Για τους Planet of Zeus τα ‘χουμε ξαναπεί (εδώ). Έλληνες, πολύ σκληροί και… παλικάρια, όπως διαπιστώσαμε τις προάλλες που πήγαμε μαζί με το Χρήστο στα Εξάρχεια, για να τους συναντήσουμε, να πιούμε καφεδάκι και να πραγματοποιήσουμε τη συνέντευξη. Δυστυχώς, δεν καταφέραμε να τους γνωρίσουμε όλους, αλλά μόνο τον Γιάννη (μπάσο) και τον Μπάμπη (φωνή, κιθάρα), γιατί ο Στέλιος (κιθάρα) και ο Σεραφείμ (ντραμς), βρισκόντουσαν εκτός Αθηνών. Αυτή τη βδομάδα, λοιπόν, φιλοξενούμε στο StraightOnMusic τους Planet of Zeus.
-Πώς ξεκίνησε η μπάντα; Πώς ήρθατε κοντά εσείς οι τέσσερις;
Μπάμπης: Εγώ με το Στέλιο ήμασταν συμμαθητές από την 1η γυμνασίου και παίζαμε σε διάφορες διασκευομπάντες, όπως παίζουν όλα τα παιδάκια στα 13-14. Ταυτόχρονα, με τον Γιάννη παίζαμε σε μια μπάντα του ακραίου μέταλ ήχου και κάποια στιγμή εγώ, γύρω στα 15, αποφάσισα να φτιάξω μια δικιά μου μπάντα. Κατευθείαν είπα στο Στέλιο και ξεκινήσαμε. Για πάρα πολύ λίγο, ένα μόνο live, είχαμε έναν άλλον μπασίστα, επίσης συμμαθητή, ο οποίος έχασε πολύ γρήγορα το ενδιαφέρον του. Έτσι, είπα στο Γιάννη να πάρει τη θέση του μπασίστα και έτσι συνεχίσαμε ως τρίο. Ο Σεραφείμ ήταν φίλος του Στέλιου από μικρό παιδί. Όσο παίζαμε ως τρίο, ήταν πάντα εκεί να μας δει, οπότε σε μια φάση που χρειαστήκαμε ένα τέταρτο μέλος, ώστε να αναλάβει ο Στέλιος τις κιθάρες, η λύση ήταν ο Σεραφείμ γιατί εκτός από το ότι του άρεσε η μπάντα, είναι κι ένας εξαιρετικός ντράμερ.
Γιάννης: Λύση εκ των έσω δηλαδή.
–Τα ακούσματά σας ποια είναι;
Γιάννης: Χαοτική ερώτηση και χαοτική απάντηση. Από τα παλιά, λαϊκά, παραδοσιακά τραγούδια, μέχρι και ακραία πράγματα. Όλα τα είδη μουσικής έχουν να σου προσφέρουν κάτι και τα εκτιμούμε. Έχουμε εντρυφήσει περισσότερο στο μέταλ, αλλά όσα περισσότερα ακούς, μπορείς να είσαι πιο δημιουργικός. Ακόμα και η ηλεκτρονική μουσική μπορεί να μας δώσει κάποια πράγματα.
-Τι σας εμπνέει;
Μπάμπης: Στιχουργικά, μας εμπνέουν καθημερινά πράγματα, πολιτικά θέματα ή και προσωπικά βιώματα και καταστάσεις. Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι μπάχαλο, δεν μπορείς να μη γράψεις γι’ αυτό. Το να χωρίζεις, κι αυτό σου στοιχίζει. Ωστόσο, δε νομίζω ότι θα διαβάσουμε κάποιο βιβλίο και θα κάτσουμε να γράψουμε concept album. Τώρα στο μουσικό κομμάτι, μπορεί να σε εμπνεύσει οτιδήποτε μπορεί να ακούσεις και να σου έρθει μια ιδέα.
