήνες πριν οι King Crimson κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους και αλλάξουν για πάντα την ιστορία της μουσικής, οι Shy Limbs ηχογραφούσαν δύο 45άρια στα Lansdowne Studios.
Στην κιθάρα ο «μαέστρος» και mastermind των Crimson, Robert Fripp, να πειραματίζεται με ένα Burns Buzzaround fuzzbox και ο Greg Lake με τη χαρακτηριστική -πλέον- φωνή του να τραγουδά πιο psychedelic pop, κάτι αρκετά διαφορετικό από αυτό που τον έκανε θρύλο στην πορεία.
Αυτό έμελλε να είναι και το τελευταίο δείγμα γραφής των Shy Limps πριν χαθούν για πάντα στη λήθη.
Αξιοσημείωτο είναι πως πίσω από τα ντραμς βρίσκεται και ο Andrew McCulloch, αργότερα γνωστός από τη συμμετοχή του στο ‘Lizard’ (1970) των King Crimson, αλλά και από τις συνεργασίες του με τους Greenslade και Manfred Mann.
9. Greg Lake & Gary Moore – Nuclear Attack (‘Greg Lake’ – 1981)
Στον πρώτο του solo δίσκο του, ο οποίος κυκλοφόρησε το Σεπτέμβριο του 1981 και έφερε το όνομά του, ο Greg Lake συνδύασε τη χαρισματική φωνή του με την κιθαριστική δεινότητα του Gary Moore.
Ο δίσκος κινείται σε λίγο διαφορετικά μονοπάτια από εκείνα με τα οποία ταυτίστηκε ο Lake ως μέλος των ELP, κάποια τραγούδια συνυπογράφονται από τον Bob Dylan, τον Tommy Eyre και τον Steve Dorff, ενώ στον δίσκο εμφανίζονται μεγάλοι μουσικοί, μερικοί εξ αυτών οι Clarence Clemons της E Street Band και Steve Lukather των Toto.
Το εναρκτήριο ‘Nuclear Attack’ μυρίζει… Moore από τη θητεία του στους Thin Lizzy από τα πρώτα δευτερόλεπτα και συμπληρώνεται ιδανικά από τη στιβαρή φωνή του Lake σε μία από τις ηχητικά πιο βαριές στιγμές του.
8. Emerson, Lake & Palmer – Karn Evil 9: 1st Impression, Part 2 (‘Brain Salad Surgery’ – 1973)
Το έπος του Karn Evil – παιχνίδι με τις λέξεις «carnival» και «evil» (σ.σ: μοχθηρός) – διάρκειας 29 λεπτών και 37 δευτερολέπτων είναι η πιο μακροσκελής στούντιο σύνθεση των Emerson, Lake & Palmer και η πιο εμβληματική τους, μαζί με το ‘Tarkus’ (1971).
Το πιο εντυπωσιακό μέρος της συμφωνικής σουίτας είναι το ‘1st Impression, Part 2’, με την εισαγωγική φράση “Welcome back my friends to the show that never ends…” του Greg Lake.
Η ιστορία που ξετυλίγεται περιγράφει τον πόλεμο ανάμεσα στους ανθρώπους και τις μηχανές που ραδιουργούν ενάντια της ανθρωπότητας.
Εκτός του concept που μαρτυρά πόσο μπροστά από την εποχή τους ήταν οι ELP, το πάντρεμα των συμφωνικών ήχων με την progressive αισθητική στο κομμάτι γίνεται ιδανικά και, ενώ ερμηνευτικά δεν πρόκειται για το magnum opus του Gregg Lake, σίγουρα υποδεικνύει τη μεγάλη του μουσική επιρροή.
Εκτός από τους στίχους, ο Lake είχε αναλάβει τις κιθάρες, το μπάσο, ακόμα και την παραγωγή στο συγκεκριμένο άλμπουμ, του οποίου το artwork είναι δημιουργία του μεγάλου H.R. Giger.
