Συνεπέστατοι στο ανά 4 χρόνια δισκογραφικό ραντεβού τους -από το 1993 και μετά- με τους απανταχού πιστούς, οι Depeche Mode επανέρχονται με καινούρια συλλογή κομματιών και ένα τεράστιο world tour από αυτά που μας έχουν συνηθίσει. Με στάση και στη χώρα μας, στις 17 Μαΐου, τηρώντας την υπόσχεση που είχαν δώσει τότε στη Μαλακάσα το ’13, όταν και προωθούσαν τον 13ο δίσκο με τίτλο ‘Delta Machine’.
Δίσκος #14 και ‘Spirit’, διαθέσιμος σε ευρύτατη κυκλοφορία από 17 Μαρτίου. Αρκετά παραγωγικοί εντός και εκτός μπάντας, οι Gore & Gahan αφήνουν το δικό τους στίγμα στο μουσικό 2017, με 12 καινούρια τραγούδια, 4 από τα οποία είναι συνθέσεις (και) του Gahan, σπάζοντας με άκρως θετικό τρόπο το σταθερό σερί τριών τραγουδιών που έφεραν τη στιχουργική υπογραφή του στους τρεις τελευταίους δίσκους. Επιπλέον σερί που καταργείται με την εν λόγω κυκλοφορία η παραγωγή διά χειρός Ben Hillier, ο οποίος αποχωρεί μετά το πέρας της δημιουργίας του ‘Delta Machine’, για να παραδώσει τη σκυτάλη στον James Ford, μέλος των Simian Mobile Disco και «σχεδιαστή ήχου» των Last Shadow Puppets.
Παρενθετικά αξίζει ειδική μνεία στο έτος 2015, το οποίο (ίσως και να) αποτελεί σταθμό στη σημερινή αλλά και μελλοντική πορεία των DM. Είναι το έτος στο οποίο ο Martin Gore αποφάσισε να κλειστεί στο studio και να πειραματιστεί με κάθε λογής «μπλιμπλίκια», επεκτείνοντας τη συνθετική του ικανότητα και τις πειραματικές του διαθέσεις, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την κυκλοφορία του δεύτερου σόλο δίσκου του και πρώτου με δικές του συνθέσεις με τίτλο ‘MG’, (το ‘Counterfeit’ του 2003 είχε διασκευές από αγαπημένους του καλλιτέχνες). Ο Dave Gahan συνέχισε την εξαιρετική συνεργασία που έχει από το 2012 με τους Soulsavers, ντύνοντας στιχουργικά και φωνητικά blues/downtempo συνθέσεις.
Αλλαγή παραγωγού και εντεταμένη συνθετική δράση. Στο χαρτί προμηνύει πολλά, στην πράξη όμως;
Αν υποθέσουμε ότι οι DM έχουν πλέον, από το ‘Playing The Angel’ (2005) και έπειτα, έναν σταθερό, synth-based, industrial όσο πρέπει και μπολιασμένο με αρκετό drum machine ήχο, τότε αυτό ακριβώς συναντάμε και στο εισαγωγικό κομμάτι του δίσκου, ‘Going Backwards’. Mid-tempo κομμάτι με αρκετά απαισιόδοξη στιχουργική σκέψη, έναν έντονο προβληματισμό για το πώς η ανθρωπότητα βαδίζει ολοταχώς προς τα πίσω.
We’re going backwards
Armed with new technology
Going backwards
To a caveman mentality
Και αν ο κοινωνικός προβληματισμός κυριαρχεί στη θεματολογία του πρώτου κομματιού, τότε το δεύτερο (και πρώτο -μέχρι σήμερα μοναδικό- single από τον δίσκο) αποτελεί ένα ηχηρό πολιτικό σχόλιο στις σημερινές καταιγιστικές εξελίξεις. Ένα επαναστατικό τραγούδι σε ανάλογα ηχητικά μονοπάτια με το προηγούμενο, με μια περίεργη υφέρπουσα ένταση να κυριαρχεί καθ’ όλη τη διάρκεια, το ‘Where’s The Revolution’, ανήμερα κιόλας της κυκλοφορίας του, άρχισε να δέχεται αρκετά αρνητικά σχόλια από μερίδα των οπαδών και όχι μόνο, για το πώς οι DM «πολιτικοποιήθηκαν, δυστυχώς, και αυτοί». Η κακοπροαίρετη κριτική θα είναι καλώς ή κακώς ες αεί παρούσα, σίγουρα όμως ακόμα και έτσι το οποιοδήποτε πολιτικό μήνυμα έχει υποστεί το γνώριμο, λατρεμένο φιλτράρισμα από την αδιαμφισβήτητη στιχουργική ικανότητα του Gore.
