Στις 8 Ιανουαρίου του 1946 ήρθε στον κόσμο o Robby Krieger, ο άνθρωπος που μερικά χρόνια αργότερα έμελλε να γράψει το όνομά του με χρυσά γράμματα στον χώρο της μουσικής, όντας μέλος ενός εκ των πιο επιδραστικών συγκροτημάτων του 20ού αιώνα, των ιστορικών The Doors.
Οι Doors αποτελούν μια ιδιαίτερη περίπτωση συγκροτήματος.
Ήταν ένα σχήμα έξω από τις φόρμες τις εποχής, αντιεμπορικό μέσα στην εμπορικότητά του, δημοφιλές μέσα στην αντισυμβατικότητά του.
Όταν οι σύγχρονοι Beatles δημιουργούσαν τον ορισμό της pop κουλτούρας, προκαλώντας στα πλήθη ντελίριο ενθουσιασμού με τους πιο εύπεπτους ήχους τους και οι Rolling Stones πάλευαν να βρουν τη μουσική τους ταυτότητα, εξερευνώντας τους delta blues ήχους των έγχρωμων της Αμερικής, είχε ξεκινήσει ήδη να εξερευνεί τις πιο σκοτεινές πτυχές του ροκ ήχου.
Ήταν αυτοί που διεύρυναν τους ορίζοντες της μουσικής προς πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις, καθώς στα ψυχεδελικά σόλο των πλήκτρων του Ray Manzarek μπορεί κανείς να βρει τις απαρχές της symphonic prog μουσικής.
Στα σόλο του Robby Krieger τις πιο fusion πτυχές των μεταγενέστερων progressive συγκροτημάτων, αλλά και στη γενικότερη σκοτεινή και υπνωτιστική ατμόσφαιρα τις πρώτες εκφάνσεις του ήχου που αργότερα ονομάστηκε gothic rock.
Η αλήθεια είναι πως οι Doors λανθασμένα προσωποποιούνται στην εμβληματική φιγούρα του Jim Morrison.
Ο Morrison ήταν ένας πραγματικός ροκ σταρ, από τις περιπτώσεις που εμφανίζονται μία φορά ανά 20 χρόνια, ο οποίος παρά το τεράστιο άστρο του -το οποίο εν τέλει τον «έκαψε»-, δεν είχε τις γνώσεις και το ταλέντο να κατευθύνει μουσικά τους Doors.
Στον αντίποδα του αυτοκαταστροφικού και αμετροεπούς Morrison, η επιβλητική και σοβαρή -σχεδόν «πατρική»- φιγούρα του μεγάλου μαέστρου Ray Manzarek, η παρουσία του οποίου ισορροπούσε την εκρηκτική προσωπικότητα του Jim και κατεύθυνε μουσικά το σχήμα.
Πίσω από τους δύο αυτούς ογκόλιθους, ο διακριτικός «ιδεολόγος» John Densmore στα κρουστά και ο ακόμα πιο συνεσταλμένος κιθαρίστας Robby Krieger, η «ήρεμη δύναμη» πίσω από το συνθετικό έργο της αμερικανικής μπάντας.
Ο Krieger δεν ήταν απλά ο κιθαρίστας του σχήματος, καθώς η ιδιαιτερότητα των Doors να μην έχουν μπασίστα έριχνε αυτόματα το βάρος στους Manzarek και Krieger να καλύψουν τις χαμηλότερες νότες, δημιουργώντας σε πολλές περιπτώσεις τον χαρακτηριστικό υποτονικό ήχο τους.
Η πολυρυθμική μουσική τους χωρίς, όμως, την παρουσία ρυθμικού κιθαρίστα, απαιτούσε από τον Krieger να γεμίσει αυτό το ρυθμικό κενό, μετατρέποντάς τον ουσιαστικά σε μουσικό πολυεργαλείο.
Ο Ray Manzarek είχε πολύ εύστοχα αποκαλέσει τους The Doors «ένα τετράεδρο διαμάντι» (four-sided diamond) και παρακάτω παρουσιάζονται 10+1 μεγάλες μουσικές στιγμές της μίας εκ των εδρών, του Robby Krieger, ο οποίος βρίσκεται πίσω από μερικές μεγάλες επιτυχίες του συγκροτήματος, ενώ έχει παρουσιάσει και μία αξιόλογη πορεία ως solo καλλιτέχνης.
