Βρισκόμαστε στο 1970, έναν χρόνο μετά την κυκλοφορία του ‘Deep Purple III’ από τους Deep Purple.
Ο τελευταίος δίσκος των Βρετανών, μια μίξη ψυχεδελικού, hard και progressive rock, έφερε την συνθετική σφραγίδα του Ritchie Blackmore, και σημαδεύτηκε από τις διαφωνίες των μελών για το πάντρεμα κλασικής μουσικής και rock, που είχε προτείνει το προοδευτικό μυαλό του Jon Lord, πληκτρά του συγκροτήματος.
Το Μεγάλο Νησί άφηνε τους ήχους των Beatles σιγά σιγά, οι Led Zeppelin είχαν ήδη κυκλοφορήσει το ‘Led Zeppelin II’, ενώ η μάγισσα των Black Sabbath είχε μόλις κάνει την εμφάνισή της, με το κοινό να αναζητά πιο heavy και γρήγορα ακούσματα…
Η τριάδα των Ian Paice, Ritchie Blackmore και Jon Lord προέβη σε ανακατατάξεις, απολύοντας τους Nick Simper (μπάσο) και Rod Evans (φωνητικά) που συμμετείχαν στους τρεις πρώτους δίσκους. Ο Roger Glover αντικατέστησε τον πρώτο, ενώ την θέση πίσω από το μικρόφωνο πήρε ο Ian Gillan, προσθήκες που ανέβασαν αυτόματα τον πήχη.
H καινούρια τους σύνθεση θα έμενε μαζί για 4 χρόνια, παράγοντας ισάριθμους συνολικά δίσκους, μέχρι να αλλάξει το line up τους ξανά.
Οι Purple είχαν ετοιμάσει τον διάδοχό του, και στις 3/6/1970 θα ανέβαινε στα ράφια των δισκοπωλείων.
Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κανείς πως το ‘Deep Purple In Rock’ ήταν η μουσική δήλωση της μπάντας, το album που τους καθιέρωσε και τους άνοιξε διάπλατα τις πόρτες σε ένα ευρύτερο κοινό.
Πάμε λοιπόν να ξετυλίξουμε το κουβάρι του, να χαζέψουμε ξανά το εξώφυλλο και να θυμηθούμε ιστορίες και γεγονότα γύρω από κάθε ένα από τα κομμάτια του.
To εξώφυλλο του Deep Purple In Rock
Οι Deep Purple εμπνέονται από το μνημείο του όρους Rushmore των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου στον τεράστιο γρανιτένιο βράχο του έχουν σκαλιστεί τα πρόσωπα των προέδρων George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt και Abraham Lincoln.
Το artwork ετοίμασε ο σχεδιαστικός οίκος του Λονδίνου, Nesbit, Phipps & Froome, παίρνοντας φωτογραφίες των μελών της μπάντας και προσαρμόζοντάς τες στον βράχο. Η μπάντα από το εξώφυλλο κιόλας, δήλωνε πως ήρθε για να μείνει αιώνια στην παγκόσμια μουσική κληρονομιά…
Speed King
Το album ανοίγει εντυπωσιακά με την κιθάρα του Blackmore να παίρνει φωτιά στο ‘Speed King’, με το συγκρότημα να κλείνει το μάτι στα πιο metal ακούσματα που θα ακολουθούσαν τα επόμενα χρόνια. Κλασική εναλλαγή ρυθμού στην συνέχεια, μέχρι ο Paice να δώσει το έναυσμα για να μπει ο Gillan, ο οποίος έγραψε τους στίχους του κομματιού.
Για την ακρίβεια, είναι ένας μικρός φόρος τιμής στο αμερικάνικο rock ‘n’ roll, αφού ο ίδιος συγκέντρωσε και ένωσε διάφορους στίχους των Elvis Presley, Little Richard και Chuck Berry, με την σειρά που του ήρθαν τυχαία στο μυαλό:
Bloodsucker
Οι στίχοι του συγκεκριμένου κομματιού περιγράφουν μια τέλεια γυναίκα, με τα ιδανικά χαρακτηριστικά, η οποία είναι ικανή να πετυχαίνει τα πάντα και να καταστρέφει τους άντρες με τους οποίους συναναστρέφεται:
Μια κανονική ‘Bloodsucker’ δηλαδή, που τους πίνει, μεταφορικά το αίμα.
O Gillan κλέβει την παράσταση:
Child In Time
Αποτελεί χωρίς δεύτερη σκέψη την ναυαρχίδα του δίσκου των Deep Purple. Το ‘Child In Time’ έχει ήδη καθιερωθεί στο Έβερεστ της rock, ένα κομμάτι μαγικό με τρομερές εναλλαγές που σε χτυπάνε ανελέητα σαν χταπόδι, απίστευτο εύρος στα φωνητικά του Gillan, και ο καλύτερος τρόπος για να μυήσεις κάποιον στα μαγικά πλήκτρα του Jon Lord.