7. Greg Lake – I Believe In Father Christmas (7″ Single – 1975)
Ίσως η πιο διαδεδομένη στο mainstream κοινό σύνθεσή του, το ‘I Believe in Father Christmas’, φαίνεται πως έγινε χριστουγεννιάτικο έμβλημα… κατά λάθος, αφού ο Lake είχε δηλώσει πως στόχος του ήταν να στηλιτεύσει το καταναλωτικό πνεύμα των Χριστουγέννων.
Παρόλα αυτά, το single σκαρφάλωσε στις πρώτες θέσεις των charts και έμεινε μακριά από την κορυφή αποκλειστικά λόγω κακού timing, καθώς είχε να ανταγωνιστεί το επικό ‘Bohemian Rhapsody’ των Queen.
Το τραγούδι συνυπογράφει ο Peter Sinfield, παλιός γνώριμος του Lake από τους King Crimson, ενώ το ορχηστρικό riff ανάμεσα στους στίχους είναι εμπνευσμένο από το μέρος ‘Troika’ της σουίτας ‘Lieutenant Kijé’ του Sergei Prokofiev, η οποία γράφτηκε το 1934 για τη ομώνυμη σοβιετική ταινία.
6. Emerson, Lake & Powell – Touch And Go (Emerson, Lake & Powell – 1986)
Γνωστοί και ως ELP2, με τον Cozy Powell (Rainbow, Black Sabbath, Whitesnake, Robert Plant) πίσω από τα ντραμς, καθώς ο Carl Palmer δεν ήταν διαθέσιμος λόγω υποχρεώσεων με τους Asia, το τρίο ήταν περισσότερο ένα περιστασιακό project παρά ουσιαστική συνέχιση των ELP.
Η επίδραση των ’80s παραείναι εμφανής στη συγκεκριμένη δουλειά, τα classical-inspired συμφωνικά solo του Emerson έχουν αντικατασταθεί από πιο εμβατηριακά μέρη, όμως η γεμάτη συναίσθημα ερμηνεία του Lake δίνει μία ομορφιά στο συγκεκριμένο κομμάτι.
Σε πολλές από τις solo εμφανίσεις του, ο Lake επέλεγε το συγκεκριμένο τραγούδι, αφήνοντας έξω άλλα πιο ιστορικά. Κάτι θα ήξερε…
5. Greg Lake – Love You Too Much (‘Greg Lake’ – 1981)
Ακόμα ένα τραγούδι από τον πρώτο προσωπικό δίσκο του με τη συνοδεία του Gary Moore.
Ο πιο ωμός και παιχνιδιάρικος ήχος της κιθάρας του Moore δίνει έναν πιο rock χαρακτήρα στο κομμάτι, το οποίο συνυπογράφει ο Bob Dylan (!).
Καθώς ο Moore σολάρει μεγαλειωδώς, η γέφυρα των synths που ακούγεται από πίσω φέρνει στο μυαλό τους ELP, παρόλο που το τραγούδι και γενικότερα ο δίσκος ξεφεύγουν αρκετά από τις επιρροές αυτές.
4. King Crimson – Cat Food (‘In the Wake of Poseidon’ – 1970)
Δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι King Crimson από μια τέτοια λίστα.
Σίγουρα, ο Lake δεν έχει ταυτιστεί μουσικά μαζί τους όσο με τους ELP, όμως οι ερμηνείες του στα δύο πρώτα άλμπουμ, ‘In the Court of The Crimson King’ (1969) και ‘In The Wake Of Poseidon’ (1970), είναι το στοιχείο που κάνει το πρώτο line-up των Crimson αξεπέραστο.
Το ‘Cat Food’ έχει αποσπάσει ανάμεικτες κριτικές, από «σκουπίδι» ως «αριστούργημα» (πιο πρόσφατος υποστηρικτής ο Mikael Åkerfeldt των Opeth στη συλλυπητήρια ανακοίνωσή του για τον θάνατο του Lake).
Μουσικά αποτελεί μία fusion σύνθεση, με τη χαρακτηριστική μπασογραμμή -που (παρα)θυμίζει αυτή του ‘Come Together’ των Beatles, που με τη σειρά της (παρα)θυμίζει αυτή του ‘You Can’t Catch Me’ του Chuck Berry– με τον Lake να έχει αφήσει το στίγμα του πάνω της.