-Τα τραγούδια πώς γράφονται; Τι προηγείται, στίχος ή μουσική;
Μπάμπης: Στο 90% έρχεται πρώτα η μουσική, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι βάζουμε το στίχο σε δεύτερη μοίρα. Όλα μπορεί να συμβούν. Υπάρχει κομμάτι, το ‘Stab Me’, που γραφόταν η μουσική μαζί με το στίχο. Υπάρχει κομμάτι που μπορεί να το φέρει κάποιος ολόκληρο. Υπάρχει κομμάτι που θα το τζαμάρουμε και θα βγει εντελώς στην πρόβα. Υπάρχει κομμάτι που θα αποτελεί συρραφή ιδεών του καθενός.
Γιάννης: Είναι πιο εύκολο να γράψεις μια μελωδία βάσει του τι αισθάνεσαι, να το ‘χεις σαν βάση, και μετά να σου έρθει κάτι να το προσθέσεις ως στίχο.
-Όταν κάνετε ηχογράφηση, πόσο εύκολο είναι να συνεργαστούν 4 άτομα; Έχουν υπάρξει κόντρες;
Γιάννης: Δε θα το πω κόντρες, θα το πω διαφωνίες. Όταν είσαι σε μια ομάδα, είναι σα να είσαι σε σχέση με κάποιον άλλον, είτε η σχέση είναι ερωτική, είτε είναι φιλική. Μαθαίνεις να διεκδικείς αλλά και να συμβιβάζεσαι παράλληλα, για να υπάρχει μια ισορροπία. Πάντα θα υπάρχουν διαφωνίες. Άμα έχω ας πούμε ένα riff και το πάω στην πρόβα, θα πάω να κάνω marketing αυτού του riff. Μπορεί να μην αρέσει στους άλλους, δε θα τα βάψω μαύρα. Μπορεί και να τα βάψω μαύρα, αλλά θα συνεχίσω, θα προσπαθήσω για κάτι καλύτερο. Πάντα γίνεται μια κουβέντα ώστε να εμπνευστούμε όλοι, να πιστέψουμε όλοι σε κάτι και να πορευτούμε.
-Υπήρξε καμία στιγμή που το πράγμα πήγε να σπάσει και φτάσατε στο σημείο να πείτε “Άντε γαμ….”;
Γιάννης: Το “Άντε γαμ…”, μεταξύ ανθρώπων που όχι μόνο κάνουν αυτό το πράγμα, αλλά είναι και φίλοι στην κανονική ζωή, για να στο πω κι έτσι, είναι κατάκτηση. Δεν το αντιμετωπίζουμε σαν κάτι κακό. Είναι κατάκτηση να μπορείς να το πεις αυτό στον κολλητό σου και να ξέρεις ότι δε θα ξενερώσει.
Μπάμπης: Πώς παίζεις τάβλι και φέρνει ο άλλος ντόρτια και του λες “Τράβα γαμ…”; Δεν περιμένεις να παρεξηγηθεί, θα σου πει “Όχι, τράβα γαμ… εσύ”. (γέλια)
-Όταν ξεκινήσατε, φανταζόσασταν αυτήν την αποδοχή που έχετε τώρα;
Γιάννης: Όχι. Το βλέπαμε αυτό σαν έναν τρόπο να κάνουμε αυτό που μας αρέσει, να γράφουμε δικά μας κομμάτια. Γι’ αυτό σχεδόν ποτέ δεν παίζουμε διασκευές. Παίζαμε μόνο μπροστά σε φίλους και κολλητούς κυρίως, ώσπου ήρθε μια ανεξάρτητη δισκογραφική που είχε αποφασίσει να μαζέψει υλικό από ελληνικές μπάντες, και κάπως ανοίχτηκε το κοινό. Όλο αυτό έγινε πολύ σταδιακά.
-Πόσο δύσκολο είναι για κάποια μπάντα όπως εσάς με ακραίο για τα ελληνικά δεδομένα ήχο, να επέλθει βιοπορισμός;
Γιάννης: Πάρα πολύ δύσκολο. Για πάρα πολλούς λόγους. Δεν μπορούν οι Planet of Zeus να πουν ότι θα κάνουν συναυλία κάθε βδομάδα στην Αθήνα, γιατί τότε σταματάς να πρεσβεύεις αυτό που πρεσβεύεις. Πρέπει να διανύσεις πολλά χιλιόμετρα, να πας σε πολλά μέρη της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού. Δίνεις, δίνεις, δίνεις και κάποια στιγμή θα σου δώσει.
