Ο τρίτος σόλο δίσκος του Jack White κατέφθασε πριν από μερικές ημέρες και επιβεβαίωσε αυτό που είχε προαναγγείλει ο ίδιος, αλλά και αυτό που είχαμε καταλάβει από τα τραγούδια που είχαν κυκλοφορήσει ως μέρος του teasing:
Έχουμε να κάνουμε με έναν καθ’ όλα περίεργο δίσκο, χωρίς αυτό, βέβαια, να σημαίνει ότι δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μιας και ο εκκεντρικός καλλιτέχνης αυτή τη φορά βουτάει… πιο βαθιά από ποτέ.
Το ‘Boarding House Reach’, λοιπόν, αποτελείται από 13 κομμάτια, ως επί το πλείστον παντελώς ανόμοια και ασύνδετα μεταξύ τους, τα οποία, όμως, με κάποιον τρόπο καταφέρνουν να συνθέσουν έναν πολύχρωμο μουσικό καμβά που εξιτάρει το αυτί, αναζωπυρώνοντας το ενδιαφέρον με διαρκείς αλλαγές.
Ψήγματα από funk, garage rock, punk, soul, blues, gospel μουσική βρίσκονται διάσπαρτα ανάμεσα στα κομμάτια, δεμένα με έναν ακαταλαβίστικο αλλά επιτυχημένο τρόπο, ενώ κάποια στιγμή ο Jack White φτάνει μέχρι και στο να… ραπάρει (‘Ice Station Zebra’), διατηρώντας παράλληλα τη συνοχή του άλμπουμ στο αμετάβλητο.
Για τις ανάγκες του άλμπουμ χρησιμοποιήθηκε ως επί το πλείστον vintage εξοπλισμός, μιας και ο Jack White τρέφει ιδιαίτερη αδυναμία σε τέτοιου είδους εγχειρήματα, όμως ο δίσκος είναι ένα από τα πιο σύγχρονα, πολύπλοκα και πρωτότυπα μουσικά εγχειρήματα που θα ακούσετε για καιρό.
Ο Jack White δήλωνε πριν λίγο καιρό ότι το rock χρειάζεται νέο αίμα και το ‘Boarding House Reach’ μοιάζει να είναι ακριβώς αυτό το νέο αίμα για το οποίο μιλούσε, παρόλο που δεν είναι σε καμία περίπτωση αμιγώς rock.
Το φιλόδοξο εγχείρημα του Jack White, πατώντας στις στέρεες βάσεις της μέχρι στιγμής μουσικής του καριέρας, δεν παραλείπει να μας υπενθυμίσει ότι μιλάμε για έναν σύγχρονο… guitar hero, όπως για παράδειγμα στο εδώ και καιρό γνωστό ‘Over and Over and Over’ ή το αρκετά πειραματικό αλλά guitar-based ‘Corporation’, όμως από ‘κει και πέρα αρχίζει το… χάος.
Τα δύο εναρκτήρια κομμάτια, ‘Connected by Love’ και ‘Why Walk a Dog?’ κινούνται σε πολύ πιο χαμηλό tempo, με αρκετό distortion αλλά και ηλεκτρονικό στοιχείο ενίοτε, ενώ το ‘Abulia and Akrasia’ μοιάζει περισσότερο με απαγγελία, συνοδεία εγχόρδων και πνευστών, όντας ένα από τα πιο ιδιόμορφα και ατμοσφαιρικά τραγούδια που μας έχει χαρίσει.
Με πολύ ηλεκτρονικό στοιχείο, αλλά αρκετά πιο κοντά στις πρότερες δουλειές του, το groov-άτο ‘Hypermisophoniac’ έρχεται ακριβώς πριν το ‘Ice Station Zebra’ όπου ακούμε τον White να ραπάρει σε ένα πολυδιάστατο κομμάτι που κινείται μεταξύ ενός βασικού beat, υπόκρουσης πιάνου και κιθαριστικών αυτοσχεδιασμών.
Ο δίσκος μέχρι στιγμής είναι απρόβλεπτος με όλη τη σημασία της λέξης. Δεν ξέρεις τι θα ακούσεις το επόμενο δευτερόλεπτο και το στοιχείο της έκπληξης δεν λείπει σε κανένα απολύτως σημείο.
Έτσι, στο δίλεπτο ‘Everything You’ve Ever Learnt’, ο Jack White «απαγγέλλει» ξανά, καθώς κλιμακώνεται η ένταση του μουσικού background, για να μπει γκαζωμένο το εκπληκτικό ‘Respect Commander’, το οποίο κορυφώνεται, γκρεμίζεται και κορυφώνεται εκ νέου, αποτελώντας ένα συνονθύλευμα πολλών διαφορετικών τεχνοτροπιών και επιρροών.
Αμέσως μετά ακολουθεί το ‘Ezmeralda Steals the Snow’ που έχει διάρκεια λιγότερη των 2 λεπτών και είναι απλά ο White που λέει τους στίχους συνοδεία διακριτικής μουσικής υπόκρουσης.
Με τον ίδιο τρόπο ξεκινάει και το επόμενο, ‘Get in the Mind Shaft’, όμως, καθώς ξεδιπλώνεται, βάζει έντονο ηλεκτρονικό στοιχείο και παραμορφωμένα φωνητικά.
Μία στροφή πριν το τέλος, το ‘What’s Done Is Done’ αλλάζει και πάλι το ύφος του δίσκου. Ένα γλυκό και ήρεμο κομμάτι, με πιάνο και όμορφο ρυθμό, όπως και λίγα blues και country στοιχεία.
Το closing track ‘Homorescue’ είναι μία μπαλάντα κατά τη διάρκεια της οποίας ακούμε σχεδόν αποκλειστικά πιάνο και… όταν τελειώνει, το χέρι πάει απευθείας στο repeat μπας και καταφέρεις να χωρέσεις στο μυαλό σου τι άκουσες τόση ώρα.
Ανακεφαλαιώνοντας, μπορούμε να πούμε με απόλυτη βεβαιότητα ότι το ‘Boarding Reach House’ είναι το πιο πειραματικό μέχρι ώρας έργο του Jack White.
Φαινομενικά ασύνδετο αλλά εν τέλει καλοδομημένο, φανερώνει πολλές διαφορετικές πτυχές του καλλιτέχνη και κάνει σαφή τη διάθεσή του να ασχοληθεί με μουσικές και τεχνοτροπίες μακρυά απ’ ό,τι τον είχαμε συνηθίσει στο παρελθόν.
Σίγουρα κάποιοι θα απογοητευτούν ή θα προβληματιστούν, όμως πολλοί θα είναι και αυτοί που θα ακούσουν και θα συνεχίσουν να ακούνε τον δίσκο με αμείωτο ενδιαφέρον αλλά και εκτίμηση προς το φιλόδοξο αυτό project.
Γιατί, ποιος ξέρει, ίσως ο Jack White αποφασίσει να πλεύσει προς αυτήν την κατεύθυνση από ‘δω και πέρα…
Ακούστε κι εσείς τον δίσκο για να βγάλετε τα συμπεράσματά σας:
