Stone Sour – Hydrograd

Όταν το μακρινό 1992 οι Stone Sour έβαζαν τον θεμέλιο λίθο τους στην βαρετή πολιτεία της Αϊόβα, δύσκολα θα μπορούσαν να φανταστούν πως θα έχουν την διάρκεια και την πορεία που θα έχουν μέχρι σήμερα, κάτι στο οποίο συνηγορεί και η προσωρινή διάλυσή τους το 1997.

Κι όμως ο Corey Taylor φαίνεται πως εκτός από το να τσακώνεται με frontmen άλλων συγκροτημάτων, γνωρίζει πολύ καλά το πώς να μοιράζει την ενέργεια του ανάμεσα σε δύο κορυφαία συγκροτήματα.

Έτσι, σε ένα ακόμα διάλειμμα από την κατάκτηση της κορυφής με τους Slipknot, ο χαρισματικός τραγουδιστής και η (έτερη) παρέα του, βρήκαν τον χρόνο να μας χαρίσουν το ‘Hydrograd’, τον έκτο δηλαδή δίσκο της μπάντας.

Από τα πρώτα δευτερόλεπτα του δίσκου, γίνεται εμφανής η προσθήκη του κιθαρίστα Christian Martucci στο σχήμα, που φαίνεται πως ανατρέπει τα μέχρι τώρα κιθαριστικά δεδομένα.

Ο Martucci θέλει να κάνει το διαφορετικό, δίνοντας έμφαση στη μέταλ, ακόμα και την πανκ πλευρά σε μερικά σημεία του παιξίματός του, μια πινελιά απαραίτητη στο να ξεφύγουν οι Stone Sour από τον κίνδυνο της επανάληψης.

Από την πλευρά του, ο έτερος κιθαρίστας, Josh Rand, φαίνεται πως έχει δώσει τον χώρο και τον χρόνο που έπρεπε στο νέο μέλος της μπάντας να ξεδιπλώσει τις αρετές του, συμπληρώνοντας ταυτόχρονα όπου χρειάζεται με το μεστό και έμπειρο παίξιμό του τα τραγούδια, κάνοντας το ‘Hydrograd’ να παίρνει άριστα σε αυτόν τον τομέα.

Και τα υπόλοιπα μέλη του σχήματος είναι σε δαιμονιώδη φόρμα, με τον Corey Taylor να τα καταφέρνει ως συνήθως τέλεια και στις δύο φωνητικές όψεις του για τις οποίες τον έχουμε αγαπήσει, ενώ οι Johny Chow και Roy Mayorga να παραδίδουν μαθήματα στο ρυθμικό κομμάτι.

Θα ήταν ωστόσο προτιμότερο σε κάποια σημεία, να δινόταν περισσότερη έμφαση στο μπάσο, το οποίο υπάρχουν φορές που κανείς θα ορκιζόταν πως δεν ακούγεται καθόλου, κάτι στο οποίο η παραγωγή θα έπρεπε να έχει δώσει πιο πολλή σημασία και θα πρέπει να λάβει υπόψιν της για το μέλλον.

Εξάλλου, αν και οι Stone Sour ρίσκαραν με το να συμπεριλάβουν δεκαπέντε κομμάτια στον δίσκο, φαίνεται πως η κίνησή τους απέδωσε καρπούς, καθώς αυτά έχουν καταταχθεί με ομαλό τρόπο και έτσι σε κανένα σημείο το άλμπουμ δεν γίνεται βαρετό.

Αν μάλιστα σκεφτεί κανείς πως τα περισσότερα συγκροτήματα σήμερα επιλέγουν την ασφαλή επιλογή «μέχρι δώδεκα, άντε δεκατρία κομμάτια», το επίτευγμα του ‘Hydrograd’ είναι ακόμα μεγαλύτερο.

Κάνοντας βέβαια μια αναδρομή στο παρελθόν της μπάντας, αξίζει να θυμηθούμε πως οι Αμερικανοί, είχαν πάντα το χάρισμα να γράφουν ένα ‘Through Glass’ ή ένα ‘Zzyzx rd.’ για να σπάνε την όποια «μονοτονία» του σκληρού τους ήχου.

Έτσι και εδώ, ανάμεσα στα πιο δυνατά τους τραγούδια, υπάρχουν επιμελώς τοποθετημένα κομμάτια όπως το ‘St. Marie’, που διακόπτουν ομαλά τις παραμορφώσεις και δίνουν την ευκαιρία στην πιο ήρεμη πλευρά του συγκροτήματος να αναδυθεί και να χαρίσει στο ‘Hydrograd’ μια αξιοπρόσεκτη ισορροπία στον ήχο του.

Από την άλλη, όσοι είναι έτοιμοι να κατηγορήσουν τους Stone Sour για εμπορικότητα στον ήχο, ένα θέμα για το οποίο το συγκρότημα στο παρελθόν έχει δεχθεί αρκετή κριτική, πιθανότατα θα καταπιούν τη γλώσσα τους ακούγοντας τραγούδια όπως το ‘Whiplash Pants’ που θυμίζει περισσότερο τις δουλειές του Taylor παλιότερα με τους Slipknot.

Όσο μάλιστα ο δίσκος πλησιάζει προς το τέλος του, γίνεται πιο σκληρός και σκοτεινός, δίνοντας την ευκαιρία για ένα αναπάντεχο φινάλε με το ‘When The Fever Broke’ για το οποίο δεν θα πω περισσότερα, καθώς αξίζει κανείς να το ακούσει χωρίς περισσότερες πληροφορίες στη διάθεσή του.

Χωλαίνει όμως κάπου το ‘Hydrograd’; Με απόλυτη ειλικρίνεια όχι και μάλιστα όσες πιο πολλές φορές ακούσει κανείς το δίσκο, τόσο περισσότερο θα τον αγαπήσει. Ωστόσο, αν κάποια στιγμή στο μέλλον εξετάσει κανείς συνολικά τη δισκογραφία των Stone Sour, αμφιβάλλω για το αν θα καταφέρει ο συγκεκριμένος δίσκος να σταθεί δίπλα σε κλασικότερες δουλειές της μπάντας.

Αυτό βέβαια δεν είναι ακριβώς μειονέκτημα, όταν όμως ένα συγκρότημα έχει ανεβάσει τόσο ψηλά τον πήχη της δισκογραφίας του, τότε εμφανίζονται φαινόμενα όπως αυτό.

Σαν δουλειά όμως, το ‘Hydrograd’ όχι μόνο είναι άρτιο, αλλά προσωπική εκτίμησή μου είναι πως στο τέλος της χρονιάς θα ανήκει σίγουρα στις κορυφαίες μέταλ κυκλοφορίες του έτους.