The Doors – Touch Me (‘The Soft Parade’ – 1969)
Στον τέταρτο δίσκο τους, το ‘The Soft Parade’ του 1969, οι Doors άλλαξαν ελαφρώς κατεύθυνση στον ήχο τους, πηγαίνοντας σε πιο bluesy μονοπάτια, με την εκτεταμένη χρήση πνευστών να κάνει για πρώτη φορά την εμφάνισή της στη μουσική τους.
Ο δίσκος δεν μπόρεσε να ανταγωνιστεί τους τρεις πρώτους δίσκους του σχήματος, το οποίο βρισκόταν εμφανώς σε μεταβατική φάση με τον Morrison να έχει ξεκινήσει να χάνει τον έλεγχο και τους υπόλοιπους μουσικούς να αδυνατούν να βρουν την έμπνευση των πρώτων ημερών του συγκροτήματος.
Περιέχει, όμως, δυνατές μουσικές στιγμές, όπως το ‘Touch Me’, σύνθεση του Krieger που αποτέλεσε το πρώτο single του δίσκου τον Δεκέμβριο του 1968 και έφτασε ως το #3 του Billboard Hot 100, ενώ έμπλεξε το σχήμα σε μία απρόοπτη δικαστική διαμάχη, καθώς ο στίχος «stronger than dirt» που κλείνει το κομμάτι αποτελούσε σήμα κατατεθέν του καθαριστικού προϊόντος Ajax!
The Doors – Ship of Fools (‘Morrison Hotel’ – 1970)
Το μακάβριο και αποκαλυπτικό τελευταίο κομμάτι από την ‘Hard Rock Café’ πλευρά (Side A) του δίσκου ‘Morrison Hotel’ του 1970 φέρει τα ονόματα των Morrison και Krieger στα credits.
Οι εισαγωγικοί στίχοι «The human race was dying out», ο τίτλος που παραπέμπει σε μία από τις πιο γνωστές αλληγορίες της δυτικής φιλοσοφίας, παρομοιάζοντας τον κόσμο με ένα ακυβέρνητο πλοίο με ανίκανους επιβάτες, αλλά και οι αποκαλυπτικοί στίχοι «People walking on the moon / Smog will get you pretty soon», οι οποίοι γράφτηκαν την εποχή που οι πρώτες φωτογραφίες από τις αποστολές Apollo στη Σελήνη έκαναν την εμφάνισή τους, δείχνει τη δυσπιστία των δημιουργών σχετικά με το αν η τεχνολογική εξέλιξη συνεπάγεται και εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, ερώτημα που στις μέρες μας φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ.
The Doors – Love Her Madly (‘L.A. Woman’ – 1971)
Ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα και εμπορικά κομμάτια των Doors, το ‘Love Her Madly’, αποτέλεσε το πρώτο single του αριστουργηματικού ‘L.A. Woman’ του 1971, του τελευταίου δίσκου του συγκροτήματος με τον Jim Morrison, ο οποίος βρέθηκε νεκρός σε μία μπανιέρα στο Παρίσι λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία.
Στο τραγούδι εμφανίζεται και ο μπασίστας Jerry Scheff, γνωστός από τη δουλειά του με τον Elvis Presley και τους TCB Band.
Το τραγούδι έγινε αμέσως εμπορική επιτυχία και έφτασε στο #11 του Billboard Hot 100, ενώ το 1994 τράβηξε εκ νέου τα φώτα επάνω του, όταν χρησιμοποιήθηκε στην ταινία ‘Forrest Gump’ με πρωταγωνιστή τον Tom Hanks.
Το 2000, οι εναπομείναντες The Doors ηχογράφησαν εκ νέου το κομμάτι με τον Bo Diddley στα φωνητικά για τις ανάγκες του tribute δίσκου ‘Stoned Immaculate’.
The Doors – I’m Horny, I’m Stoned (‘Other Voices’ – 1971)
Μετά τον θάνατο του εμβληματικού τους frontman, οι Manzarek, Krieger και Densmore επέλεξαν να συνεχίσουν το μουσικό τους έργο και τον Οκτώβριο του 1971 το ‘Other Voices’ ήταν γεγονός.
