Ghost – Prequelle
Είναι λίγο δύσκολο, ακόμα και για κάποιον που δεν συμπαθεί τη μουσική τους ή τα «θεατρικά» τους, να μην παραδεχτεί πως οι Ghost είναι ένα από τα πιο καυτά ονόματα της σκληρής rock μουσικής τα τελευταία χρόνια.
Αναπόφευκτα λοιπόν, ο νέος τους δίσκος, το ‘Prequelle’, ήταν μια μεγάλη πρόκληση για αυτούς, γιατί ως γνωστόν είναι δυσκολότερο το να διατηρηθείς ψηλά, από το να φτάσεις ψηλά.
Παράλληλα, όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν αρκεί για ένα συγκρότημα να αγγίξει την κορυφή, αλλά θα πρέπει και να πείσει το κοινό του πως αυτή δεν αλλοτρίωσε ούτε το ίδιο αλλά ούτε και τη μουσική του.
Μιλάμε εδώ όμως για μια τέτοια περίπτωση;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Σε αυτόν τον δίσκο ο εγκέφαλος της μπάντας Tobias Forge, πετάει τη μεταμφίεση του Papa Emeritus και ντύνεται Cardinal Copia, μια ελαφρώς πιο ανάλαφρη persona, που δεν διστάζει να το ρίξει και λίγο έξω στα video clip.
Αυτή η στροφή παράλληλα, αντικατοπτρίζεται και στη μουσική των Ghost που σε αντίθεση με το πιο βαρύ και σοβαρό ‘Meliora’ εδώ έχει μια πιο ανάλαφρη διάσταση, που συναντήσαμε περισσότερο στο EP του 2015, ‘Popestar’.
Για να γίνουμε και λίγο πιο μεταφορικοί, θα λέγαμε πως το ‘Prequelle’ είναι ο χαμένος κρίκος ανάμεσα στις δύο προαναφερθείσες δισκογραφικές απόπειρες.
Ο νέος δίσκος των Ghost, κρατά στα χέρια του ένα συνδυασμό δύο πολύ πετυχημένων συνταγών και επιχειρεί να τον εξελίξει ακόμα περισσότερο.
Ακούγοντας το άλμπουμ θα προσέξει κανείς αμέσως πως ο κιθαριστική χροιά που έχει κάνει το μεγαλύτερο μέρος του κοινού να αγαπήσει τη μπάντα, είναι παρούσα σχεδόν σε όλη τη διάρκεια των κομματιών και γίνεται θεματοφύλακας του ήχου τους, χωρίς όμως να μένει προσκολλημένη σε κλισέ ή σε βαρετές επαναλήψεις, καθώς υπάρχει απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στο «αυτό κάπου το έχω ξανακούσει παλιότερα» και στο «α, να μια νέα έμπνευση».
Εκτός από τις κιθάρες όμως, στίγμα στο δίσκο δίνουν και τα πλήκτρα που στο ‘Prequelle’ κάνουν την παρουσία τους πιο αισθητή από ποτέ.
Μια ευχάριστη προσθήκη για μένα, που όμως κάποιους οπαδούς του συγκροτήματος, ιδιαίτερα τους θιασώτες του σκληρότερου ήχου, δεν αποκλείεται να τους ξενίσει.
Ένα ακόμα στοιχείο που αφήνει θετική εντύπωση στον ακροατή, είναι τα αρκετά ορχηστρικά κομμάτια που περιέχει το ‘Prequelle’, τα οποία είναι σωστά τοποθετημένα μέσα στον δίσκο και δυναμώνουν τη μουσική συνοχή του.
Ένα από αυτά και συγκεκριμένα το ‘Helvetesfönster’ δεν μοιάζει με τίποτα από ό,τι έχουμε ξανακούσει από τους Ghost, καθώς παραπέμπει περισσότερο σε ένα μεσαιωνικό μανιφέστο, δίνοντας την τέλεια πάσα στο επίλογο του δίσκου, το ‘Life Eternal’.
Στα παραπάνω, θα πρέπει να προστεθεί πως το νέο εγχείρημα των Ghost είναι ένας δίσκος σχεδόν αδύνατο να καταταγεί κάπου μουσικά.
Αποτελεί ένα συνδυασμό των πολυάριθμων μουσικών επιρροών του Tobias Forge με έντονη τη γεύση των πλήκτρων και των ’80s στον ήχο, που έχει έρθει για να ντύσει ένα στιχουργικό δημιούργημα που επιφανειακά μιλά για την επιδημία της βουβωνικής πανώλης που είχε χτυπήσει την Ευρώπη τον Μεσαίωνα, με σαφείς όμως νύξεις για τη σημερινή κατάσταση του πλανήτη και της κοινωνίας.
Καλό λοιπόν θα ήταν να δεχτούμε το άλμπουμ σαν ένα καλλιτεχνικό μανιφέστο του ιδιαίτερου-ιδιότροπου Σουηδού καλλιτέχνη και να μην το ψάξουμε περισσότερο.
Παρά την πολυφωνία επιρροών, δεν γίνεται να μην ξεχωρίσουν κάποια τραγούδια λίγο περισσότερο. Έτσι, κατά την ακρόαση ενός δίσκου χωρίς αδύναμες στιγμές, λάμπουν λίγο παραπάνω το πολυδιάστατο ‘Rats’, το φορτισμένο συναισθηματικά ‘Pro Memoria’ αλλά και το ‘Helvetesfönster’ που αναφέρθηκε λίγο πριν.
Στα παραπάνω, μπορείτε να τοποθετήσετε έναν αστερίσκο, αφού κάποιος άλλος ακροατής θα τοποθετήσει τρεις τελείως διαφορετικές επιλογές στα κομμάτια που ξεχωρίζουν, ένα φαινόμενο που σπάνια εμφανίζεται πλέον στα μοντέρνα άλμπουμ.
Όπως είπαμε όμως, στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για ένα καλλιτεχνικό μανιφέστο του Forge, που είναι ό,τι καλύτερο και ό,τι πιο ώριμο μας έχει δώσει μέχρι σήμερα αυτός και το συγκρότημά του.
Παρόλα αυτά, μοιράζεται με τους προκατόχους του το γεγονός πως είναι και αυτό ιδιαίτερα απολαυστικό κατά την ακρόασή του και στο τέλος μας κάνει να διψάμε για περισσότερο.