Το 3ο κομμάτι τιτλοφορείται ‘The Worst Crime’. Αξιοσημείωτο επίσης ότι κλείνει την άτυπη εισαγωγική τριλογία ελαφρώς απαισιόδοξων κοινωνικοπολιτικών παρατηρήσεων ως μια μελαγχολική μπαλάντα με την χαρακτηριστική κιθαριστική παρεμβολή να κυριαρχεί ηχητικά. Συνεχίζοντας, αλλάζει τελείως το κλίμα με το πρώτο πραγματικά in your face κομμάτι του δίσκου, ‘Scum’. Ο στίχος επανέρχεται δυναμικά στο γνωστό, παιχνιδιάρικο DM ύφος, θα θέλαμε πολύ να το δούμε σε single κυκλοφορία, είναι ξεκάθαρα για το ‘Spirit’ ό,τι ήταν το ‘Wrong’ για το ‘Sounds Of The Universe’. Επίσης, για τον γράφοντα, το αδιαφιλονίκητο highlight του δίσκου μαζί με το τόσο διαφορετικό προαναφερθέν #3.
‘You Move’ στο No.5, σημειολογικά μια ενδιαφέρουσα παρέμβαση, αποτελεί την πρώτη συνεργασία Gore/Gahan στη σύνθεση/στίχο που συμπεριλαμβάνεται σε βασικό tracklist, καθώς οι δύο προηγούμενες παρέμειναν κρυμμένες κάπου στα b-sides και special editions. Από εδώ κρατάμε τα πολύ ενδιαφέροντα και δημιουργικά synths που καθοδηγούν το κομμάτι, για να περάσουμε στην πρώτη κατά κύριο λόγο Gahan-ική συνεισφορά, το τίμιο ‘Cover Me’, μια ακόμα ήρεμη στιγμή του δίσκου που με τη σειρά της μας μεταφέρει στα πρώτα lead vocals του Gore που συναντάμε εδώ και το ‘Eternal’, από τις πολύ όμορφες και αξιομνημόνευτες στιγμές του δίσκου.
‘Poison Heart’, το δεύτερο Gahan-ικό κομμάτι, ίσως η εμφανέστερη ένδειξη της πολλής παρέας που κάνει με τους Soulsavers την τελευταία 5ετία, με το blues στοιχείο να είναι εμφανέστατο όσο και ταιριαστό με τη διάθεση του δίσκου, από τα ελάχιστα κατάλοιπα που έχουν μείνει από την σχεδόν εξ’ ολοκλήρου electro-blues προηγούμενη κυκλοφορία. 9ο κομμάτι το ‘So Much Love’, συγκριτικά ό,τι πιο εύθυμο και upbeat είχαν να μας προσφέρουν οι DM σε αυτήν την κυκλοφορία, διόλου άσχημη ιδέα να κυκλοφορήσει κάποτε και αυτό ως single.
Συνεχίζοντας, στην δέκατη θέση υπάρχει το ‘Poorman’ με ξεκάθαρα συμπληρωματική θέση στον δίσκο, εν συνεχεία η τρίτη κατ’ εξοχήν, τέταρτη κατά σειρά συνθετικοστιχουργική παρέμβαση από τον Gahan. ‘No More (This Is The Last Time)’, το οποίο επιβεβαιώνει ότι σαν σύνολο, από τους 4 (μαζί με αυτόν) τελευταίους δίσκους των DM, το συγκεκριμένο άλμπουμ περιέχει την πιο ενδιαφέρουσα δημιουργική παρέμβαση από μεριάς Gahan, δείχνοντας μάλιστα ότι την επόμενη φορά ίσως να καταφέρει να λάβει credits, γιατί όχι, για το μισό άλμπουμ, χωρίς να αλλοιώνει τη γνωστή ποιότητα. Και για το τέλος ένας ταιριαστός επίλογος, ήρεμος και minimal στην ενορχήστρωση, με τη φωνή του Gore να κυριαρχεί για δεύτερη φορά, να αποχαιρετά και να ανανεώνει το ραντεβού για την επόμενη φορά με το ‘Fail’.
Συμπερασματικά, ο δίσκος δεν είχε να προσφέρει κάτι επιπλέον στον ήχο των DM, η δε αλλαγή παραγωγού ουδέποτε φάνηκε, μιας και ο ίδιος ως φαίνεται απορροφήθηκε από τον συνεπή, αν και ολίγον τι στάσιμο ήχο με τον οποίο έχουν αποφασίσει να μας τροφοδοτούν εδώ και 12 χρόνια. Υπάρχουν αρκετά καλά κομμάτια ώστε να μη θεωρηθεί μια ακόμη αφορμή για touring (όχι ότι μας χαλάει όμως) ή για περαιτέρω δισκογραφική επιτυχία, αλλά η αλήθεια είναι ότι πάντα και παντού θα μας λείπει η καινοτομία των ‘Violator’, ‘Songs Of Faith & Devotion’, ακόμα και του ‘Ultra’. Όπως και να ‘χει, καλή ακρόαση και ραντεβού στις 17/5 στο Terra Vibe στην Μαλακάσα.
