Muse – Simulation Theory (2018) / Κριτική δίσκου

Muse – Simulation Theory

Έχοντας σκαρφαλώσει στην κορυφή του μουσικού στερεώματος για πολλά χρόνια και έχοντας αποκτήσει σχεδόν καθολική αποδοχή από το μουσικό κοινό, οι Muse βρίσκονται από τα πρώτα τους βήματα αντιμέτωποι με την μοναδική «κατάρα» που μπορούν να έχουν τρία τέτοια μουσικά ταλέντα:

Nα αποδεικνύουν διαρκώς, πως ακόμα «το ‘χουν».

Η τελευταία τους απόπειρα, ονομάζεται ‘Simulation Theory’ και έχει ήδη προκαλέσει μεγάλο ντόρο στα social media από τις πρώτες στιγμές της κυκλοφορίας της.

Έχει καταφέρει όμως το σκοπό της;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και ας παραδεχτούμε πως το ‘Simulation Theory’ δεν μοιάζει με κανένα άλλο δίσκο του συγκροτήματος.

Ναι, υπάρχουν διάσπαρτα σε αυτόν τον δίσκο συνθετικά ψήγματα του ‘Absolution’ και του ‘Origin Of Symmetry’, όμως το  πιο πρόσφατο πόνημα των Muse έχει μια κυρίαρχη synth και ’80s αισθητική, που σε συνδυασμό με την συνήθη συνθετική δεινότητα των Βρετανών, δημιουργεί ένα κράμα μοναδικό.

Η μονοκρατορία των synth στον δίσκο, κάνει την εμφάνισή της από την εισαγωγή του πρώτου κομματιού, με τίτλο ‘Algorithm’ και δεν υποχωρεί στο ελάχιστο.

Η πηγαία αγάπη του συγκροτήματος για την synth αισθητική του επιτρέπει με σχεδόν φυσικό τρόπο να εκμεταλλευτεί το κυρίαρχο retro πολιτιστικό ρεύμα της εποχής που έφεραν στο ευρύ προσκήνιο η σειρά ‘Stranger Things’ και το επεισόδιο San Junipero του Black Mirror, και να μας δώσει ένα δίσκο που παντρεύει αρμονικά το μουσικό του παρελθόν, με το παρελθόν που είναι στο προσκήνιο λόγω μιας μόδας.

Αλήθεια, υπάρχει κάποιο άλλο συγκρότημα που θα μπορούσε να τολμήσει και να πετύχει ένα τέτοιο εγχείρημα; Προσέξτε, δεν μιλάμε για ένα concept δίσκο (για παράδειγμα) για τον πόλεμο του Βιετνάμ.

Εδώ έχουμε μια στροφή σε ένα άλλο μουσικό είδος, χωρίς όμως ολική διαγραφή των μουσικών καταβολών της μπάντας.

Διαβάζοντας την δισκοκριτική μέχρι αυτό το σημείο, σίγουρα θα αναρωτιέστε αν μιλάμε για κάποιου είδους αριστούργημα. Εδώ όμως η απάντηση είναι διφορούμενη. Σίγουρα κάποιοι, όπως ο γράφων, θα αγαπήσουν το τόλμημα των Muse από την πρώτη στιγμή, ενώ το ίδιο πιθανότατα θα πράξουν και οι λάτρεις της Synth και των παρακλαδιών της.

Ο ήχος του δίσκου θα ξενίσει ένα ποσοστό των φανατικών του συγκροτήματος, ειδικά όσους τους γνώρισαν τα τελευταία χρόνια, που είχαν πάψει να τολμούν νέα πράγματα στον ίδιο βαθμό που τολμούσαν μέχρι τη μέση της μέχρι τώρα καριέρα τους.

Το ‘Blockade’ αποτελεί πιθανώς το κομμάτι επιτομή όλων όσων γράφτηκαν αμέσως παραπάνω.

Μουσικά, αν και ήδη έχουν γίνει αρκετές αναφορές στο περιεχόμενο του δίσκου, κυριαρχεί το ηλεκτρονικό στοιχείο.

Υπάρχει επίσης έντονο μπάσο σε πολλά σημεία με την αγαπημένη παραμόρφωση των Muse και ηλεκτρονικά drums, όλα όμως εμπνευσμένα και δοσμένα με τον συναισθηματικά φορτισμένο τρόπο των Βρετανών.

Μπορεί η ηλεκτρονίλα να είναι έντονη, ο δίσκος όμως δεν στερείται ψυχής, όπως πολλοί κατηγορούν το μουσικό αυτό είδος.

Στο σημείο αυτό να σημειωθεί πως και οι στίχοι των τραγουδιών ακολουθούν ένα συγκεκριμένο μοτίβο -δεν θα υπάρξουν spoiler- ενώ τα κομμάτια που έχουν ανέβει στο Youtube, τα συνοδεύουν βίντεο κλιπ και lyric video, ανάλογης αισθητικής αλλά και εκπληκτικής καλαισθησίας.

Το τι ερχόταν βέβαια, έπρεπε να το έχουμε υποψιαστεί από τον περασμένο Αύγουστο, που είχε κυκλοφορήσει το ,χαρακτηριστικό του ήχου του άλμπουμ, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, single ‘The Dark Side’.

Συνοψίζοντας, το ‘Simulation Theory’ αποτελεί έναν οργασμό synth αισθητικής, συνδυασμένο με όλα τα στοιχεία που έχουν εκτοξεύσει αλλά και κρατήσει παράλληλα εδώ και τόσα χρόνια τους Muse στην κορυφή του κόσμου.

Σίγουρα κάποιοι φανατικοί οπαδοί θα ξενιστούν από την απόπειρα αυτή και θα περιμένουν τον επόμενο δίσκο της μπάντας, ωστόσο οι υπόλοιποι μπορούν να απολαύσουν έναν άρτιο δίσκο που θα χαρίσει αμέτρητες συγκινήσεις, από την πρώτη, μέχρι την 100+ ακρόασή του.

Το άλμπουμ αυτό είναι μια υπενθύμιση προς όλους, του τι μπορεί να καταφέρει αυτό το συγκρότημα.

Μια υπενθύμιση καλοδεχούμενη, γιατί ίσως ήταν κάτι που είχαμε αρχίσει να ξεχνάμε.

Ένα μεγάλο μπράβο στους Muse για το παράτολμο αυτό εγχείρημά τους, αλλά και για το γεγονός πως ξέφυγαν από έναν μουσικό εφησυχασμό, που με μαθηματική ακρίβεια θα τους οδηγούσε στο να βαλτώσουν καλλιτεχνικά.