Ο έβδομος δίσκος της αμερικανικής μπάντας περιέχει κυρίως συνθέσεις των Krieger/Manzarek, ερμηνευμένες από τους ίδιους.
Το ‘I’m Horny, I’m Stoned’ είναι γραμμένο και ερμηνευμένο από τον Robby Krieger και αποτελεί ίσως την καλύτερη σύνθεση του αντιφατικού δίσκου, ενώ όπως φαίνεται και από τον τίτλο του τραγουδιού οι προκλητικοί στίχοι που αγγίζουν θέματα-ταμπού όπως τα ναρκωτικά και η σεξουαλική διέγερση, θα έκαναν τον Morrison περήφανο.
The Doors – Spanish Caravan (‘Waiting for the Sun’ – 1968)
Robby Krieger – Russian Caravan (‘Singularity’ – 2010)
Τη θέση μοιράζονται δύο συνθέσεις, οι οποίες παρά τον μισό αιώνα σχεδόν που τις χωρίζει, έχουν πολλές ομοιότητες. Το ιστορικό ‘Spanish Caravan’ του ‘Waiting for the Sun’ φέρει την υπογραφή όλων των μελών των The Doors, καθώς τα credits αποδίδονταν σε όλους μέχρι τον 4ο δίσκο, ‘The Soft Parade’.
Εκτός από τα ψυχεδελικά patterns του Manzarek και την εκπληκτική ερμηνεία του Morrison, το τραγούδι λάμπει μέσα από τα flamenco arpeggios του Krieger, με την εισαγωγή να είναι εμπνευσμένη από το flamenco αριστούργημα ‘Asturias (Leyenda)’ του Isaac Albéniz.
42 χρόνια αργότερα, ο Robby Krieger κυκλοφόρησε τον 6ο προσωπικό του δίσκο, ‘Singularity’, το 2010.
Μέσα στη γενικότερη jazz rock ατμόσφαιρα που περιβάλλει τον δίσκο, το ‘Russian Caravan’ έρχεται να θυμίσει το ιστορικό κομμάτι των Doors με τα flamenco στοιχεία του, αυτή τη φορά χωρίς τη συνοδεία των «διαστημικών» πλήκτρων του Manzarek.
Robby Krieger – Missionary Jam (‘Cinematix’ – 2000)
Ακόμα ένα διαμάντι της προσωπικής δισκογραφίας του Krieger, αυτή τη φορά από τον 5ο προσωπικό του δίσκο, ‘Cinematix’, που κυκλοφόρησε το 2000.
Σε ελαφρώς πιο fusion και experimental jazz μονοπάτια, το ‘Missionary Jam’ αποτελεί μία ιδιοφυή σύνθεση που φωτίζει την πειραματική ιδιοσυγκρασία του μουσικού Krieger, η οποία είχε περιοριστεί σε έναν βαθμό κατά τη διάρκεια της θητείας του στους The Doors.
Στον ίδιο δίσκο περιέχεται και το ‘War Toad’, μια παραλλαγμένη έκδοση της μεγάλης radio-friendly επιτυχίας των Doors ‘Peace Frog’, από το ‘Morrison Hotel’.
The Doors – People Are Strange (‘Strange Days’ – 1967)
Ακόμα ένα τραγούδι-σταθμός, το ‘People Are Strange’ από το δεύτερο άλμπουμ των Doors, το ‘Strange Days’ του 1967, που αποτέλεσε και το πρώτο single του δίσκου.
Με τη στοιχειωτική του εισαγωγή, η οποία αποτελείται από ένα απλό κιθαριστικό riff του Robby Krieger, ως single έφτασε στη 12η θέση του αμερικανικού top 10 και αποτελεί μέχρι σήμερα έναν ύμνο της ροκ μουσικής.
Η ιστορία θέλει το τραγούδι να γράφεται μετά από μία μικρή εκδρομή του Krieger με τον Morrison στο Laurel Canyon του L.A., σε μία προσπάθεια του πρώτου να υποστηρίξει ψυχολογικά τον «καταθλιπτικό» Morrison.
