Η μουσική του αξία αδιαμφισβήτητη, το εύρος της φωνής του σπάνιο, η καριέρα του ήδη στο peak της, καρφωμένη εδώ και χρόνια.
Ο Myles Kennedy, vocalist, ρυθμικός κιθαρίστας και συνθέτης των Alter Bridge, μιας ακόμα μπάντας που στην Αμερική κάνει πάταγο αλλά στην Ευρώπη δεν βρίσκει αντίστοιχη ανταπόκριση, αλλά και χρόνιος συνεργάτης του Slash σε πολύ ενδιαφέροντα projects, έκανε ένα ακόμα μεγάλο βήμα στη μουσική του πορεία.
Τι κι αν άργησε μερικά χρόνια;
Ο πρώτος σόλο δίσκος του είναι γεγονός, είναι βιωματικός και, για αρχή, θα του βγάλουμε το καπέλο για το ότι τόλμησε να βαδίσει σε μονοπάτια τελείως διαφορετικά από την hard rock που υπηρετεί εδώ και χρόνια.
Όχι ότι δεν έκανε acoustic shows πού και πού, όμως ο ακουστικός δίσκος που κυκλοφόρησε πριν από μερικές μέρες είναι, όπως και να το κάνουμε, ένα μεγάλο βήμα, πρωτίστως μακρυά από την «ασφάλεια» που θα του προσέφερε κάτι πιο συνηθισμένο γι’ αυτόν.
Από τα τρία πρώτα singles που κυκλοφόρησαν για το απαραίτητο teasing του δίσκου, όλοι γνωρίζαμε ότι θα ακούσουμε κάτι ιδιαίτερο από τον Myles Kennedy.
Και αν νομίζετε πως επειδή μιλάμε για έναν αμιγώς ακουστικό δίσκο το αποτέλεσμα είναι κάποιου είδους «flat» και χαμηλών τόνων δουλειά, κάνετε λάθος.
Ο Myles Kennedy αποδεικνύει για ακόμα μία φορά ότι η δυναμική της φωνής του και η άνεσή του να «παίζει» με αυτήν είναι σπάνια, ενώ την καθαρά ερμηνευτική του δεινότητα πλαισιώνει μία έκρηξη έκδηλων συναισθημάτων, με τα οποία έχει περιλούσει μουσική και στίχους.
Συνδυασμός ακατανίκητος, σίγουρα ένα από τα βασικά ζητούμενα για κάθε καλλιτέχνη, πόσο μάλλον σε έναν τέτοιου είδους ακουστικό δίσκο, του οποίου το concept βασίζεται στον θάνατο του πατέρα του, όταν ήταν 4 μόλις ετών, και τις συνέπειες που είχε αυτό στη ζωή του.
Τι έχουμε εδώ λοιπόν; Το ‘Year of the Tiger’ αποτελείται από 12 κομμάτια, τα οποία επικεντρώνονται πρώτα και κύρια στην ερμηνεία του Myles Kennedy. Fair enough θα έλεγε κανείς.
Το Α και το Ω της μουσικής είναι η ακουστική κιθάρα, οι ρυθμοί εναλλάσσονται, μπλέκονται, εξασφαλίζουν ότι ο δίσκος έχει τα απαραίτητα «πάνω-κάτω» για να διατηρήσει την προσοχή σου αμείωτη καθ’ όλη του τη διάρκεια.
Και έχουμε και έναν Myles Kennedy-πολυεργαλείο, που, εκτός από τη σύνθεση όλων των κομματιών, παίζει και ακουστική κιθάρα, lap steel, μπάντζο, μπάσο και μαντολίνο.
Το ομότιτλο κομμάτι ανοίγει τον δίσκο, ενώ ήταν και το πρώτο που κυκλοφόρησε πριν καιρό, όταν ανακοινώθηκε η συγκεκριμένη κυκλοφορία, αφήνοντας τις καλύτερες των εντυπώσεων.
Το ‘The Great Beyond’ που ακολουθεί, αποτελεί μία από τις πιο πολύπλοκες, μουσικά, στιγμές του δίσκου, καθώς σε αυτό ακούμε βιολί, τσέλο και βιόλα, ενώ από την πρώτη στιγμή γίνεται αντιληπτό πως μιλάμε για ένα από τα συναισθηματικά και ατμοσφαιρικά peaks του άλμπουμ, τη στιγμή που ο Kennedy μας δίνει τα ερμηνευτικά highlights το ένα μετά το άλλο.
