Είναι απολαυστικό και ταυτόχρονα «αμήχανο» να ξεκινάς review έναν δίσκο που έχεις ακούσει πριν κυκλοφορήσει και να προσπαθείς να προϊδεάσεις επαρκώς τον αναγνώστη/ακροατή για το τι πρόκειται να ακούσει σε μερικές μέρες, όταν και ο δίσκος θα είναι πια διαθέσιμος για ακρόαση από όλους. Όλο αυτό, επίσης, έρχεται πακετάκι με μεγάλη ευθύνη, μιας και πρόκειται να διαμορφώσεις (όσο τελοσπάντων μπορείς…) την πρώτη γεύση αυτού που θα μπει στον κόπο να το διαβάσει – ο οποίος μάλιστα είναι κατά πάσα πιθανότητα κάποιος αρκετά πιστός fan που «δεν κρατιέται». Και ο Høyem έχει πολλούς τέτοιους, ειδικά στην Ελλάδα, οπότε το EP της νέας του μπάντας έχει ήδη την ταμπέλα του «πολυαναμενόμενου». Μην ξεχνάτε ότι έρχεται και στην Ελλάδα για 3 συναυλίες τον Νοέμβριο.
Η είδηση της δημιουργίας των Paradise ήρθε στα τέλη του 2016 διά στόματος Sivert Høyem και καλωσορίστηκε με ενθουσιασμό από τους θαυμαστές του Νορβηγού τραγουδιστή, ο οποίος πλαισιώνεται από μία ομάδα εκλεκτών μουσικών στο νέο αυτό εγχείρημα. Το παζλ, λοιπόν, των Paradise ολοκληρώνεται με τους Rob Ellis (PJ Harvey), Simone Butler (Primal Scream) & Rob McVey (Marianne Faithfull band) και είναι αρκετά προφανές (και επιβεβαιωμένο από το πρώτο και μοναδικό τραγούδι που έχουν κυκλοφορήσει) ότι ο Høyem θα χρειαστεί να κινηθεί και λίγο έξω από τα συνηθισμένα μουσικά μονοπάτια του. Κάτι που, όπως θα δούμε και παρακάτω, το κάνει με χαρακτηριστική άνεση.
Συνθετικοί πυλώνες της μπάντας είναι οι Sivert Høyem και Rob McVey, οι οποίοι μοιράζονται τα credits όλων των τραγουδιών εκτός του τελευταίου, που πιστώνεται αποκλειστικά στον πρώτο. Ο Rob Ellis έχει πάρει συνθετικό credit στο ‘Head Wound’, ενώ η Simone Butler φαίνεται πως δεν είχε συμμετοχή σε αυτό το κομμάτι.
Το EP ξεκινάει με το ‘Humiliation’. Κιθαριστικό κομμάτι, θυμίζει αρκετά βρετανικό ’90s rock, όπως και το ‘Goodbye 21st Century’ που κινείται στα ίδια πλαίσια, αλλά σε γρηγορότερο tempo και με τη φωνή του Høyem πιο ηλεκτρισμένη. Ήταν το μοναδικό κομμάτι που ακούσαμε κατά το teasing του EP, προϊδεάζοντάς μας ότι θα ακούσουμε τον Sivert και σε αρκετά διαφορετικά πράγματα απ’ ό,τι τον είχαμε συνηθίσει. Μέχρι στιγμής, τα δύο κομμάτια είναι «ok», χωρίς να απογοητεύουν, αλλά και χωρίς να δημιουργούν ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Αυτό, όμως, αλλάζει στο δεύτερο μισό του EP.
Το ‘Head Wound’ αλλάζει άρδην το κλίμα, εισάγοντας industrial ήχους, σκοτεινό drumming και πολύ παράξενα, παραμορφωμένα φωνητικά από τον Høyem, ο οποίος περισσότερο «απαγγέλει» παρά τραγουδάει. Οι απόκοσμοι ήχοι συμβάλλουν τα μέγιστα στην αυξανόμενα αγωνιώδη και ζοφερή ατμόσφαιρα, μέχρι την κορύφωσή της και ένα μικρό scream του Høyem πριν ολοκληρωθεί το κομμάτι. Αναμφίβολα μιλάμε για ένα κομμάτι που δεν περίμενες να ακούσεις στο συγκεκριμένο EP. Αποτελεί, παρόλα αυτά, ευχάριστη έκπληξη και ήδη δημιουργεί σκέψεις ως προς το τι θα μπορούσαμε να αναμένουμε από την πρώτη full-length κυκλοφορία τους όταν αυτή έρθει.
Το EP φτάνει στο τέλος του με το ‘Crying’. Κομμάτι που πιστώνεται, όπως είπαμε και παραπάνω, αποκλειστικά στον Høyem, άκρως αντιληπτό με το που το ακούει κανείς. Ο Νορβηγός έγραψε ένα κομμάτι ιδανικό για τη μελιστάλαχτη φωνή του, η οποία ελίσσεται ιδανικά ανάμεσα στις νότες και λειτουργεί προσθετικά στη νοσταλγική και ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, χαρίζοντάς μας την κορυφαία στιγμή του ‘Yellow’. Τολμώ να πω ότι είναι μια από τις κορυφαίες ερμηνείες του Høyem, ενώ η υπόλοιπη μπάντα αποδίδει εξαιρετικά κατά τη διάρκεια των μικρών, ορχηστρικών σημείων του κομματιού. Δεν ξέρω τι τραγούδια (εκτός αυτών του EP) θα παίξουν στις συναυλίες τους, αλλά το ‘Crying’ είναι από τώρα συναυλιακό highlight για sing along και πιθανότατα έχει καβατζώσει μια θέση και στις σόλο συναυλίες του.
Εν τέλει, το πρόσημο είναι θετικό. Η μπάντα δείχνει να είναι ακόμα σε μία φάση πειραματισμού, σε μία φάση που προσπαθεί να διαλέξει κατεύθυνση, και αυτό εξηγεί τη διαφορετικότητα που υπάρχει ανάμεσα στα κομμάτια. Το μόνο σίγουρο είναι ότι, βάσει line-up, μπορούν να υποστηρίξουν την επιλογή τους, όποια και αν είναι αυτή, ωστόσο ο προσανατολισμός σε υλικό με υπογραφή «Høyem» φαντάζει η πιο ασφαλής. Από την άλλη, κανείς δεν μεγαλούργησε παίζοντας safe… Το τι μέλλει γενέσθαι θα το δούμε στο πρώτο full length τους. Ως τότε, απολαμβάνουμε το ‘Yellow’ και τους περιμένουμε στην Ελλάδα.