Η συνολική του ερμηνεία αλλά και το υστερικό γέλιο-μέρος του κομματιού, είναι αξεπέραστα. Να σημειωθεί πως στις ηχογραφήσεις του ‘In the Wake of Poseidon’ ο Lake είχε ουσιαστικά ήδη αποχωρήσει από το συγκρότημα για τους ELP, όμως εν τέλει δέχτηκε να συμμετάσχει ως session τραγουδιστής.
3. Emerson, Lake & Palmer – C’est La Vie (Works Volume 1 – 1977)
Ίσως το πιο αναγνωρίσιμο τραγούδι των ELP, το μόνο που πήρε χρόνο air play στα mainstream ραδιόφωνα, το ‘C’est La Vie’. Πρόκειται για μία δραματική μπαλάντα – ωδή στη νοσταλγία, συνοδευόμενη από αρπίσματα κιθάρας και αποτελεί σίγουρα μία από τις πιο απλές μουσικά συνθέσεις του συγκροτήματος.
Η δραματική ερμηνεία του Lake και το εκπληκτικό solo του ακορντεόν, δίνουν στο τραγούδι μια χαρακτηριστική μελαγχολική ατμόσφαιρα που ταιριάζει απόλυτα με τους στίχους.
2. King Crimson – 21st Century Schizoid Man (‘In the Court Of the Crimson King’ – 1969)
Και εδώ ξεκινά η ιστορία!
Το ιστορικό ντεμπούτο των King Crimson και μάλιστα το εναρκτήριο κομμάτι.
Τα παραμορφωμένα φωνητικά του Lake σε οδηγούν αμέσως στη σχιζοφρένεια, στην κατάσταση δηλαδή που περιγράφουν οι στίχοι του Pete Sinfield.
Μοχθηροί πολιτικοί, βόμβες ναπάλμ σε αθώους, η δηλητηριώδης πόρτα της παράνοιας, όλα συμπυκνωμένα στη φρενήρη ατμόσφαιρα του τραγουδιού, περνούν μέσα από την εκφραστική φωνή του Lake για να δημιουργήσουν ένα σύγχρονο αριστούργημα που γράφτηκε το 1969 και θα είναι επίκαιρο για όσο υπάρχει το είδος μας στον πλανήτη…
«Ένα αφύσικο αριστούργημα», όπως το χαρακτήρισε και ο Pete Townshend των The Who, το οποίο χρωστάει μεγάλο μέρος του μεγαλείου του στην ερμηνεία του Lake.
1. Emerson, Lake & Palmer – Lucky Man (‘Emerson, Lake & Palmer’ – 1970)
Το πιο αντιπροσωπευτικό κομμάτι του Greg Lake, δικαιωματικά στο νούμερο 1.
Όπως ο ίδιος έλεγε στις συναυλίες, την αρχική εκδοχή του συγκεκριμένου κομματιού την εμπνεύστηκε και έγραψε όταν ήταν ακόμα 12 χρονών. Και όταν οι ELP ηχογραφούσαν το ντεμπούτο τους, τους έριξε την ιδέα να το συμπεριλάβουν.
Η σύνθεση προέκυψε ως αποτέλεσμα αυτοσχεδιασμών του σχήματος, «παίζοντας» στο στούντιο με το Moog synthesizer που μόλις είχαν παραλάβει και κατέληξε να είναι ένα από τα πιο εμβληματικά τους κομμάτια.
Ως single ανέβηκε μέχρι τη θέση 48 των αμερικανικών charts και ώθησε παράλληλα και τον δίσκο στην πορεία του προς το top 20 των δίσκων του 1970.
Ο Lake συνήθιζε στα τελευταία του live να διηγείται την ιστορία του ‘Lucky Man’ και να εκφράζει την αγάπη του για αυτό το τραγούδι.
Lucky man που κατάφερε όσα κατάφερε στην καριέρα του, lucky men και όσοι μεγαλώσαμε με τις μουσικές του…
R.I.P. Greg Lake (1947 – 2016)
