Σε μία εκ βαθέων συνέντευξή του στο Team Rock, ο πολυπράγμων Dave Grohl άνοιξε την καρδιά του, μιλώντας για την παρούσα φάση της καριέρας του, αλλά και για το ξεκίνημα των Foo Fighters, έπειτα από τον τραγικό θάνατο του Kurt Cobain το 1994, ο οποίος επηρέασε τη ζωή του τόσο σε συναισθηματικό, όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο, μιας και οι δυο τους ήταν bandmates στους Nirvana.
Ας δούμε μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία των δηλώσεών του:
Μετά τον θάνατο του Kurt Cobain, δεν ήμουν σίγουρος για το τι θα κάνω.
Μου ζήτησαν δύο μπάντες να συμμετάσχω ως ντράμερ τους, αλλά δεν μπορούσα καν να σκεφτώ κάτι τέτοιο γιατί θα μου θύμιζε τους Nirvana.
Κάθε φορά που καθόμουν στα ντραμς σκεφτόμουν αυτό το πράγμα. Όπως και όσοι με έβλεπαν.
Δεν ήξερα καν αν θα συνεχίσω να ασχολούμαι με τη μουσική.
Σκέφτηκα πως ίσως και να ήταν η στιγμή να ασχοληθώ με κάτι διαφορετικό. Ίσως τότε να ξεκινούσε η ζωή για εμένα.
Γιατί, σε εκείνο το σημείο, περιόδευα ήδη από τα 18 μου και είχα δει τον κόσμο, είχα ήδη υπάρξει σε μια μεγάλη μπάντα.
Ήθελα, όμως, να ασχοληθώ με τη μουσική.
Είχα ηχογραφήσει κάποια κομμάτια όταν οι Nirvana υπήρχαν ακόμα και έτυχε μια ανεξάρτητη δισκογραφική στο Detroit τότε να θέλει να τα κυκλοφορήσει…
Στη συνέχεια, μιλώντας για το ντεμπούτο των Foo Fighters, στο οποίο -να υπενθυμίσουμε- είχε παίξει όλα τα όργανα:
Ήμουν πανέτοιμος.
Είχα τα demos και ήξερα ακριβώς τι πρέπει να κάνω. Ήξερα τι πρέπει να κάνω στα ντραμς, είχα αποφασίσει αυτά που θα κάνω και στην κιθάρα.
Ήταν η μεγαλύτερη περίοδος που είχα περάσει ποτέ ηχογραφώντας δική μου μουσική.
Αισθανόμουν πως ήταν το πιο ωραίο πράγμα στον κόσμο.
Δεν σκόπευα όμως να γίνουν πολύ μεγάλες κυκλοφορίες. Άνοιξα τη δική μου εταιρεία, Roswell Records, και την ονόμασα Foo Fighters γιατί ήθελα ο κόσμος να πιστεύει πως είναι μία μπάντα.
Δεν ήθελα να φαίνονται το όνομα ή οι φωτογραφίες μου…
Ενώ σε κάποιο άλλο σημείο της συνέντευξης, σχολίασε τον τωρινό ρόλο του, ως frontman της μπάντας:
Το να στέκομαι μπροστά στον κόσμο κρατώντας μία κιθάρα μου ήταν άβολο, δεν ερχόταν με φυσικό τρόπο. Και αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει.
Είναι εντελώς διαφορετικό το συναίσθημα του να τραγουδάς τους στίχους που εσύ ο ίδιος έγραψες.
Πολύ πιο προσωπικό.
