Είχαν περάσει 16 χρόνια από τον τελευταίο τους δίσκο (‘Down on the Upside’ – 1996), είχε παρεμβληθεί ένα hiatus 13 χρόνων (1997-2010) κατά τη διάρκεια του οποίου ο Chris Cornell ήταν μέλος των Audioslave αλλά και σόλο καλλιτέχνης, και οι Soundgarden πραγματοποιούσαν το πολυπόθητο δισκογραφικό comeback τους με το ‘King Animal’, στις 13 Νοεμβρίου του 2012.
Πριν απ’ αυτό, το «πρώτο αίμα» της επιστροφής τους ήταν το ‘Black Rain’, ένα πολύ καλό κομμάτι που είχε μείνει ημιτελές από τις ηχογραφήσεις του ‘Badmotorfinger’.
«Αντικατοπτρίζει την εξέλιξη της δημιουργικότητάς μας» είχε δηλώσει τότε ο κιθαρίστας της μπάντας, Kim Thayil, και το κομμάτι κυκλοφόρησε με το compilation ‘Telephantasm’ του 2010, ενώ συμπεριλήφθηκε και στη μουσική των παιχνιδιών ‘Guitar Hero: Warriors of Rock’ και ‘Guitar Hero: Live’.
Αργότερα, και μερικούς μήνες πριν την κυκλοφορία του ‘King Animal‘, κυκλοφορούσαν το single ‘Live To Rise’, για λογαριασμό της ταινίας ‘The Avengers’ της Marvel. Και ήταν εκπληκτικό.
Είχε φτάσει η ώρα για το ‘King Animal’. Το μεγάλο comeback ήταν γεγονός. Και ήταν πολύ ώριμο, κατασταλλαγμένο και, φυσικά, όχι προορισμένο για αποτυχία.
Όχι χιτάκια, όχι προσπάθεια για επανάληψη της συνταγής της επιτυχίας προηγούμενων αριστουργημάτων, σίγουρα μια κάποια αμηχανία -τόσο για τους ίδιους όσο και για το κοινό που τόσα χρόνια μετά είχε στα χέρια του νέο δίσκο από τους Soundgarden-, ακόμα πιο σίγουρα μια επιτυχημένη επιστροφή, έστω και αν δεν είχε την αίγλη του παρελθόντος τους, αλλά, πάνω απ’ όλα, εκατό τοις εκατό Soundgarden.
Ο τόσο χαρακτηριστικός ήχος των Soundgarden δεν έλειπε από κανένα σημείο του δίσκου και ο Chris Cornell, εν μέσω μιας σόλο καριέρας που δεν είχε επιδείξει και τόσο λαμπρά κατορθώματα, έβρισκε στους bandmates του τον απαραίτητο χώρο, χρόνο, αλλά και το σωστό timing, για να κάνει το κάτι παραπάνω.
Ακροβατώντας ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον τους (όπως φάνηκε να το διαμορφώνουν) και ισορροπώντας -όπως πάντα έκαναν- ανάμεσα σε grunge και metal φόρμες, το ‘King Animal‘ είχε το feeling της φυσικής συνέχειας των Soundgarden, που απλά άργησε μερικά χρόνια να έρθει.
Με την μπάντα να είναι σε κλίμα ειλικρινούς επανένωσης και όχι «αρπαχτής στο όνομα των Soundgarden», το ‘King Animal’ ήταν, εκτός από ένας αρκετά ευχάριστος δίσκος με ορισμένες πολύ καλές στιγμές, ένας πολύ καλός λόγος να περιμένεις τον διάδοχό του.
Τον διάδοχο τον οποίον θα είχαμε ήδη ακούσει ή θα αναμέναμε πολύ σύντομα (προοριζόταν να κυκλοφορήσει στα τέλη του 2017), αν εκείνο το πρωί της 18ης Μαΐου δεν διαβάζαμε σοκαρισμένοι πως ο Chris Cornell είχε βάλει τέλος στη ζωή του…
Και αφού έμελλε αυτό να είναι το «αντίο», έγινε με τον τρόπο που θα έπρεπε, χωρίς φανφάρες, χωρίς προσκόλληση στο παρελθόν, χωρίς προσπάθειες εντυπωσιασμού. Καθ’ όλη τη διάρκειά του ακούς μια μπάντα γενικώς δεμένη, που μοιάζει σε μερικά σημεία να ψάχνει (και να βρίσκει και πάλι) τα πατήματά της, χωρίς, όμως, να συμβιβάζεται με την αποτυχία.
Ο Cornell αναδεικνύει την απίστευτη δυναμική της φωνής του, σαν να μην πέρασε μια μέρα, οι υπόλοιποι γκρουβάρουν κατά τα γνωστά Soundgarden πρότυπα και το πρόσημο είναι θετικό, ενίοτε πολύ θετικό. Παρόλα αυτά, είναι ανούσιο να γραφτεί κάτι χωριστά για κάθε κομμάτι.
Δεν υπάρχει μέσα κανένα hit τύπου ‘Black Hole Sun’, ούτε κανένας διαχρονικός, εσωστρεφής ύμνος τύπου ‘Fell On Black Days’.
Ήταν ένας δίσκος που ουδέποτε προορίστηκε να γίνει το magnum opus των Soundgarden (και πώς θα μπορούσε άλλωστε;), είναι ένας δίσκος που προορίζεται για συνεχόμενη ακρόαση, για να θυμάσαι τις χρυσές εποχές της grunge, αλλά και το ότι μερικοί συνέχισαν και όχι μόνο στάθηκαν αντάξιοι της φήμης τους, αλλά το προχώρησαν και ένα βηματάκι παραπέρα.
Όσο για το επιπλέον συναισθηματικό βάρος που έφερε τότε (και πλέον φέρει μετά τον θάνατο του Cornell) το ‘King Animal’, μπορεί όλο να συνοψιστεί στον τίτλο του πρώτου του κομματιού: ‘Been Away Too Long’.
Soundgarden – King Animal / Εξώφυλλο