Ήταν η φωνή διαμαρτυρίας των Purple για τον πόλεμο των Αμερικάνων στο Βιετνάμ, πολιτική που είχε δώσει τροφή για σύνθεση σε δεκάδες μπάντες της εποχής…
Οι Deep Purple πάτησαν πάνω στο ‘Bombay Calling’ των It’s A Beautiful Day και του έδωσαν αυτήν την μοναδική rock υφή. Σε παλαιότερη συνέντευξή του, ο Ritchie Blackmore είχε τονίσει:
Υπάρχουν δυο μέρη, ας το πούμε έτσι, στο κομμάτι.
Το λυρικό και το μουσικό μέρος του. Από την πλευρά της μουσικής, ο Jon Lord χρησιμοποίησε το ‘Bombay Calling’, τραγούδι μιας μπάντας που ονομαζόταν ‘It’s A Beautiful Day’ (ακούστε το εδώ)…
Ήταν πολύ φρέσκο, το έπαιζε συχνά στα πλήκτρα του ο Jon, ακουγόταν πολύ όμορφα, οπότε το αλλάξαμε λίγο, μας άρεσε και κρατήσαμε τη βάση του…
Όταν ο Lord ετοίμασε τα πλήκτρα, ο Blackmore συνέθεσε τα κιθαριστικά μέρη και έπειτα εγώ έγραψα τους στίχους.
Ήταν για τον ψυχρό πόλεμο και το Βιετνάμ, μας βγήκε αυθόρμητα, αποτύπωνε την ψυχολογία μας εκείνο το διάστημα, τις ανησυχίες μας, για αυτό και τελικά έγινε τόσο δημοφιλές…
Ακούστε τα απομονωμένα φωνητικά του Ian Gillan πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο και ανατριχιάστε ελεύθερα:
Child In Time: Τα απομονωμένα φωνητικά του Ian Gillan
Το συγκεκριμένο κομμάτι, όπως είναι λογικό, έχει κατά καιρούς λάβει διθυραμβικές κριτικές και αποθεωτικά σχόλια από την rock και metal κοινότητα, ο Lars Ulrich των Metallica όμως είναι ίσως ο πιο φανατικός θαυμαστής του, αφού όπως έχει εκμυστηρευτεί, είναι το αγαπημένο του κομμάτι από τους Deep Purple:
O πατέρας μου με πήρε σε μια συναυλία των Deep Purple όταν ήμουν 9 ετών, και αυτό ήταν το γεγονός που άλλαξε τελείως την ζωή μου…
Έχω ακούσει το ‘Child In Time’ περίπου… 92.000 φορές, και μου ακούγεται πάντα το ίδιο εξαιρετικό!
Είναι η πιο σημαντική τους στιγμή!
Flight Of The Rat
Ακολουθεί το ‘Flight Of The Rat’, ένα κομμάτι το οποίο βγήκε αυθόρμητα στο τζαμάρισμα.
Όπως αναφέρει o Gillan στην αυτοβιογραφία του, κάποιος για πλάκα πρότεινε να παίξουν το κλασικό κομμάτι του Nikolai Rimsky-Korsakov, που χρονολογείται στο 1899, ο Lord ξεκίνησε τους πειραματισμούς του, και το αποτέλεσμα μπορείτε να το ακούσετε παρακάτω:
Into The Fire
Στο ‘Into The Fire’ βγαίνουν ατόφιες οι επιρροές του Ritchie από τον Jimi Hendrix, με τους Paice και Glover να ακολουθούν στο ρυθμικό μέρος.
Ο τελευταίος, μάλιστα, είχε δηλώσει πως είναι μακράν το αγαπημένο του από τον δίσκο:
Living Wreck
To προτελευταίο track του δίσκου ξεκινάει με ένα μια κεφάτη, groovy μπασογραμμή από τον Glover, μέχρι να μπει ο Blackmore και να το χτίσει σταδιακά μέχρι το ρεφρέν με τους παραμορφωμένους ήχους της κιθάρας του:
Hard Lovin’ Man
Ακόμα ένα Deep Purple διαμάντι.
Ο Roger Glover μας χαρίζει μια υπέροχη μπασογραμμή, ο Lord ζωγραφίζει ξανά με τα πλήκτρα του δίνοντας μια αίσθηση καλπασμού, ενώ ο Blackmore, όπως έχει αποκαλύψει, αποδεικνύει πως μπορούσαν να γράψουν κυριολεκτικά κομμάτια για την πλάκα τους:
Τα κιθαριστικά μέρη τα εμπνεύστηκε στο… πόδι, αφού έπαιζε με την κιθάρα του για να σπάσει τα νεύρα στον μηχανικό ήχου. Και ιδού το αποτέλεσμα:
