Νέος δίσκος Foo Fighters λοιπόν, με την παρέα του Dave Grohl να επιστρέφει στη δισκογραφική δράση τρία χρόνια μετά το ‘Sonic Highways’ του 2014 και ένα σύντομο διάλειμμα για να πάρουν τις ανάσες τους.
Με τον Greg Kurstin στο τιμόνι της παραγωγής (Adele, Sia, κλπ), ο νέος δίσκος έρχεται με τους Foo Fighters να έχουν πάρει τον χρόνο τους και να είναι ανοιχτοί σε αναζωογονητικές αλλαγές (εξ ου και τα guests από ονόματα όπως Paul McCartney, Justin Timberlake, Shawn Stockman και Alison Mosshart), και η αλήθεια είναι ότι αυτό αποτυπώνεται πλήρως από την πρώτη κιόλας ακρόαση.
Το καλό με τους FF, βέβαια, είναι ότι η φρεσκάδα ποτέ δεν τους έλειψε, όπως είχε δηλώσει και ο Dave Grohl σε μία παλιά συνέντευξή του.
Έτσι, εν έτει 2017 και με περισσότερα από 20 χρόνια στο μουσικό στερέωμα, οι Foo Fighters κυκλοφόρησαν σήμερα το ‘Concrete and Gold’ και η ολονυχτία για την ακρόασή του ήταν μονόδρομος.
Τόσα χρόνια μετά την ίδρυσή τους, έχουν καταφέρει να σκαρφαλώσουν στην ελίτ της μουσικής, ενώ η διαρκής και ανοδική ως προς την ποιότητα δισκογραφική παρουσία τους, είναι η τέλεια απάντηση σε όσους λογίζουν την επιτυχία τους ως αποτέλεσμα της φήμης που είχε ο Dave Grohl λόγω της παρουσίας του στους Nirvana.
Τα χρόνια περνούν, ο Grohl εξελίσσεται ως λαμπρός μουσικός και οι Foo Fighters δίνουν τα τελευταία χρόνια πολύ περισσότερους λόγους να τους αγαπήσεις απ’ ό,τι τα πρώτα τους βήματα. Deal with it.
Στα του δίσκου τώρα, το ‘Concrete and Gold’ ξεκινάει με το κομμάτι ‘T-Shirt’ που, με διάρκεια μικρότερη του ενάμιση λεπτού, δίνει την εντύπωση ότι λειτουργεί ως κάτι σαν «διαφημιστικό» για να σε βάλει σιγά-σιγά στο κλίμα.
Στην ουσία το άλμπουμ ξεκινάει με το ‘Run’, το οποίο ήταν και το κομμάτι που άνοιξε τον χορό του teasing πριν κάποιους μήνες.
Δαιμονιώδες και εκρηκτικό, οδηγούμενο από ένα βασικό riff που σου κολλάει στο μυαλό, ήταν το απόλυτο πειστήριο σχετικά με τις άγριες διαθέσεις της μπάντας.
Ακολουθεί το ‘Make It Right’. Γκρουβάτο και πολύ εύθυμο κομμάτι, το πρώτο πράγμα που μου έφερε στο μυαλό είναι τις πρόσφατες δηλώσεις του Grohl ότι Foo Fighters και Queens of the Stone Age αλληλοεπηρεάστηκαν για τα νέα τους άλμπουμ.
Η συνέχεια δίνεται με το ‘Sky Is A Neighborhood’, ένα κομμάτι που προσωπικά βρήκα απόλυτα εθιστικό.
Τα ορχηστρικά και πολυφωνικά μέρη είναι τα μεγάλα highlights του και οι Foo Fighters διδάσκουν τελειότητα μέσω… απλότητας, σε ένα κομμάτι που συνοδεύτηκε από ένα videoclip με πρωταγωνίστριες τις κόρες του Grohl.
Το ‘La Dee Da’ είναι ακόμα μία απόδειξη του ότι QOTSA και Foo Fighters ήταν σε… ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας όταν ηχογραφούσαν τους δίσκους τους, ενώ στο ‘Dirty Water’ που έπεται, ακούμε την πρώτη σύμπραξη των Dave Grohl-Taylor Hawkins (ντραμς) στα φωνητικά, σε ένα κομμάτι που κλιμακώνεται όσο περνά η ώρα, μέχρι το απότομο ξέσπασμα που το απογειώνει.
Εξαιρετική και πολύ προσεγμένη δουλειά στα πλήκτρα από τον Rami Jaffee, που περιοδεύει από το 2005 μαζί με την μπάντα αλλά είναι επίσημα μέλος τους από φέτος.
Η συνέχεια δίνεται με το ‘Arrows’, το οποίο είχαμε τη χαρά να ακούσουμε το καλοκαίρι στο Ηρώδειο, σε παγκόσμια πρώτη. Πολύ στρωτό κομμάτι, ξεδιπλώνεται και αυξάνει την έντασή του σταδιακά, για να έρθει το ‘Happy Ever After (Zero Hour)’ και να ρίξει τους ρυθμούς, αποτελώντας την πιο χαλαρή στιγμή του δίσκου.
Taylor Hawkins και πάλι στα φωνητικά, αυτή τη φορά μόνος του, εκτός από μερικά ανεπαίσθητα δεύτερα του Grohl, για το καταπληκτικό ‘Sunday Rain’.
Bluesy, ρυθμικό, αφυπνιστικό και ταυτόχρονα αναζωογονητικό, χαλαρά η κορυφαία στιγμή του δίσκου κατά τον γράφοντα. Η δουλειά που έχει γίνει στις κιθάρες και τα φωνητικά είναι σεμιναριακού επιπέδου και οι Foo Fighters δείχνουν, μέσα σε όλα, και μία διαφορετική πτυχή τους.
Λίγο πριν το τέλος, και με το ‘Concrete and Gold’ να έχει δημιουργήσει ήδη μία αίσθηση πληρότητας, έρχεται το ‘The Line’, το τρίτο κομμάτι που ακούσαμε ως μέρος του teasing της νέας κυκλοφορίας. Κλασικό FF κομμάτι, σίγουρα κατάλληλο για αρκετό sing along στις συναυλίες της μπάντας.
Το ομώνυμο με τον δίσκο ‘Concrete and Gold’ έρχεται να σηματοδοτήσει το τέλος του, με τη βαρύτητα να πέφτει στα φωνητικά του Grohl σε ένα ατμοσφαιρικό και υπομονετικό κομμάτι όπου -και πάλι- διακρίνεται εύκολα η -ευπρόσδεκτη- επιρροή του Josh Homme.
Κάπως έτσι ολοκληρώνεται το νέο δισκογραφικό πόνημα των Foo Fighters που στην πιο ώριμη φάση της καριέρας τους αρνούνται να ακολουθήσουν την «πεπατημένη» του συμβιβασμού με το γεγονός ότι έχουν χτίσει ήδη ένα τεράστιο brand name και του εφησυχασμού που προκύπτει από αυτό.
Αν ένα πράγμα έχουν καταφέρει, είναι το ότι δεν έχουν πάψει στιγμή να ακούγονται φρέσκοι, ενώ, αντιθέτως, ωριμάζουν σαν το καλό κρασί όσο περνούν τα χρόνια, συνεχίζοντας το χτίσιμο του ονόματός τους.
Όχι, ούτε σε αυτόν, ούτε και στους προηγούμενους δίσκους ανακάλυψαν τον τροχό. Δεν σταμάτησαν, όμως, ποτέ να τον… ρολάρουν, και αυτό είναι σίγουρα μεγάλη επιτυχία.
