Οι Band Of Friends, η επανασύνδεση της αυθεντικής μπάντας του θρυλικού Rory Gallagher, αποτελούμενης από πρώην συνεργάτες του αγαπημένου Ιρλανδού έρχονται σύντομα στη χώρα μας για δύο βραδιές γεμάτες… Rory στις 15 και 16 Δεκεμβρίου, σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα αντίστοιχα.
Λίγες ημέρες πριν από τις συναυλίες που αναμένεται να αναβιώσουν λίγη από τη μαγεία του ιστορικού live στη Νέα Φιλαδέλφεια του 1981, μιλήσαμε με τον Gerry McAvoy, εμπνευστή της ιδέας των Band Of Friends, συνεργάτη του αείμνηστου Rory επί σειρά ετών (από τη διάλυση των Taste ως το 1991), ο οποίος μας μίλησε για την σύσταση των Band Of Friends, τον θρύλο του Rory Gallagher, τις δύσκολες ημέρες της Ιρλανδίας, ενώ μας αποκάλυψε και μία άγνωστη ως τώρα επαγγελματική πρόταση που είχε δεχθεί ο αείμνηστος Ιρλανδός…
Γεια σου Gerry! Χαιρόμαστε πολύ που σε φιλοξενούμε στο StraightOnMusic!
-Είσαι ενεργός με τους Band of Friends για αρκετό καιρό. Πώς προέκυψε η ιδέα για τη σύσταση του σχήματος και ποιες είναι οι αντιδράσεις του κόσμου σχετικά με αυτή την πρωτοβουλία;
Το συγκρότημα συστάθηκε το 2012.
Η ιδέα γεννήθηκε κάποια στιγμή το 2008 όταν έθεσα ξανά σε λειτουργία το πικάπ μου μετά από πολύ καιρό και ξεκίνησα να ακούω ξανά τους δίσκους του Rory, στους οποίους συμμετείχα.
Επειδή δεν είχα ακούσει εκείνες τις δουλείες για πολλά χρόνια, ξεκίνησα να τις βλέπω υπό διαφορετικό μουσικό πρίσμα. Και ανακάλυψα εκ νέου κάτι που πάντα ήξερα:
Πόσο μοναδικές ήταν οι συνθέσεις του Rory και πόσο υπέροχα ήταν τα τραγούδια. Έτσι ξεκίνησα να σκέφτομαι πως εκείνα τα τραγούδια έπρεπε να ξαναπαιχτούν από τους κατάλληλους μουσικούς.
Είχα παίξει με τον Marcel Scherpenzeel έναν χρόνο πριν σε ένα φεστιβάλ στην Ολλανδία και σκέφτηκα «Ουάου! Ο τύπος είναι καλός!».
Την ίδια περίοδο είχα συναντήσει τον Ted McKenna, ο οποίος είχε υπηρετήσει ως drummer του Rory την περίοδο 1978-1981. Ήταν καθηγητής μουσικής στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης, αλλά όταν τον γνώρισα μου είπε πως θα ήθελε πολύ να ξαναρχίσει τις περιοδείες.
Κάπως έτσι γεννήθηκε η Band of Friends, αποτελούμενη από τον Ted, τον Marcel κι εμένα. Και από τότε εξακολουθούμε να ροκάρουμε…
-Ο Rory Gallagher είναι ένας από τους ελάχιστους καλλιτέχνες που έχουν ένα τόσο αφοσιωμένο κοινό, ακόμα και τόσα χρόνια μετά τον θάνατό του.
Αυτό μπορεί να γίνει αντιληπτό και από την ανταπόκριση του κόσμου στα shows σας.
Πώς θα εξηγούσες αυτή την αφοσίωση, έχοντας συνεργαστεί μαζί του;
Το καλλιτεχνικό εκτόπισμα του Rory γιγαντώθηκε με το πέρασμα των χρόνων.
