Οι Skandal είναι μια doom ‘n’ roll μπάντα που εδρεύει στο Leeds του Ηνωμένου Βασιλείου, οι οποίοι σχηματίστηκαν το 2012 στην Κρήτη. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει δύο EP και έχουν καταφέρει να γίνουν αγαπητοί στο ελληνικό κοινό ως αποτέλεσμα των δυναμικών εμφανίσεών τους και της ανεξάντλητης συναυλιακής τους ενέργειας.
Με αφορμή λοιπόν το project που τρέχουμε αυτόν τον καιρό, θέλαμε να μάθουμε ποιοι πιστεύουν πως είναι οι 5 δίσκοι που δεν πρέπει να λείπουν από καμία δισκοθήκη, και δείτε τι μας απάντησαν:
Opeth – Blackwater Park (2001)
Δίσκος – γέφυρα του απόκοσμου στα εγκόσμια. Αρτιότατοι μουσικοί, πρωτότυπες ιδέες, ευρύ φάσμα ηχοχρωμάτων. Δεν μπορώ να βρω ούτε ένα περιττό σημείο μέσα του.
Επίσης τρανή ένδειξη του μεγαλείου του δίσκου, είναι το γεγονός ότι παρά τα 67 λεπτα διάρκειάς του, δεν κουράζει.
Κατά την ακρόασή του, είναι λες και ο χρόνος κυλάει με διαφορετικούς ρυθμούς για τους ακροατές του. Σίγουρα η ύπαρξή του ανέβασε παγκοσμίως τα standards για όλους όσους ασχολούνται με τον βαρύ ήχο, συμπεριλαμβανομένων και των εαυτών μας.
Deep Purple – Burn (1974)
Ένα τσούρμο συναισθηματικά κωλόπαιδα που μαζεψαν την κλειστή κοινωνία, τον μουντό καιρό, και τον σοβαροφανή μουσικό τύπο της Αγγλίας, τα έβαλαν όλα σε έναν βραστήρα, έφτιαξαν τσαγάκι, και συνέχισαν να δίνουν μαθήματα attitude και song writing στον μισό πλανήτη.
Δεν είναι τυχαίο που μόνο πρόσφατα έγινε η πρόταση να ενταχθούν στο Rock n’ Roll Hall of Fame.
Ακόμα δεν έχει ξεθυμάνει η αναταραχή που προκάλεσαν με την σεξουαλικότητα της συγκεκριμένης κυκλοφορίας.
Μάλλον το τσαγάκι ήταν «Ιρλανδέζικο». Έτσι κι εμείς, θέλουμε να μετατρέψουμε την αρνητική ενέργεια σε καύσιμο, με τον ίδιο τρόπο.
Marilyn Manson – Holy Wood (2000)
Απειλητικό, καυστικό, αφοπλιστικά ειλικρινές, και αναπόφευκτο. Κλότσησε ανοιχτή την πόρτα κάθε αμερικάνικου σπιτιού, θρονιάστηκε στο σαλόνι, ανέβασε τις λασπωμένες μπότες του στους καναπέδες και τα τραπεζάκια, γατζώθηκε, και δεν σταμάτησε να θυμίζει σε όλους ότι είναι υποκριτές.
Είναι απολαυστικό να παρακολουθείς την σπασμωδική προσπάθεια μιας κοινωνίας να αποβάλει έναν κακοήθη (υ)ιό για ύπαρξη του οποίου, η ίδια υπήρξε ο ιδανικός ξενιστής.
Slash’s Snakepit – Ain’t Life Grand (2000)
Προδοσία, έρωτας, αμοιβαία εκμετάλλευση, φόνος, αισιοδοξία, αντίληψη της στιγμής, επίγνωση του τέλους.
Όλα τα παραπάνω βρίσκονται «κρυμμένα» στα τραγούδια της συγκεκριμένης κυκλοφορίας υπό το πέπλο των ξέφρενων blues και του rock n’ roll, με τον ίδιο τρόπο που ένας καλός παραμυθάς κρύβει όσα μηνύματα θέλει να περάσει από τις ιστορίες του.
Γι’αυτό στο Doom n’ Roll μας, το στιχουργικό περιεχόμενο δεν είναι πάντα ντυμένο με αργή Doom όπως περιμένουν οι περισσότεροι.
Πρέπει να είναι σαγηνευτικό.
Anathema – Alternative 4 (1998)
Σε κάθε άκουσμα, εντυπωσιάζομαι από το επίπεδο συναισθηματικής νοημοσύνης της ομάδας που συνέβαλε στην παραγωγή αυτού του δίσκου.
Αναμφισβήτητα, ρίχνει το βαρομετρικό του χώρου από το πρώτο κιόλας κομμάτι, παρ’ όλα αυτά, η ένταση των συναισθημάτων που προκαλεί είναι αξιοθαύμαστη, ενώ ταυτόχρονα δεν αφήνουν χώρο για παρερμηνείες.
Όλος ο πόνος τους εκείνη την εποχή χώρεσε σε 44 λεπτά και 58 δευτερόλεπτα.
Ανεξάρτητα από τον τύπο των συναισθημάτων, προσπαθούμε κι εμείς να τα προκαλέσουμε οι ίδιοι σε αντίστοιχα επίπεδα μέσω των κυκλοφοριών μας.
