Έπειτα από αναμονή ολόκληρων μηνών από την ανακοίνωση των ονομάτων που θα πλαισίωναν αυτή τη μοναδική ημέρα του Ejekt Festival, κατευθυνθήκαμε προς την Πλατεία Νερού. Μπορεί ο ήλιος να βρισκόταν εκείνη την ώρα στο ζενίθ του, αλλά εμείς, οπλισμένοι με περίσσεια υπομονή και ενθουσιασμένοι για αυτό που επρόκειτο να ζήσουμε σε λίγες ώρες, δεν επηρεαστήκαμε ιδιαίτερα.
Έτσι, λίγο μετά το άνοιγμα το θυρών, ξεκίνησε και επίσημα η δεύτερη και τελευταία μέρα του φετινού Ejekt Festival. Η αρχή έγινε με τους Black Hat Bones, οι οποίοι παρά τη ζέστη (όπως προαναφέραμε) και το μικρό -ακόμη- κοινό που ήταν από κάτω, έδωσαν, αναμφισβήτητα, τον καλύτερό τους εαυτό, όπως μας έχουν συνηθίσει.
Κυκλοφόρησε ο νέος δίσκος των Black Hat Bones
Σειρά είχαν οι of Montreal. Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είχα ακούσει τη δισκογραφία τους (δηλώνω ένοχη). Και όμως, για εμένα, αποτέλεσαν τη μεγαλύτερη έκπληξη· ανεβαίνοντας στη σκηνή, ο frontman της experimental pop μπάντας, Kevin Barnes, μας σύστησε στο πληθωρικό alter-ego του, Georgie Fruit. Εύκολα μπορεί κανείς να δει την επιρροή του David Bowie και της περσόνας που ο ίδιος δημιούργησε, εκείνη του Ziggy Stardust. Όμως, ας επιστρέψουμε στο θέμα μας. Το συγκρότημα μάγεψε το κοινό με τα μελωδικά του κομμάτια και έδωσε μία διαφορετική νότα στην rock βραδιά που θα ακολουθούσε.
Χαμογελαστοί και χαλαροί, τη σκυτάλη παίρουν οι Peter Hook & The Lights. Ο Peter Hook, ορισμός του «cool», όπως μου αρέσει να τον αποκαλώ χαριτολογώντας, ερμήνευσε κυρίως επιτυχίες από τους Joy Division, συμπεριλαμβανομένων των ‘Disorder’ και ‘Atmosphere’. Όμως το αποκορύφωμα δεν θα μπορούσε να ήταν άλλο από το ‘Love Will Tear Us Apart’, με το οποίο «έκλεισαν» και την εμφάνισή τους. Μπορεί να μην είναι ο Ian Curtis, όπως έσπευσαν να πουν πολλοί, αλλά κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει στο γεγονός ότι η ερμηνεία αυτού του κομματιού δεν μας άφησε ασυγκίνητους. Γι’ αυτό λοιπόν, καλό είναι να αποφύγουμε τις συγκρίσεις. Άλλο ο Ian, άλλο ο Peter.
Στην σκηνή οι εμβληματικοί The Jesus And Mary Chain. Τι να πρωτοπεί κανείς; Το συγκρότημα με τη βαριά μουσική κληρονομιά που μετράει τρεις δεκαετίες, χαιρέτισε το κοινό με το ‘Amputation’, από τον νέο τους δίσκο ‘Damage and Joy’. «Σκληροπυρηνικοί» fans και μη τους καταχειροκροτούν, αποδεικνύοντας περίτρανα πως όσα χρόνια και αν περάσουν, αυτό είναι μόνο υπέρ τους. Αν και περιμέναμε να ακούσουμε περισσότερα κομμάτια από τη νέα τους δισκογραφική δουλειά, οι ίδιοι επέλεξαν να εμπλουτίσουν την setlist τους με παλαιότερες επιτυχίες τους, κάνοντας μας ένα όμορφο και νοσταλγικό ταξίδι στις δεκαετίες του ’80 και του ’90. Αποκορύφωμα της εμφάνισής τους ήταν το ‘Just Like Honey’, ένα εκ των πλέον γνωστών τους κομματιών.
Απ’ ό,τι φάνηκε, fans τους βρίσκοταν και… on stage, καθώς σε μία γωνία της σκηνής ξεπρόβαλλαν ο Tom Meighan και ο Sergio Pizzorno, που παρακολουθούσαν τους Σκωτσέζους να τζαμάρουν στη σκηνή του Ejekt. Το ‘Between Planets’ ήταν αυτό ολοκλήρωσε την εμφάνισή τους, δίνοντας έτσι «πάσα» στο τελευταίο όνομα της βραδιάς.
Έτσι, έπειτα από αγωνιώδη αναμονή μισής ώρας και μετά από αρκετά λάθος «σήματα», οι Kasabian ανεβαίνουν στη σκηνή και το κοινό από κάτω αρχίζει να παραλυρεί. Ξεκινώντας με το ‘Ill Ray (The King)’, από τον ολοκαίνουριο δίσκο τους, ‘For Crying Out Loud’, κάνουν το κοινό να αναζητά περισσότερη… δράση (ναι, λογοπαίγνιο από το ‘Are You Looking For Some Action’). Συνέχισαν εξίσου δυναμικά με τα ‘Bumblebee’ και ‘Eez-Eh’, ενώ μία από τις πιο έντονες στιγμές της βραδιάς ήταν όταν ξεκίνησαν να ακούγονται οι πρώτες νότες του ‘Underdog’.
Φυσικά δεν ήμασταν οι μόνοι που είχαμε ενθουσιαστεί με αυτό που βλέπαμε, καθώς και οι ίδιοι, βλέποντας την ανταπόκριση που είχε ο κόσμος, δεν έπαψαν να μας ευχαριστούν που δώσαμε το παρών σε μία τόσο ξεχωριστή βραδιά. Σε αυτό το σημείο να προσθέσω την απίστευτη χημεία ανάμεσα στο δίδυμο Meighan–Pizzorno αλλά και την επικοινωνία που αυτοί είχαν με το κοινό, ένας παράγοντας καθοριστικής σημασίας για τα live. Συνεχίζοντας, «έδωσαν» απλόχερα στο κοινό τα ‘Club Foot’, ‘Empire’ και ‘Stevie’, ενώ μας συγκίνησαν με το ‘Put Your Life On It’, ένα από τα λίγα τραγούδια που ακούστηκαν από το νέο τους άλμπουμ. Μ’ ένα encore, το οποίο μας άφησε να σιγοτραγουδάμε τη μελωδία του ‘L.S.F.’, οι Βρετανοί έκαναν… comeback με το ‘Comeback Kid’. Θέλοντας να βάλουν «φωτιά» στη βραδιά, αποφάσισαν να μας αποχαιρετήσουν με το πολυαγαπημένο ‘Fire’ και να κλείσουν, με αυτόν τον τρόπο, την αυλαία του φετινού Ejekt Festival.
Υ.Γ.: Δεν ξέρω αν παρατηρήσατε έναν κύριο, μιας κάποιας ηλικίας βρε παιδί μου, που πηγαινοερχόταν στη σκηνή πριν αλλά και όσο βρίσκονταν on stage οι Kasabian. Ε λοιπόν, αυτός είναι ο συνεργάτης τους, Rick Graham, η φυσιογνωμία που βρίσκεται στο εξώφυλλο του νέου τους δίσκου!