Δυστυχώς, μόνο μετά τον θάνατό του συνειδητοποιήσαμε πόσο πολύ επηρέασε τη μουσική του τότε και του σήμερα. Επηρέασε καλλιτέχνες όπως οι Brian May, Johnny Marr, James Dean Bradfield, Slash και Huey Morgan, μεταξύ άλλων.
Πιστεύω πως η μουσική του Rory είναι διαχρονική! Αυτός είναι και ο λόγος που βλέπουμε τόσους νέους ανθρώπους να έρχονται στις συναυλίες μας…
-Οι ιστορικές συναυλίες του Rory και η συναυλιακή του εικόνα αποτελούν ένα πολύ μεγάλο μέρος του θρύλου που περιβάλλει το όνομά του. Θα μπορούσες να μας δώσεις μία ιδέα σχετικά με το πώς ήταν ο Rory επί σκηνής και πώς ένιωθες παίζοντας στο πλάι του;
Οι ζωντανές εμφανίσεις με τον Rory ήταν μοναδικές εμπειρίες, μία διαφορετική κάθε βράδυ! Δεν υπήρχε setlist!
Απλά μπαίναμε στο πνεύμα και ο Rory έδινε τον ρυθμό και, πίστεψέ με, έπρεπε να τον ακολουθήσεις!
Μετά από τόσα χρόνια συνεργασίας ήμουν σε θέση να «διαβάσω» την επόμενή του κίνηση στη σκηνή και αυτός να «διαβάσει» τη δική μου.
Δες το σαν κάποιου είδους τηλεπάθεια…
-Ο Rory ήταν αυθεντικός, ένας ειλικρινής μουσικός, για τον οποίο θα μπορούσες να πεις πως ακολουθούσε το πάθος του χωρίς να το αντιμετωπίζει ως δουλειά.
Η άρνησή του να γίνει μέλος των Rolling Stones αποτελεί μία ακόμα απόδειξη αυτής της νοοτροπίας.
Πώς θα σχολίαζες αυτόν τον ρομαντισμό του Rory;
Ο Rory ήταν απόλυτα αφοσιωμένος στη μουσική του. Ισχύει πως οι Rolling Stones τον είχαν καλέσει στην Ολλανδία να ηχογραφήσει μαζί τους σε μία περίοδο που έψαχναν αντικαταστάτη για τον Mick Taylor.
Δεν ήταν, όμως, η μοναδική φορά που του είχε γίνει πρόταση και την είχε απορρίψει: όταν πέθανε ο Alan Wilson, οι Canned Heat είχαν επίσης προσεγγίσει τον Rory για συνεργασία.
Όμως πιστεύω πως ο Rory δεν θα «χωρούσε» σε κανένα συγκρότημα. Ήταν αυτόφωτος, frontman και τραγουδιστής του εαυτού του.
-Ποια πιστεύεις πως ήταν η επιρροή του Rory στη μουσική συνολικά;
Η επίδρασή του αποδεικνύεται πολύ εύκολα από τους μουσικούς που έχει επηρεάσει όλα αυτά τα χρόνια…
-Το θρυλικό ‘Irish Tour’ του 1974 του Rory συνέπεσε με μία από τις πιο ταραχώδεις περιόδους στην κοινωνικοπολιτική ιστορία της Ιρλανδίας.
Παρ’ όλα αυτά, οι συναυλίες εκείνες μνημονεύονται μέχρι σήμερα ως δράσεις ενότητας.
Πιστεύεις πως υπάρχει αλληλεπίδραση ανάμεσα στη μουσική και την πολιτική; Θα έπρεπε να υπάρχει; Πιστεύεις γενικά στον ενωτικό χαρακτήρα της μουσικής;
Οι πρώτες συναυλίες στην Ιρλανδία χρονολογούνται ακόμα πιο παλιά, το 1971, όταν οι εντάσεις ήταν ακόμα πιο έντονες.
Κανένα συγκρότημα δεν ταξίδευε στη Β. Ιρλανδία εκείνη την περίοδο και ο Rory με το συγκρότημά του ήταν το μοναδικό «στήριγμα» στη διασκέδαση των Ιρλανδών, γεγονός που εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από το κοινό.
