31 Αυγούστου 1998.
Οι Death κυκλοφορούν τον τελευταίο δίσκο τους, ‘The Sound of Perseverance’. Είναι το κύκνειο άσμα ενός σπουδαίου καλλιτέχνη, που επηρέασε και επηρεάζει ακόμα αναρίθμητες μπάντες.
Ο πιονέρος της death metal Chuck Schuldiner θα αφήσει την τελευταία του πνοή 3 χρόνια αργότερα, όμως η επιδραστικότητά του και η κληρονομιά του δεν μπορούν να αποτυπωθούν σε 18 χρόνια καριέρας.
Ο τελευταίος τους δίσκος έμελλε να είναι κι αυτός ένας από τους κορυφαίους του είδους. Τα μελωδικά και πιο τεχνικά στοιχεία που είχαν εισάγει στο ρεπερτόριό τους οι Death θα γίνονταν πηγή έμπνευσης για υπο-είδη όπως η μελωδική death metal, ενώ και τα φωνητικά του Chuck είχαν αρχίσει να διευρύνονται και να μην αφορούν αποκλειστικά τα growls που τον χαρακτήριζαν.
Μέσα σε αυτόν τον δίσκο, θα βρει κανείς μερικές από τις κορυφαίες συνθέσεις του. Από την ωμή και ακατέργαστη δύναμη των πρώτων albums της μπάντας, γίνεσαι μάρτυρας μιας πιο τεχνικής προσέγγισης και μιας ατμοσφαιρικότητας που βγάζει στον ακροατή το ‘The Sound of Perseverance’.
Κοινός παρονομαστής και σταθερά όλης αυτής της πορείας του συγκροτήματος, και παρά τις αλλαγές στη σύνθεσή τους, είναι φυσικά το παίξιμο του Schuldiner.
Ο προοδευτικός ήχος εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά η συνολική αίσθηση που απορρέει είναι ότι υπάρχει μεγαλύτερη επιθετικότητα στο στίχο και στην απόδοση των φωνητικών.
Τα φωνητικά του Chuck έχουν γίνει πιο «καθαρά» σε σχέση με το παρελθόν, όπου ήταν πιο τραχιά και πιο οργισμένα, με το growling του να έχει δώσει τη θέση του σταδιακά σε πιο τεχνικά screams.
Αυτά όμως που μείναν ίδια και απαράλλαχτα ήταν τα riffs και τα solos του που ήταν ανέκαθεν το σήμα κατατεθέν του.
Στον τελευταίο του δίσκο, θα ακούσει κανείς και ένα από τα κορυφαία instrumentals κομμάτια στην ιστορία της metal. Το ‘Voice of The Soul’ είναι μια ανατριχιαστική σύνθεση, κάθε νότα της οποίας σε διαπερνάει.
Ακούγοντάς το να ξεδιπλώνεται, νιώθεις ότι είναι το κύκνειο άσμα και ταυτόχρονα ο επικήδειος ενός τεράστιου καλλιτέχνη.
Ποτέ 3,5 σχεδόν λεπτά μουσικής χωρίς στίχους δεν μπορούν να φωνάξουν τόσα πολλά. Το πάντρεμα της ακουστικής και της ηλεκτρικής κιθάρας εξελίσσονται αριστοτεχνικά καθ’ όλη τη διάρκειά του και οι αλλαγές στη δυναμική και στο tempo του σου βγάζουν ένα μοναδικό συναίσθημα.
Ακούστε ξανά το κομμάτι:
