Το βράδυ της Παρασκευής, την στιγμή που εκτυλίσσονταν τα πολλαπλά, συντονισμένα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι, ο τραγουδιστής των The Black Keys, Dan Auerbach, βρισκόταν στο Le Trianon όπου έπαιζε με το side project του, τους The Arcs.
Πρόκειται για συναυλιακό χώρο που βρίσκεται πολύ κοντά στο θέατρο Bataclan, όπου πραγματοποιήθηκε το αποκορύφωμα των προχθεσινών επιθέσεων.
Το γκρουπ είχε μόλις τελειώσει το live set, όταν ενημερώθηκε για τα τραγικά συμβάντα που διαδραματίζονταν λίγο μακριά τους.
O Auerbach μίλησε στο RollingStone για την τρομακτική, τραυματική εμπειρία που βίωσε αυτός, η μπάντα και όλο το πλήρωμα:
Είχαμε κατέβει από τη σκηνή στο Le Trianon όταν τα νέα άρχισαν να έρχονται. Ακούσαμε σειρήνες, αλλά δεν καταλάβαμε τι συνέβαινε.
Οι άνθρωποι άρχισαν να μας λένε ότι είχαν γίνει πυροβολισμοί.
Μετά άκουσα ότι έγινε μία βομβιστική επίθεση στη συναυλία των Eagles of Death Metal και είπα «Πλάκα μου κάνετε;».
Έστειλα μήνυμα στον Josh Homme (μέλος των EODM) και τον ρώτησα «Είσαι καλά;». Και μου απάντησε «Ναι, είμαι στο Los Angeles, γιατί;».
Δεν σκέφτηκα ότι αυτός απλώς δεν περιόδευσε μαζί τους και είπα «Ευτυχώς, μόλις άκουσα μία φρικτή ιστορία.»
Μετά, αποδείχτηκε πως ήταν αληθινή. Είναι απλώς τρομερό.
Παίζαμε σε ένα club σχεδόν το ίδιο με αυτό που έπαιζαν οι Eagles: Με 1500 θέσεις, ένα 150 χρόνων θέατρο, 3 μίλια μακριά από αυτούς, μία αμερικανική μπάντα.
Είναι τρελό. Κλείδωσαν το κτίριό μας. Ήμασταν μέσα για περίπου μία ώρα. Ακούσαμε πως οι οπλισμένοι κυκλοφορούσαν ακόμα στον δρόμο.
Ξέραμε ότι υπήρχαν δύο διαφορετικά περιστατικά ομηρίας. Ήμασταν σε έναν εξώστη. Ήμασταν σε ένα σημείο υπεροχής.
Είχαμε σκύψει και ακούγαμε πυροβολισμούς. Είχαμε ανθρώπους να φυλάνε όλες τις πόρτες οι οποίες ήταν κλειδωμένες.
Είδαμε ελικόπτερα να πετούν από πάνω μας και αστυνομικά οχήματα να περνούν από δίπλα μας.
Ο tour manager πήρε την απόφαση να μας πάρει από εκεί, παρόλο που ο πρόεδρος είπε ότι είχαν κλείσει τα σύνορα.
Τα μεσάνυχτα, μπήκαμε στο λεωφορείο, φύγαμε από την πόλη αρκετά εύκολα και φτάσαμε στο Μιλάνο χωρίς κανένα πρόβλημα.
Είδαμε πολλά περιπολικά και ασθενοφόρα.
Ήταν πολλοί άνθρωποι στο δρόμο, που απλώς κοίταζαν γύρω τους. Φαίνονταν να μην το πιστεύουν.
Ο Dan Auerbach αναφέρθηκε όμως και στον Nick Alexander, τον merch manager των Eagles of Death Metal, που μαζί με πολλούς άλλους, δεν στάθηκε τυχερός και έχασε τη ζωή του στο θέατρο Bataclan.
Ο Alexander, είχε ταξιδέψει και συνεργαστεί με συγκροτήματα όπως οι Alice In Chains, Sum 41, Panic! At The Disco, MGMT, αλλά και The Black Keys. Ο Dan Auerbach γνώριζε, λοιπόν, τον Nick και μίλησε για αυτόν:
Ο Nick Alexander, ένα από τα θύματα, ήταν και ο άνθρωπός μας στο merch. Δουλεύαμε μαζί του για χρόνια.
Βασικά, ήταν μέρος της οικογένειας μας – ένας άνθρωπος που βλέπαμε κάθε φορά που ερχόμασταν εδώ για τις μεγάλες ευρωπαϊκές εμπειρίες μας, για περισσότερο από 10 χρόνια. Ήταν πάντα εκεί.
Ένας πολύ ωραίος τύπος, πάντα με το χαρακτηριστικό του κούρεμα και το μεγάλο του χαμόγελο.
Όταν οι The Black Keys βγαίνουμε σε περιοδεία, στηρίζουμε περίπου 30 ανθρώπους και έχουμε πάρα πολύ δυνατό δέσιμο με αυτούς τους. Κάθε μπάντα έχει.
Είναι πιο δυνατό από τις περισσότερες εργασιακές σχέσεις επειδή ταξιδεύεις με αυτό τον περίεργο, gypsy τρόπο ζωής.
Ο Nick ήταν πολύ ωραίος άνθρωπος. Ήταν ένας εντελώς rock ‘n’ roll τύπος. Το να πουλάς merch είναι μία πραγματικά δύσκολη δουλειά.
Όταν βρίσκεις κάποιον που είναι πολύ καλός σε αυτήν τη δουλειά, προσπαθείς να τον κρατήσεις. Ήταν ο άνθρωπος, για πολλούς ανθρώπους.
Τέλος, ο frontman των Black Keys, θυμήθηκε την τελευταία φορά που η μπάντα του έπαιξε ζωντανά στο Bataclan και αποκάλυψε πως διακατέχεται από το σύνδρομο του επιζώντα:
Οι The Black Keys έπαιξαν στο θέατρο Bataclan πριν από περίπου 5 χρόνια. Ο Nick (Movshon) και ο Leon (Michaels) που είναι στους The Arcs, περιόδευαν τότε μαζί μας.
Είναι ένα μέρος όπου έχω υπάρξει αρκετά, ένα μέρος στο οποίο ήμουν με αυτούς τους ανθρώπους.
Γνωρίζω άτομα που ήταν εκεί προχθές το βράδυ. Ξέρω ανθρώπους που είπαν «Τι να κάνω – Να δω τους The Arcs ή τους Eagles of Death Metal;» Και ξυπνάω, νιώθοντας πολύ περίεργα.
Πώς το αποκαλούν, τις τύψεις των επιζώντων; Για ποιο λόγο έγινε εκεί και όχι εκεί που παίζαμε εμείς;
Έχω πληγωθεί τόσο πολύ για όλους αυτούς τους ανθρώπους.
Και σκέφτομαι για τον άνθρωπό μας στον ήχο ή στα φώτα που θα μπορούσε να ήταν ακριβώς εκεί. Είναι τόσο τρομακτικό.
