Νέοι Paradise Lost λοιπόν, δίσκος υπ’ αριθμόν 15 και το ερώτημα που γεννάται είναι το τι παραπάνω μπορούν να δώσουν οι Βρετανοί στο είδος το 2017, έχοντας μέσα σε 27 χρόνια έναν πλούσιο κατάλογο.
Το ‘Medusa’ ήρθε να διαδεχθεί το ‘The Plague Within’, και το ερώτημα που γεννήθηκε με την ανακοίνωση της κυκλοφορίας τους τον Απρίλιο ήταν το πόση έμπνευση έχει απομείνει στους Άγγλους, μετά από τόσα χρόνια έντονης δισκογραφικής δραστηριότητας. Δισκογραφικής δραστηριότητας η οποία τα είχε όλα:
Πειραματισμούς, άλματα σε πιο φιλικούς στο αυτί ηχοτόπους αλλά και επιστροφή στις ρίζες τους. Ο νέος τους δίσκος αποτελείται από 8 νέα κομμάτια (συν 3 bonus tracks) και το παραπάνω ερώτημα λύνεται μια και καλή μετά από σχεδόν μια ώρα, όσο δηλαδή διαρκεί η ακρόασή του.
Το album καλωσορίζει τον ακροατή με το σκοτεινό, μακράς διάρκειας ‘Fearless Sky’, ένα μακρόσυρτο κομμάτι με βαριά riffs, doom διάθεση και ακραία Paradise Lost φωνητικά, που κλείνει το μάτι στον προκάτοχό του.
Ύστερα από μια μικρή, ατμοσφαιρική εισαγωγή, τα vocals του Nick Holmes πλημμυρίζουν τα ηχεία και γεμίζουν τον ακροατή με τον θλιμμένο ήχο του συγκροτήματος.
Όπως είχε δηλώσει και ο ίδιος άλλωστε, το συγκεκριμένο track εκφράζει απόλυτα τον δυτικό τρόπο ζωής, όπου ο άνθρωπος έχει γίνει δέσμιος του καταναλωτισμού, είτε προσπαθώντας να αποκτήσει ένα σωρό άχρηστα υλικά αγαθά είτε θαυμάζοντας αυτούς που τα κατέχουν. Θα προτιμούσα να είχε μικρότερη διάρκεια από τα 8.31′, αφού καθώς ξεδιπλωνόταν ένιωθα να επαναλαμβάνεται, αλλά σίγουρα μου κέντρισε το ενδιαφέρον για τα επόμενα.
Το ‘Gods Of Ancient’ κινείται στο gothic καλούπι του εναρκτήριου, με λίγο πιο γρήγορα riffs, μέχρι οι κιθάρες να αλλάξουν το tempo προς το τέλος του τρίτου λεπτού, προσδίδοντας ενέργεια με ευχάριστες μελωδίες από τον Gregor Mackintosh.
Να σημειώσουμε εδώ πως τα βαριά drum beats που ακούγονται από την αρχή του, φέρουν τη σφραγίδα του Waltteri Väyrynen, που κάθεται πλέον πίσω από τα τύμπανα των Lost, ενώ νωρίτερα μέσα στη χρονιά τον είχαμε ακούσει και στους Vallenfyre.
Ακολουθεί το ‘From The Gallows’ -μικρότερης διάρκειας από τα δυο προηγούμενα- με σκόρπιες ωραίες ιδέες, μέχρι να μας υποδεχθεί το κοράκι στην έναρξη του ‘The Longest Winter’.
Ογκώδες μπάσο από τον Stephen Edmondson, παραμορφωμένες κιθάρες από τη γνωστή δυάδα, που σε συνδυασμό με τους στίχους του προσδίδουν μια κάποια δυναμική και δικαιολογούν εν μέρει την επιλογή του για lead single.
Το ομώνυμο με τον δίσκο κομμάτι κινείται στο ίδιο γνώριμο μοτίβο, με αργόσυρτα riffs, πιο γλυκά και καθαρά vocals και τα κιθαριστικά μέρη να φέρνουν κάτι από ‘Draconian Times’.
Μια αρκετά πλούσια δουλειά, με doom και μελωδικά στοιχεία να απλώνονται σε αυτό και ατμοσφαιρικά solos που σε μυούν στον σκοτεινό και βαρύ κόσμο τους.
Ακολουθεί το ‘No Passage For The Dead’, όπου επανέρχονται οι τραχείς φωνητικές γραμμές του Nick Holmes, μέχρι να μπει η κορυφαία για μένα σύνθεση, το ‘Blood And Chaos’.
Πιο σύντομη διάρκεια, κομμάτι με πιο γρήγορο tempo από τον μέσο όρο του δίσκου, που ήταν και το πρώτο που επέστρεψα να το ακούσω ξανά, αφού με κέρδισε από το πρώτο κιόλας riffάκι.
Η doom ατμόσφαιρα του δίσκου εξαπλώνεται και στο ‘Until The Grave’, με την μπάντα να συνθέτει ακόμα ένα κομμάτι που υπακούει στο γενικότερο ύφος του δίσκου.
Ανακεφαλαιώνοντας, το ‘Medusa’ δεν αποτελεί μια από τις μνημειώδεις κυκλοφορίες των Lost. Είναι ένας δίσκος αρκετά δεμένος, στο στυλ που υπηρετούν πολύ καλά οι Βρετανοί και που το ενισχύει ακόμα περισσότερο η παραγωγή του (Jaime Gomez Arellano / Ghost, Cathedral, Ulver κλπ).
Κάποιες ωραίες ιδέες, που δεν έχω ακόμα αποφασίσει αν με παραπάνω ακροάσεις θα «μεγαλώσουν» ακόμα πιο πολύ, χωρίς να με ενθουσιάζουν ώστε να προβώ σε διθυράμβους που γράφονται σε διεθνή μέσα.
Σε γενικές γραμμές οι Paradise Lost έδωσαν έναν αξιοπρεπή δίσκο, με κάποια καλά κομμάτια, και το ερώτημα είναι πόση βενζίνη έχει το ρεζερβουάρ τους για μελλοντικές κυκλοφορίες.