Και ναι, πράγματι λειτούργησε ενωτικά και για τους Καθολικούς και για τους Προτεστάντες εκείνες τις δύσκολες ημέρες…
-Τι σε «τράβηξε» στον κόσμο της μουσικής; Ποια είναι η αγαπημένη σου μουσική και πώς σε ενέπνευσε να γίνεις μουσικός;
Δεν «τραβήχτηκα» ακριβώς στη μουσική! Κατάγομαι από μουσική οικογένεια:
Ο παππούς μου έπαιζε μαντολίνο τη δεκαετία του ’30 και περιόδευε γύρω από την Ιρλανδία. Ο πατέρας μου έπαιζε φυσαρμόνικα, ενώ η μητέρα μου ήταν τραγουδίστρια.
Έτσι, ήμουν ανέκαθεν περικυκλωμένος από τη μουσική, από τα παιδικά μου κιόλας χρόνια. Το να εμπλακώ, επομένως, στη μουσική δεν ήταν δύσκολο.
Απλά χρειαζόμουν ένα συγκρότημα! Το οποίο βρήκα στο Belfast στα ’60s.
-Μίλησέ μας για τα υπόλοιπα projects σου και τις προσωπικές σου δουλειές. Υπάρχει κάτι άλλο που θα ήθελες να εξερευνήσεις μουσικά; Κάποια νέα κατεύθυνση ή κάποιου είδους πρόκληση;
Μέσα στο 2017 δοκίμασα διάφορα πράγματα με διάφορους μουσικούς.
Έπαιξα με τον Ben Poole, τον Paul Rose, τον Gwyn Ashton και την Grainne Duffy. Παίξαμε μαζί σε ένα φεστιβάλ στην Ιράνδία ονόματι Blues On The Bay.
Είχα και τον Brendan O’Neill μαζί μου στα drums. Ήταν πολύ ευχάριστο, έχει πάντα ενδιαφέρον να παίζεις με διαφορετικούς μουσικούς.
Το 2018 θα μας βρει ξανά διαφοροποιημένους.
Ο Brendan θα μας συνοδεύσει σε μερικές εμφανίσεις με τον Marcel μιας και ο Ted θα είναι απασχολημένος με τους Michael Schenker Fest.
Ο Marcel θα δίνει εμφανίσεις με το όνομά του, ενώ εγώ με τον Ted θα κάνουμε κάποιες εμφανίσεις στις Η.Π.Α. με τον νεαρό κιθαρίστα Davy Knowles.
-Τι μουσική ακούς αυτή την περίοδο;
Τα πάντα!
-Πες μας 5 δίσκους που δεν επιτρέπεται να λείπουν από καμία δισκοθήκη!
The Beatles – ‘Rubber soul’
Muddy Waters – ‘Live at Mr Kelly’s’
Bob Dylan – ‘Blond on Blond’
The Rolling Stones – ‘Sticky fingers’
και… Band of Friends – ‘Repeat After Me’
-Έχεις εμφανιστεί στη χώρα μας αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια. Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου από τη χώρα, τους Έλληνες και τους ανθρώπους, με τους οποίους συνεργάζεσαι για τη διοργάνωση των συναυλιών;
Αγαπάω την Ελλάδα από την πρώτη κιόλας φορά που ήρθα εδώ, το 1979 στην Κέρκυρα.
Είχα την τύχη να δώσω αρκετές συναυλίες εδώ, στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη με τον Rory και τα τελευταία χρόνια με τους Band Of Friends.
Το έχω πει αμέτρητες φορές, θεωρώ πως οι Έλληνες ως κοινό και σαν άνθρωποι είναι από τους καλύτερους στον κόσμο!
-Τι να περιμένουμε από τα επερχόμενα shows; Έχεις κάποιο μήνυμα για το κοινό;
Να περιμένετε rock ‘n’ roll! Go crazy!!!
-Σε ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο σου! Θα τα πούμε σύντομα!
*Τη συνέντευξη επιμελήθηκαν οι Έλενα Καραχάλιου και Νίκος Ντούνης.