Σύμφωνα με τον drummer, John Densmore, οι στίχοι αποτελούν μία πρώτη έκφανση των προβλημάτων του Morrison, ο οποίος ένιωθε πως δεν ανήκει σε τούτο τον κόσμο. Το 1987 οι Βρετανοί post-punk rockers Echo & The Bunnymen διασκεύασαν υποδειγματικά το κομμάτι για τις ανάγκες της ταινίας ‘The Lost Boys’.
Robby Krieger – Southern Cross (‘Singularity’ – 2010)
Ξανά στην προσωπική καριέρα του Krieger και πιο συγκεκριμένα στο ‘Singularity’ του 2010.
Η «ταξιδιάρικη» μελωδία του ‘Southern Cross’ θα μπορούσε να ακούγεται ακόμα πιο μαγευτική αν είχε λίγο πιο προσεγμένη παραγωγή.
Η αυτοσχεδιαστική jazzy ιδιοσυγκρασία του μουσικού εστιάζει στη μουσική που βγαίνει κατευθείαν από την ψυχή, με τα όποια ψεγάδια της, αποφεύγοντας τις καλογυαλισμένες παραγωγές που υιοθετήθηκαν από τη σύγχρονη μουσική βιομηχανία, ακόμα κι όταν πρόκειται για blues ή jazz δίσκους, οι οποίοι εξ ορισμού πηγάζουν από την ψυχή του μουσικού και όχι από την τεχνική του κατάρτιση.
Άλλωστε, ο ίδιος σε συνέντευξή του έχει χαρακτηρίσει τον Mike Bloomfield «υπερβολικά τέλειο» (too perfect) ως blues μουσικό.
Butts Band – I Won’t Be Alone Anymore (‘Butts Band’ – 1974)
Οι Butts Band αποτέλεσαν ένα side project των δύο «επισκιασμένων» μελών των The Doors, Robby Krieger και Densmore, κατά την περίοδο 1973-1975.
Ουσιαστικά πρόκειται για δύο διαφορετικά συγκροτήματα, καθώς με εξαίρεση τους δύο μουσικούς, τα μέλη που τους πλαισίωναν ήταν διαφορετικά σε κάθε ένα από τα δύο συνολικά άλμπουμ που κυκλοφόρησαν.
Ο ομότιτλος δίσκος του 1974 ανοίγει με το ‘I Won’t Be Alone Anymore’ του Krieger, το οποίο αποτελεί μία αρκετά easy-listening soft rock σύνθεση, αρκετά μακριά από τους ατμοσφαιρικούς και σκοτεινούς πειραματισμούς των The Doors.
Το σχήμα διαλύθηκε λόγω προβλημάτων… γεωγραφικής φύσεως και στο ‘Hear and Now’ του 1975 η σύνθεση του συγκροτήματος είναι εντελώς διαφορετική.
The Doors – Light my Fire (‘The Doors’ – 1967)
Το πιο ιστορικό κομμάτι του συγκροτήματος, αυτό που «έχτισε» τον θρύλο τους μαζί το στιχουργικό αριστούργημα του Morrison, ‘The End’, δεν θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα.
Σε μία στιγμή δημιουργικής ξηρασίας, ο Morrison παρακίνησε τους υπόλοιπους Doors να γράψουν κι αυτοί τραγούδια για το ομώνυμο ντεμπούτο του σχήματος το 1967. Ο ως τότε δειλός και συνεσταλμένος Robby Krieger παρουσίασε την σύνθεσή του στους υπόλοιπους ως ένα ανάλαφρο κομμάτι, αυτοί ενθουσιάστηκαν και όλοι μαζί το εξέλιξαν σε ένα επτάλεπτο τζαμάρισμα.
Η «κολλητική» μελωδία του Krieger «ντύθηκε» ιδανικά από τα ατμοσφαιρικά πλήκτρα του Manzarek, δημιουργώντας τον ύμνο που αγαπήθηκε όσο λίγα τραγούδια στην ιστορία της ροκ.
Λίγους μήνες μετά την επίσημη κυκλοφορία του δίσκου, μία χρονικά περιορισμένη radio edition κυκλοφόρησε, φτάνοντας στο νούμερο #1 των αμερικανικών charts και μένοντας στην κορυφή για τρεις βδομάδες, δίνοντας στους Doors την εμπορική ώθηση που χρειάζονταν για να γίνουν αυτό που είναι σήμερα. Θρύλοι!
