Δυόμιση περίπου χρόνια πέρασαν από τον πρώτο full length δίσκο του συγκεκριμένου κουαρτέτου από την Πάτρα, το οποίο πλέον μπορεί να υπερηφανεύεται για μια αρκετά υπολογίσιμη χρηματιστηριακή αξία στην αγορά του εγχώριου heavy rock/metal. Οι εξαιρετικά ενδιαφέροντες όσο και ελπιδοφόροι Fuel Eater έχουν στις αποσκευές τους ένα καθ’ όλα περιποιημένο δώρο για τους fans του σκληρού ροκ το οποίο, μιας και κυκλοφορεί επίσημα σε τρεις μέρες, αποτελεί τον δικό τους τρόπο να μας πουν «καλή χρονιά».
Μακάρι λοιπόν να είναι αντιπροσωπευτικός ο συγκεκριμένος δίσκος του φετινού συνόλου παρεμφερών ακουσμάτων, μιας και θα αποτελέσει, ακόμα και για τους πιο σκεπτικούς, μια τουλάχιστον ενδιαφέρουσα απόπειρα πάνω σε έναν ήχο που ομολογουμένως βρίθει επαναληψιμότητας. Προτού όμως επιδοθούμε στην οποιαδήποτε ανάλυση, να σημειωθεί ότι η μπάντα καλωσορίζει (δισκογραφικά) το καινούριο της μέλος, τον μπασίστα Μάριο Sen, ο οποίος κατέχει ιδιαίτερα νευραλγική θέση: πέραν των ρυθμικών υποχρεώσεών του, ανέλαβε τη μίξη καθώς και το artwork του δίσκου. Και στα 2 τα πήγε κάτι παραπάνω από περίφημα.
Δίσκος νο. 2 για τους Fuel Eater λοιπόν, τιτλοφορούμενος ως ‘Soberian Kinship’ – σε ελεύθερη μετάφραση θα λέγαμε ότι περιέχει ένα λογοπαίγνιο που σημαίνει «Συγγένεια Νηφαλιότητας». Ίσως μια κάποια παιχνιδιάρικη νύξη για το περιεχόμενο του δίσκου μιας και, κατά προσωπική άποψη, μπορεί και αποτάσσει περήφανα τον όρο ‘stoner’ – η αλήθεια είναι ότι υπάρχει ένας κάποιος κορεσμός του είδους στα εγχώρια. Μακριά από τα λιμνάζοντα ύδατα αυτής της (κατά πολλούς) ανέμπνευστης ταμπέλας, η εισαγωγή του δίσκου γίνεται με ένα εκ των δύο μελωδικότερων κομματιών του, το ‘Who Am I?’. Εξαιρετικά δυνατό κομμάτι, αντιπροσωπευτικότατο δε αναφορικά με το συνολικό ύφος του δίσκου, εξαιρετική η λεπτομέρεια του απαλού κιθαριστικού κλεισίματος – αναπαραγωγής της βασικής μελωδικής φράσης του απογειωτικού ρεφρέν.
Κάτι που προκαλέι εντύπωση έιναι πόσο ταιριαστά θα κλείσει ο δίσκος σχετικά με το πως ξεκίνησε. Το αδιαμφισβήτητο αριστούργημα, κατά τον γράφοντα τουλάχιστον, είναι το τελευταίο κομμάτι με τίτλο ‘Standpunkt’ (μετάφραση από τη γερμανική γλώσσα: «στάση», attitude): ένα σχεδόν 7λεπτο διαμαντάκι που εκρήγνυεται κάπου στο δίλεπτο για να μας χαρίσει δύο από τα πιο εθιστικά κομμάτια της μπάντας. Τα οποία βέβαια τυχαίνουν άριστης συντροφιάς από 6 ακόμα κομμάτια που, επιδιδόμενα σε άλλου είδους πειραματισμούς, αποτελούν δείγμα του πόσο όμορφα έχουν εξελιχθεί οι Fuel Eater σχετικά με το παρελθόν τους, διαβεβαιώνοντας παράλληλα ότι φιλοτεχνούν ένα ιδιαίτερα συναρπαστικό καλλιτεχνικό μέλλον.
Ελλείψει καλύτερου χαρακτηρισμού, ο γεμάτος ήχος των drums αποτελούν ένα εκ των highlights καθ’ όλη τη διάρκεια του εν λόγω πονήματος, ακόμα ένα αποτέλεσμα της πολύ καλής συνολικής παραγωγής που έχει εφαρμοστεί. Ο τραγουδιστής/frontman Gordon (από το) Kansas (;) βρίσκει γόνιμο έδαφος να επιδείξει το πόσο δεξιοτεχνικά μπορεί να προσαρμοστεί φωνητικά σε διάφορα κομμάτια, επιστρατεύοντας τα γνωστά, αγαπημένα του growls, εμπλουτίζοντάς τα με απόκοσμα ουρλιαχτά σε κομβικά σημεία, καθαρά φωνητικά, προσθέτοντας και spoken word πινελιά – κλείσιμο του ματιού στον Jim Morrison και τους Doors στο κομμάτι ‘Pretty People’ – που ταιριαστά διαθέτει σε εκείνο το σημείο ψυχεδελικό ηχητικό υπόβαθρο. Στο κομμάτι ‘Apathetic Whistle’ – το πρώτο single που κυκλοφόρησε – διακρίνουμε προοδευτική νοοτροπία στο rhythm section (κυρίως στα ορχηστρικά μέρη) – μια πρώτη γεύση που συνοψίζει εύστοχα την πρόοδο που έχουν σημειώσει σε σχέση με το τελευταίο δισκογραφικό ραντεβού, ενώ δεν θα μπορούσε να λείπει και το ευχέλαιο στις doom καταβολές τους με το (παραλίγο ομότιτλο) ‘Our Soberian Kinship’.
Ως επίμετρο, μπορούμε να πούμε ότι οι Fuel Eater έκαναν το πολυπόθητο «βήμα μπροστά» με διασκελισμό σαφέστατα μεγαλύτερο από πολλούς όμοιούς τους. Έχοντας ήδη βρει τα πατήματά τους, καθώς και την (ίσως) καλύτερη μέχρι τώρα συνεργασία με μπασίστα, ο οποίος επιβεβαιώνει την εξαιρετική του χημεία με τα υπόλοιπα μέλη (και) με το γεγονός ότι διαθέτει την μακροβιότερη θητεία στο συγκεκριμένο πόστο, κάνουν ηχητικό άνοιγμα που, κατά τη διάρκεια του δίσκου, σε κάνει να φαντάζεσαι πώς θα ακουγόταν αν είχαν τολμήσει να προσθέσουν (διακριτικά) πλήκτρα σε σημεία.
Ιδρύθηκαν το 2012, κυκλοφόρησαν το πρώτο demo 2 χρόνια μετά και τον πρώτο μεγάλης διάρκειας δίσκο το 2015. Όμως έχω την εντύπωση ότι επιθυμούσαν να φτάσουν στο παρόν σημείο: στην δημιουργία ενός δίσκου που κατοχυρώνει την καλλιτεχνική τους ταυτότητα, εμφωλεύοντας πολλές, διαφορετικές μεταξύ τους επιρροές σε έναν ήχο αρκετά δύστροπο ως προς το οτιδήποτε προοδευτικό, διαφοροποιώντας τους παράλληλα από τη μάζα. Είμαστε πλέον σίγουροι ότι θα επακολουθήσουν ανάλογες μεγάλες στιγμές αρκετά σύντομα, μείνετε συντονισμένοι!
