Τα τελευταία χρόνια, είναι μεγάλο ευτύχημα που ο Steven Wilson μας «τρέφει» συνεχώς με μουσική. Μετά λοιπόν, τον full-lengh δίσκο του 2015, ‘Hand. Cannot. Erase.’, και το περσινό EP ‘4 1/2’, επέστρεψε με τον Aviv Geffen και τους Blackfield για τον πέμπτο δίσκο της μπάντας με τίτλο ‘Blackfield V’. Προφανώς δεν τίθεται θέμα σύγκρισης μεταξύ της solo καριέρας του Wilson και των Blackfield αλλά η αλήθεια να λέγεται: οι Blackfield είναι καλύτεροι όταν έχει και ο Steven Wilson πρωταγωνιστικό ρόλο! Έχουμε να κάνουμε με μία αρκετά υποτιμημένη μπάντα, αφού στις συνειδήσεις των περισσότερων έχει κυριαρχήσει το ομώνυμο κομμάτι έχοντας επισκιάσει καταπληκτικές συνθέσεις των δύο πρώτων δίσκων όπως για παράδειγμα το ‘Pain’ ή το ‘My Gift Of Silence’.
Οι Blackfield επέστρεψαν, μετά από δύο μέτριες κυκλοφορίες, στις οποίες είχε αναλάβει αποκλειστικά τα ηνία ο Aviv Geffen, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι καλός σε αυτό που κάνει. Η συνταγή της επιτυχίας για την μπάντα όμως, είναι το πάντρεμα του «pop» στυλ του Geffen με την progressive αισθητική του Wilson, πράγμα που επαληθεύτηκε με το ‘Blackfield V’.
Πρόκειται για έναν δίσκο που έχει κάτι από την αίγλη των δύο πρώτων εξαιρετικών κυκλοφοριών που μας χάρισε το duo, χωρίς βέβαια να τις κοντράρει ιδιαίτερα. Όντας αρκετά easy-listening, έχει κάποιες πολύ δυνατές στιγμές μουσικά, όπως τα ατμοσφαιρικά solo του ‘How Was Your Ride?’ και του ‘From 44 to 48’ που φωνάζουν Wilson εξ αρχής. Μια από τις κορυφαίες στιγμές του ‘Blackfield V’ είναι το ‘October’, ένα μελαγχολικό κομμάτι με τα υπέροχα πλήκτρα να κλέβουν την παράσταση και να σου δημιουργούν μια αίσθηση ζεστασιάς και νοσταλγίας. Το ‘The Jackal’ μπαίνει δυναμικά, με καθαρά blues-rock αισθητική, καθιστώντας το ένα από τα πιο ξεχωριστά κομμάτια του άλμπουμ. Το ‘Salt Water’ που ακολουθεί, είναι το μοναδικό instrumental κομμάτι και αποτελεί και εκείνο με τη σειρά του ένα από τα πιο μελωδικά και ατμοσφαιρικά του δίσκου.
Το ότι αναφέρθηκαν πέντε από τα δεκατρία κομμάτια του ‘Blackfield V‘, δεν σημαίνει πως τα άλλα είναι κακά ή αδιάφορα. Τα περισσότερα από τα υπόλοιπα τραγούδια σίγουρα, μετά από δύο ακροάσεις, θα σου εντυπωθούν, αφού κατά κύριο λόγο πρόκειται για έναν radio-friendly δίσκο. Highlights των υπέρ-catchy συνθέσεων είναι τα ‘Family Man’, ‘We’ll Never Be Apart’, ‘Undercover Heart’ και ‘Lately’ στο οποίο ακούγονται και γυναικεία φωνητικά, όπως και στο ‘Lonely Soul’.
Το 2014, λίγο πριν ανακοινωθεί η παραγωγή του άλμπουμ ο Steven Wilson είχε δηλώσει πως θα διαλυόταν το συγκρότημα διότι ήθελε να επικεντρωθεί στην σύνθεση των solo δίσκων του και εμείς, μετά την ακρόαση του ‘Blackfield V’, χαιρόμαστε που τελικά δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Η νέα αυτή κυκλοφορία στο τέλος σου αφήνει μια γλυκιά γεύση, γιατί παρότι μπορεί να μη συγκρίνεται με τα ‘Blackfield’ και ‘Blackfield II’, έχουμε να κάνουμε με έναν εξαιρετικά προσεγμένο, μελωδικό και καλλιτεχνικά άρτιο δίσκο (δεν είναι τυχαία η συμβολή του Alan Parsons στην παραγωγή) που αξίζει σίγουρα μια θέση στη δισκοθήκη μας. Το ‘Blackfield V’, όπως και να το κάνουμε, φτιάχτηκε από το δίδυμο Geffen-Wilson για να αρέσει.