-Βέβαια, το κοινό της μουσικής σκηνής που αντιπροσωπεύετε, έχει αρχίσει να ανεβαίνει πολύ. Πώς το ερμηνεύετε;
Γιάννης: Έχει μπει το ίντερνετ μέσα στη ζωή μας, είναι διαδεδομένο και η μουσική φτάνει πιο εύκολα στα αυτιά του κόσμου. Ο κόσμος είναι πιο περίεργος να πάει να δει τι παίζει μια νέα μπάντα. Αν τη γουστάρει, θα την ανεβάσει στο Facebook, θα τη μάθει ο κόσμος.
-Μπάμπης: Παλιά ο μόνος τρόπος για να μάθεις κάτι καινούριο, ήταν να σου αντιγράψουν μια κασέτα ή να πας να ρωτήσεις τον Dj. Τώρα είναι πολύ πιο εύκολο να τα μάθεις.
-Για την πειρατεία τι θα λέγατε;
Μπάμπης: Η πειρατεία μόνο καλό πράγμα είναι, γιατί διαδίδεται η μουσική σου. Και μπορώ να σου πω ότι έχω αγοράσει πολλά cd και πολλά βινύλια που δεν τα έχω παίξει ποτέ. Απλά τα είχα ακούσει πειρατικά και μετά πήγα και τα αγόρασα.
-Υπάρχει κάτι που θα αλλάζατε από τις πρώτες δουλειές σας;
Γιάννης: Κάθε πράξη που γίνεται μια δεδομένη περίοδο, έχει το λόγο της. Ο τρόπος που ηχογραφήσαμε, η άγνοια που είχαμε όταν ηχογραφήσαμε πρώτη φορά, είναι αποτύπωση του τι βρίσκόταν στο μυαλό μας εκείνη την περίοδο. Αν κάθεσαι και λες «Αν το ‘κανα τώρα θα το ‘κανα αλλιώς κλπ», ναι, χαίρω πολύ ρε φίλε, το λες επειδή μεγάλωσες 4 χρόνια και έμαθες πολύ περισσότερα πράγματα. Είναι ανειλικρινές.
Μπάμπης: Ακόμα και σαν ακροατής γυρνάς πίσω στο παρελθόν και ακούς μπάντες που άκουγες και λες «Χριστέ μου, γιατί το άκουγα αυτό;». Μόνο σε περίπτωση αλλαγής ιδεολογίας σε κάποια μπάντα το αντιλαμβάνομαι, αλλά αυτό δε μας αφορά εμάς.
-Τι σας ενοχλεί στην κοινωνία γύρω σας;
Γιάννης: Η μη αίσθηση του δικαίου που υπάρχει στην κοινωνία και η αγένεια.
-Το ζήτημα της παιδείας στη χώρα μας;
Γιάννης: Αν και τα παιδάκια είναι πανέξυπνα πια, μεγαλώνοντας βλέπω ότι δίνεται όλο και λιγότερη σημασία στην παιδεία και τη διαπαιδαγώγηση. Ξέρουν να ξεκλειδώσουν τα smartphones και οτιδήποτε ηλεκτρονικό, αυτό είναι μια εξέλιξη, αλλά δεν έχουν κάνει άλλα βήματα, δεν έχουν βιώσει αυτά που θα έπρεπε στη συγκεκριμένη ηλικία.
Μπάμπης: Δεν χάνω την πίστη μου στη νέα γενιά, πιστεύω πάρα πολύ σε αυτήν. Μπορεί να κάθονται μπροστά στον υπολογιστή όλη μέρα, αλλά σκέψου πόσα μαθαίνουν από αυτό. Ό,τι και να γίνεται, έχουν αυτήν τη φλόγα μέσα τους.