Με country διάθεση, το πιασάρικο ‘Blind Faith’ κορυφώνεται σταδιακά και έχει μερικούς από τους πιο έντονους, συναιθηματικά φορτισμένους και βιωματικούς στίχους του.
Ο Kennedy έχασε τον πατέρα του εξαιτίας των θρησκευτικών πιστεύω του δεύτερου, ο οποίος αρνούταν λόγω αυτών να λάβει ιατρική θεραπεία για να ξεπεράσει τα προβλήματα υγείας του.
Cause faith can be blind / But it cannot justify / The tragedy of love’s demise we can’t replace / No final rise / There will be no last goodbye / Like a whisper in the night you slipped away
I know you’re steadfast in your ways / You never compromise your faith / But is it worth it in the end / To never see my face again.
Ακολουθεί το rockabilly ‘Devil on the Water’, όπου ο Kennedy θαρρείς πως τραγουδάει με μια ανάσα, για να έρθει το ‘Ghost of Shangri La’, το οποίο μεταδίδει ένα αίσθημα χαρμολύπης, μιας και μιλάει για τη μετακόμιση της οικογένειάς του σε νέο σπίτι, έπειτα από ληστεία στο προηγούμενο.
Ένα ξέσπασμα προς το τέλος του -κατά τ’ άλλα ήρεμου- ‘Turning Stones’, κερδίζει τις εντυπώσεις, και ακολουθεί το ‘Haunted by Design’ και άλλο ένα ερμηνευτικό highlight, σε ένα πολύ εξυπνογραμμένο κομμάτι.
Το άλμπουμ μοιάζει να «ακολουθεί» την πορεία της ζωής του καλλιτέχνη και σιγά-σιγά ανεβάζει ρυθμούς, ξεκινώντας από το ‘Mother’, όπου ο Kennedy υμνεί το κουράγιο και τη δύναμη της μητέρας του, έπειτα από τον χαμό του συζύγου της.
Οι υπέροχες διφωνίες του -σε κάποια σημεία- bluesy ‘Nothing but a Name’, συνοδεύουν ιδανικά το lap steel και την βαθιά αισθαντική ερμηνεία, για να ακολουθήσει το απόλυτο συναισθηματικό στραπάτσο που ακούει στο όνομα ‘Love Can Only Heal’.
Πρόκειται για το τελευταίο κομμάτι που ακούσαμε στο teasing του δίσκου και, ενώ μοιάζει να έχει «καθαρτικό» χαρακτήρα, αυτό το καταφέρνει μόνο αφού σε βυθίσει στην απόλυτη θλίψη.
Καταντάει βαρετά επαναληπτικό, όμως ο Myles Kennedy κάνει πραγματική κατάθεση ψυχής, με μία ακόμα συγκλονιστική ερμηνεία, που μοιάζει τόσο οικεία, τόσο αληθινή.
Το κλείσιμο του κομματιού με το κιθαριστικό σόλο είναι εξίσου εντυπωσιακό.
Δύο στροφές πριν το τέλος, το ‘Songbird’, το οποίο είναι πιο upbeat σε σχέση με τους προκατόχους του για να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα, με το τελευταίο κομμάτι, ‘One Fine Day’, να εξυπηρετεί τον ίδιο σκοπό και να περνάει αισιόδοξα μηνύματα μέσω των στίχων του:
Keep moving on, move on
The road is winding as the day is long
Somewhere beyond, a new dawn
Beckons us to find the place where we belong
Ο Myles Kennedy είναι η ψυχή αυτού του δίσκου και αυτός ο δίσκος είναι η ψυχή του Myles Kennedy.
Βιωματικός, ενδοσκοπικός, καθ’ όλα ειλικρινής, αποτελεί ακόμα μία λαμπρή στιγμή στην καριέρα αυτού του πολύπλευρου καλλιτέχνη, ο οποίος -ευτυχώς- δεν δίστασε να επιχειρήσει κάτι διαφορετικό από όσα έχει κάνει μέχρι τώρα και πέραν πάσης αμφιβολίας πέτυχε.
Σίγουρα ο καθένας μπορεί να τον εκλάβει διαφορετικά, δεν παύει όμως να είναι ένα εξαιρετικό δείγμα συνθέσεων και ερμηνειών.
