Καθώς η τραγική έκταση και το εύρος των χθεσινοβραδινών τρομοκρατικών επιθέσεων στο Παρίσι συνεχίζουν να ξεδιπλώνονται, το ίδιο γίνεται και με τις προσωπικές ιστορίες των εκατοντάδων ανθρώπων που έζησαν τον τρόμο από κοντά στο θέατρο Bataclan την ώρα που έπαιζαν οι Eagles of Death Metal, καθώς οι οι συγκλονιστικές μαρτυρίες τους αρχίζουν να αποκαλύπτονται σιγά-σιγά.
Διαβάστε εδώ τις δηλώσεις συμπαράστασης στους Γάλλους από δεκάδες καλλιτέχνες της μουσικής σε όλον τον κόσμο και δείτε εδώ τις πρώτες δηλώσεις από τις οικογένειες των Eagles of Death Metal, αλλά και την ανάρτηση της μπάντας στο Facebook.
Ας δούμε, λοιπόν, μερικές από αυτές τις ανατριχιαστικές περιγραφές των ανθρώπων που στάθηκαν τυχεροί και γλίτωσαν από την τρομοκρατική επίθεση στο Bataclan:
Ήταν μία σφαγή. Έδειχνε σαν πεδίο μάχης. Υπήρχε αίμα παντού. Υπήρχαν πτώματα παντού. Βρισκόμουν στην απέναντι πλευρά της σκηνής στην αίθουσα, όταν ξεκίνησαν οι πυροβολισμοί. Ήταν τουλάχιστον δύο οι ένοπλοι. Πυροβολούσαν από τον εξώστη. Είδα την τελευταία μου ώρα να πλησιάζει, νόμιζα πως ήταν το τέλος. Σκέφτηκα ότι είμαι τελειωμένος. Ήμουν τρομοκρατημένος. Όλοι αυτό θα πρέπει να σκεφτήκαμε. Τελικά, όταν είδαμε μερικούς χωροφύλακες να έρχονται μέσα αργά, αρχίσαμε να κοιτάμε παντού, υπήρχε παντού αίμα. Η αστυνομία μας είπε να τρέξουμε. – Marc Coupris, The Guardian
Ήμουν στο ακροατήριο όταν άκουσα κάτι που ακούστηκε σαν κροτίδα. Ήταν πολύ δυνατό, αλλά και ο ήχος της συναυλίας ήταν πολύ δυνατός και νόμιζα ότι ήταν μέρος του show. Νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι σκέφτηκαν το ίδιο. Άρχισαν να πυροβολούν. Νομίζω ότι είδα το λιγότερο δύο (να πυροβολούν) και μετά διέφυγα. Οι έξοδοι ήταν εμφανείς και απλώς έτρεξα. Υπήρχαν τραυματίες και πολύ αίμα. Παντού αίμα. – Jerome Boucer, The Guardian
Ήμουν μέσα στο συναυλιακό χώρο όταν κάποιοι οπλισμένοι άντρες εισέβαλαν, περίπου στα μισά της συναυλίας. Δύο ή τρεις άντρες, χωρίς μάσκες, με αυτόματα όπλα Kalashnikov. Άρχισαν να πυροβολούν τυφλά στο πλήθος… Κράτησε για δέκα με δεκαπέντε λεπτά. Ήταν πολύ βίαιο και υπήρχε πανικός παντού. Όλοι έτρεχαν προς κάθε κατεύθυνση, ήταν μία άτακτη φυγή και εγώ ποδοπατήθηκα. Είδα πολλούς ανθρώπους χυπημένους από σφαίρες. Οι οπλισμένοι είχαν άπλετο χρόνο για να ξαναγεμίσουν τα όπλα τους, τουλάχιστον τρεις φορές. Δεν φορούσαν μάσκες. Ήξεραν τι ακριβώς έκαναν και ήταν πολύ νέοι. Ήταν ένα λουτρό αίματος. Άνθρωποι φώναζαν, ούρλιαζαν. Κράτησε για δέκα λεπτά. Δέκα φρικιαστικά λεπτά που όλοι ήταν στο πάτωμα καλύπτοντας το κεφάλι τους. Δεν φώναζαν τίποτα. Πυροβολούσαν τους ανθρώπους στο πάτωμα. – Julien Pearce, CNN
Είδα δύο ανθρώπους. Φώναζαν: «Τι κάνετε στη Συρία; Θα πληρώσετε τώρα!» Μετά άνοιξαν πυρ. Είδα πτώματα γύρω μου. Με πυροβόλησαν στο πόδι. Έγινε σφαγή. Δεν έχω ξαναδεί τόσους πολλούς νεκρούς ανθρώπους. Ήταν σαν ταινία. – Yasmin, The Telegraph
Η συναυλία είχε ξεκινήσει πριν από τριάντα λεπτά όταν είδα δύο άντρες να πυροβολούν στο πλήθος με αυτόματα όπλα. Πρώτα κρύφτηκα πίσω από ενα ηχείο. Οι άντρες πυροβολούσαν προς το πλήθος, αλλά και τους ανθρώπους που ήταν στο έδαφος. Μετά ακολούθησα κάποιους ανθρώπους που έτρεχαν προς μία πόρτα στα δεξιά της σκηνής. Οδηγούσε σε μία σκάλα, αλλά όλες οι πόρτες ήταν κλειδωμένες. Μείναμε εκει “κολλημένοι” για περίπου δέκα λεπτά. Ήταν τριάντα με σαράντα άτομα εκεί. Συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε τις σκάλες και φτάσαμε στην οροφή. Βγήκαμε από ένα παράθυρο και είδαμε έναν άντρα που το διαμέρισμα του ήταν στο διπλανό κτίριο, ο οποίος μας έκανε νεύμα. Βρήκαμε διέξοδο από την ταράτσα και μας άφησε να μπούμε από τη σοφίτα του. Μείναμε εκεί μέχρι που ακούσαμε την αστυνομία να εισβάλλει στην αίθουσα λίγο αργότερα. Frederic Nowak, The Telegraph
Ήταν ένα χάος. Βρισκόμουν στη δεξιά πλευρά του Bataclan και το κομμάτι των Eagles of Death Metal είχε σχεδόν τελειώσει, όταν άκουσα τον ήχο εκρήξεων σαν κροτίδες. Είδα τον κιθαρίστα να αφήνει την κιθάρα του, γύρισα και είδα έναν άντρα με αυτόματο όπλο να πυροβολεί στον αέρα. […] Είδαμε ανθρώπους να τρέχουν προς μία έξοδο κινδύνου – οι οπλισμένοι θα πρέπει να γέμιζαν τα όπλα τους εκείνη τη στιγμή. Αποφασίσαμε να διασχίσουμε την αίθουσα και βρεθήκαμε έξω, τρέχαμε προς το δρόμο. Άκουσα πυροβολισμούς στο δρόμο, αλλά δεν γύρισα να κοιτάξω πίσω, έτρεξα όπως όλος ο κόσμος. Στο δρόμο υπήρχαν ήδη πολλοί αστυνομικοί με αυτοκίνητα και μηχανές. Πήγα σπίτι, είμαι καλά. Άλλοι δεν μπορούν να πουν το ίδιο. Δεν φοβήθηκα, δεν είμαι (ακόμα) σοκαρισμένος, γράφω αυτά για να μην τα ξεχάσω. – Ανώνυμος, Le Figaro, μέσω της The Telegraph