-Ο κόσμος πιστεύετε ότι έχει αρχίσει να ψάχνεται περισσότερο;
Γιάννης: Ναι, κυρίως χάρη σε αυτό το μαγικό πράγμα που λέγεται ίντερνετ. Είναι, όμως, πολύ εύκολο να αποπροσανατολιστείς. Πρέπει να φιλτράρεις τις πληροφορίες, πρέπει να έχεις κριτική σκέψη, να λειτουργείς με το δικό σου μυαλό, με τις δικές σου αξίες.
-Ποια είναι τα πλάνα σας σχετικά με νέο δίσκο και περιοδείες;
Μπάμπης: Είμαστε σε μια φάση όπου συνθέτουμε κομμάτια. Είπαμε ότι θα κάνουμε μια παύση από τις μεγάλες συναυλίες για αρκετό καιρό. Θα πηγαίνουμε σε φεστιβάλ, έχουμε ήδη κάποια για το καλοκαίρι. Το live για μας είναι ζωτικής σημασίας, οπότε κάνουμε λίγη υπομονή να μην παίζουμε. Ελπίζουμε να μπούμε στο στούντιο αρχές του χειμώνα. Η ηχογράφηση πιστεύω θα γίνει γρήγορα. Ξέρουμε τι θέλουμε και με τι στόχο πάμε στο στούντιο. Το θέμα είναι να συνθέσουμε τα κομμάτια.
Το εναρκτήριο κομμάτι του τελευταίου δίσκου, με τίτλο ‘Vigilante’:
-Με τα side projects τι παίζει;
Γιάννης: Ο Σεραφείμ είναι ο περίφημος Night Knight και ο Στέλιος παίζει στους Insect Radio, που παίζουν ακραίο punk. Εμείς οι δύο είμαστε μόνο στους Planet of Zeus.
-Σε παλιά συνέντευξη είχατε πει: «Σίγουρα ο στόχος μας ο μεγάλος είναι να γίνουμε η μεγαλύτερη μπάντα στον κόσμο για να μπορέσουμε να αναστήσουμε την καριέρα του Αντύπα και του Σαντικάι και να τους κάνουμε τους νέους Lady Gaga και Justin Bieber αντίστοιχα.» Ισχύει ακόμα;
Μπάμπης: Ναι, εγώ γι’ αυτό ξεκίνησα. Ιδίως για τον Σαντικάι. Ο Σαντικάι είναι το μέλλον, ο άλλος γέρασε.
-Οι στόχοι σας για το μέλλον;
Μπάμπης: Σαντικάι (γέλια). Θέλουμε να συνεχίσουμε αυτό που κάνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο, στο υψηλότερο επίπεδο που μπορούμε.
Γιάννης: Βήμα-βήμα πάντα, είναι ο μοναδικός τρόπος να υπάρξει μια εξέλιξη. Θέλει πίστη, υπομονή, να μην απογοητεύεσαι, να είσαι δυνατός ψυχικά για να συνεχίσεις να το κάνεις ξέροντας ότι θυσιάζεις αρκετά πράγματα από τη ζωή σου. Αρχικά παίζεις μπροστά σε 20 άτομα, είναι μέρος της φυσικής εξέλιξης.
-Τι θα συμβουλεύατε έναν νέο άνθρωπο που θέλει να ξεκινήσει μια μπάντα;
Γιάννης: Είσαι αρκετά δυνατός να νιώσεις ότι μπορεί να σε εμπνεύσει κάποιος;
Μπάμπης: Όταν ξεκινάς να παίζεις μουσική πιστεύω το νούμερο ένα πρέπει να είναι να βγάλεις αυτό που έχεις μέσα στην ψυχή σου, ώστε να είσαι ειλικρινής απέναντι στον εαυτό σου και δευτερευόντως απέναντι σε αυτούς που σε ακούνε. Οπότε, καλό είναι να έχεις στο μυαλό σου τη μουσικούλα και όχι το μαρκετίστικο της εμπορευματοποίησης.
Γιάννης: Η χαρά μόνο της μουσικής. Παίζεις γιατί περνάς καλά και κάπως λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά για σένα. Είναι δημιουργία και αλληλεπίδραση με τους φίλους σου. Όλα τα άλλα είναι συμπληρωματικά.
-Planet of Zeus ακούτε;
Γιάννης: Ποτέ. (γέλια) Ήμουν μια φορά έξω και μπαίνει το ‘Beast Within’, που είναι και μεγάλο σε διάρκεια. Και είναι εκεί που λες «Ας ανοίξει μια τρύπα να με καταπιεί.» Το live είναι άλλο πράγμα.
Μπάμπης: Παλιά ίσως, τώρα όχι πια. Είναι τόσα πολλά τα live… Σαν τον Johnny Depp, που λέει πως δεν έχει δει καμία ταινία του, που δεν παίζει δηλαδή.
-Κάτι που σας σόκαρε κατά τη διάρκεια κάποιου live;
Γιάννης: Το πιο χαρακτηριστικό που θυμάμαι είναι στο Gagarin πέρυσι, σε ένα από τα τελευταία κομμάτια που παίζαμε, διαπιστώσαμε ότι έχει δημιουργηθεί ένας κύκλος κάτω, αλλά όχι αυτό το κλασσικό που ανοίγουμε για να χτυπηθούμε ας πούμε. Ήταν γιατί είχε πέσει κάποιος κάτω και είχε χτυπήσει. Σταματήσαμε αμέσως το κομμάτι, ανήσυχοι, ρωτήσαμε αν ήταν όλα ok, και όταν σηκώθηκε ο τύπος, συνεχίσαμε κανονικά.
Μπάμπης: Εμένα θετικά με είχε σοκάρει στο AN Club, σε ένα sold-out που είχαμε κάνει, που ήταν η πρώτη φορά που σε τόσο μεγάλη διάρκεια αλλά και συμμετοχή, ο κόσμος τραγούδαγε στίχους. Μας είχε ξανασυμβεί από τις πρώτες συναυλίες να ξέρει ο κόσμος στίχους, αλλά αυτό ήταν πολύ μαζικό. Άφησα το μικρόφωνο και άφησα τον κόσμο να τον πάρει πάνω του. Ήταν σοκαριστικό. Κάθε φορά είναι σοκαριστικό, αλλά η πρώτη φορά ήταν ακόμα περισσότερο.
-Κάτι τελευταίο. Στο μυαλό του μέσου ανθρώπου, οι καταχρήσεις και η ροκ/μέταλ είναι έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες. Τι έχετε να πείτε γι’ αυτό;
Γιάννης: Κοίτα, το στερεότυπο που υπάρχει, “Sex, drugs and rock n’ roll”, κάποιο λόγο θα είχε που θα βγήκε. Μπορεί κάποιος να έκανε παρέα με 5 μπάντες και όλοι να έκαναν καταχρήσεις και να έμεινε. Το αν το ασπαζόμαστε ή όχι, είναι μια άλλη υπόθεση.
Μπάμπης: Πολλοί το βρίσκουν ως έμπνευση, όλη τη φάση της παρακμής, γιατί για να γράψεις πρέπει να φτάσεις σε ένα επίπεδο περίεργο. Αυτό δε σχετίζεται με τους Planet. Οι περίοδοι rehab είναι όταν είμαστε σε περιοδεία. Το είπαμε λες και είμαστε πρεζάκια (γέλια). Θες να είσαι συνεπής απέναντι στον κόσμο αλλά και τον εαυτό σου. Όταν είσαι σε περιοδεία δεν μπορείς να είσαι κομμάτια, πρέπει να δουλεύεις καθημερινά. Όταν είμαστε σε περιοδεία ειδικά, είμαστε τα καλύτερα παιδιά.
Γιάννης: Έχει να κάνει με τον άνθρωπο. Είναι σα να μου λες ότι αυτός που πάει στα μπουζούκια και ακούει τέτοια μουσική, είναι υποχρεωτικό να πίνει Johnny-cola.
-Παιδιά, σας ευχαριστούμε πολύ!
Κι εμείς, να ‘στε καλά.
Και η αναμνηστική φωτογραφία:
